Η πρόσφατη παρέμβαση του Γάλλου πρωθυπουργού Λιονέλ Ζοσπέν για το πώς

οραματίζεται ο ίδιος το μέλλον της Ευρώπης αποτελεί μια πετυχημένη σύνθεση των

τριών τάσεων που επικρατούν στο κυβερνών κόμμα και στους συμμάχους του.

Το «όχι» του στην Ομοσπονδία και το «ναι» στην «Ευρώπη των εθνών»

αντικατοπτρίζουν την «τάση Σεβεναμάν», αρχηγού του «κόμματος των πολιτών» ­

τρις παραιτηθέντος από διάφορα υπουργεία, η τελευταία φορά για το νομοσχέδιο

που προωθεί τη μερική αυτονόμηση της Κορσικής.

Ο Σεβεναμάν με μια ομάδα διανοουμένων, ανάμεσα στους οποίους συγκαταλέγονται

και ο διαπρεπής κοινωνιολόγος Ρεζίς Ντεμπρέ και ο πρώην ευρωβουλευτής και

διάσημος συγγραφέας Μαξ Γκαλό, εδώ και μια δεκαετία επεξεργάζονται θεωρητικά

την ιδέα του έθνους (nation) ως συνεκτικού κρίκου της Γαλλικής Δημοκρατίας.

Εξάλλου, ας μην ξεχνάμε ότι ο πρώτος που απάντησε στις προτάσεις Φίσερ, εδώ

και ενάμιση χρόνο, ήταν ο ίδιος ο Σεβεναμάν. Ο διάλογος των δύο ανδρών, όπως

αποτυπώθηκε σε αλλεπάλληλα άρθρα τους, είχε όλα τα στοιχεία μιας μονομαχίας.

Ο ίδιος ο Σεβεναμάν και το κόμμα του είχαν εναντιωθεί ενεργά στο δημοψήφισμα

για τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, έστω και με τον κίνδυνο να θεωρηθεί το «όχι» του

συνάλληλο με το «όχι» τού ακροδεξιού Λεπέν.

Διότι από την ίδια λέξη έθνος (nation) προέρχεται και το επίθετο «εθνικιστής»,

ενώ η αριστερή πτέρυγα του Σεβεναμάν τον κακώς εννοούμενο «εθνικισμό» τον

εννοεί ως καλώς εννοούμενο «εθνισμό».

Ο Ζοσπέν λοιπόν με τη φράση του «Είμαι Γάλλος. Αισθάνομαι Ευρωπαίος»

ικανοποίησε τους «σεβεναμανιστές», αλλά και ένα μεγάλο τμήμα της γαλλικής

κοινής γνώμης που κάθε αντιπαράθεση με τη Γερμανία βρίσκει σ’ αυτό έναν

ευνοϊκό απόηχο.

Ας μην ξεχνάμε ότι δύο φορές μέσα σε εβδομήντα χρόνια (1871 – 1941) τα πρωσικά

στρατεύματα, την πρώτη φορά, τα χιτλερικά, τη δεύτερη, εισέβαλαν στο Παρίσι,

ενώ η Αλσατία και η Λωραίνη προκάλεσαν τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο και αποτέλεσαν

μήλον της Έριδος στον Δεύτερο.

Ο Ζοσπέν, με άλλα λόγια, επανέλαβε εκείνο που είχε πει ο Ντε Γκωλ το 1965,

απαντώντας στον τότε πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και πρώην υπουργό

Εξωτερικών της Γερμανίας Βάλτερ Χόλντεν (όταν ο τελευταίος τόλμησε να

προτείνει το δικό του ομοσπονδιακό σχέδιο, το οποίο προϋπόθετε τη συναίνεση

της Γαλλίας με την κατάργηση του βέτο). Είχε δηλώσει (ο Ντε Γκωλ)

κατηγορηματικά: «Οι Γερμανοί προσπαθούν να κερδίσουν με την οικονομική τους

δύναμη ό,τι έχασε ο Χίτλερ στα πεδία των μαχών».

Η δεύτερη τάση που είναι πολύ ισχυρή στην «πολυσυλλεκτική Αριστερά», η οποία

κυβερνά με επιτυχία εδώ και τρία χρόνια, είναι η περιβόητη κοινωνική συνοχή.

Και σ’ αυτήν αναφέρθηκε δυναμικά ο Ζοσπέν με τους δεσμευτικούς κανόνες στα

θέματα εργασιακών δικαιωμάτων μιας «Ευρωπαϊκής Κοινωνικής Χάρτας», όπου

προέχει το «κοινωνικό μοντέλο» και όχι τόσο οι θεσμικές μεταρρυθμίσεις.

Ήδη στη γαλλική Βουλή προωθείται το νομοσχέδιο για τις «δωρεάν απολύσεις» εκ

μέρους των εργοδοτών, με την αντιπρόταση την ίδια εργοστασιακή μονάδα που

θέλουν να κλείσουν τα αφεντικά (λόγω ανταγωνιστικότητας) να μπορούν να την

αναλαμβάνουν ως αφεντικά πλέον οι ίδιοι οι απολυόμενοι. (Ήδη τα πρώτα

πειράματα σ’ αυτόν τον τομέα αποδείχθηκαν άκρως επιτυχή).

Τέλος, το «ναι» του Ζοσπέν στην Ευρώπη απηχεί τον βαθύ ευρωπαϊκό

προσανατολισμό της Γαλλίας που ξεκίνησε από την Κοινοπραξία Άνθρακα και Χάλυβα

και σφραγίστηκε με τη δημιουργία κοινού σώματος γαλλο-γερμανικού στρατού επί

Μιτεράν – Κολ.

Το ερώτημα είναι: Και τα άλλα ευρωπαϊκά κράτη; Δεν μπαίνουν καν στον διάλογο;

Δεν συμμετέχουν στην επεξεργασία του ιδεολογικού μοντέλου της Ευρώπης του

μέλλοντος; Μόνο η Γερμανία και η Γαλλία το συζητούν;

Αν κρίνουμε από τις προτάσεις για τον ευρωπαϊκό στρατό, διαπιστώνουμε με λύπη

ότι κράτη όπως το Βέλγιο, η Ολλανδία, το Λουξεμβούργο κ.λπ. δεν είναι

διατεθειμένα να συνεισφέρουν οικονομικά ώστε η Ευρώπη να αποκτήσει τον δικό

της στρατό. Τους καλύπτει, λένε, το ΝΑΤΟ. Ωστόσο, το ΝΑΤΟ είναι εν πολλοίς

εξαρτώμενο από την Αμερική, τη μόνη χώρα που, όπως ακούγεται σε μια ατάκα στο

τελευταίο φιλμ του Γκοντάρ, δεν έχει όνομα.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες του Μεξικού λέγονται Μεξικό. Αποτελούν το κράτος του

Μεξικού. Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής παραμένουν ανώνυμες. Διότι

Αμερική, Βόρειος και Νότιος, είναι ήπειρος. Δεν είναι κράτος.

Γι’ αυτό και οι ΗΠΑ αντέδρασαν τόσο βίαια στον λόγο του Ζοσπέν, κατηγορώντας

τον μέσω της «Wall Street Journal» ότι προσπαθεί να αναβιώσει το «φάσμα του

1917».

Ένας σοσιαλιστής εθνοκράτης Ευρωπαίος πολιτικός στα μάτια του υπερατλαντικού

συμμάχου (της νέας εποχής Μπους) περνά για… μπολσεβίκος!

Τελευταία Νέα