Πώς ξεπέρασα τον φόβο μου

Ήταν δύσκολο να περιγράψω το περιστατικό αυτό στους διάφορους γιατρούς που με

εξέτασαν αργότερα και με ρωτούσαν αν πονούσα. Δεν πονούσα. Αυτό ήρθε μετά.

Ήταν απλώς ένα σφίξιμο στο πάνω μέρος του στήθους και μια δυσκολία στην

αναπνοή.

Μπήκα σε ένα ταξί και πήγα στο διαμέρισμά μου. Τσάι και μπάνιο (όχι κρύο) δεν

έκαναν τίποτα, αν και έχοντας τώρα κατά νου τι επρόκειτο να συμβεί, το μπάνιο

ήταν μια σοφή επιλογή. Ναι, είχα κανονίσει ένα ραντεβού για την επόμενη

εβδομάδα. Αν και με φόβο παραδέχθηκα ότι το συντομότερο είναι το καλύτερο,

βρήκαν πράγματι ένα κενό για αργότερα, σήμερα. Ο παθολόγος απέχει 12 λεπτά από

το σπίτι μου με τα πόδια, όμως δεν μπορούσα να περπατήσω. Το διαμέρισμά μου

βρίσκεται σε τέτοιο δρόμο με κάκιστη αναγραφή των διευθύνσεων, που αν καλούσα

ταξί, για να το βρουν θα έπρεπε σίγουρα να ακολουθήσουν επανειλημμένα

τηλεφωνήματα μεταξύ εμού, του κέντρου ενοικίασης ταξί και του οδηγού. Ήταν μια

κατάσταση που εκείνη τη στιγμή δεν μπορούσα να ανεχθώ. Δύο λεωφορεία θα με

πήγαιναν στον προορισμό μου σε λιγότερο από 12 λεπτά. Δεν έγινε όμως έτσι.

Περίμενα στις στάσεις 40 λεπτά και το κρύο ήταν τσουχτερό. Σκεπτόμουν ότι αν

δεν με σκότωνε ό,τι είχα, θα το πετύχαινε η παραπαίουσα δημόσια συγκοινωνία

του Λονδίνου. Άργησα δέκα λεπτά στο ραντεβού. Ο γιατρός μπορούσε ακόμη να με

δει. Με είδε, όμως δεν του άρεσε αυτό που έβλεπε μπροστά του και κάλεσε

ασθενοφόρο. «Κανονικό με συναγερμό;» άκουσα τη γραμματέα του να ρωτάει. «Με

συναγερμό», απάντησε ο γιατρός. Προφανώς το «κανονικό» σήμαινε δύο ώρες

καθυστέρηση.

Το ασθενοφόρο ήρθε και το προσωπικό του, μια νέα γυναίκα και ένας μεγαλύτερος

άνδρας, με περιποιήθηκαν εξαιρετικά μιλώντας μου ευγενικά και ευδιάθετα

κάνοντας παράλληλα τη δουλειά τους, συνδέοντάς με στα διάφορα εξαρτήματα του

ασθενοφόρου… Σαν παλιός συναισθηματικός αριστερός, πιστεύω ότι το Εθνικό

Σύστημα Υγείας (ΕΣΥ) ήταν το καλύτερο πράγμα που συνέβη σ’ αυτήν τη χώρα τον

20ό αιώνα… Ίσως να ήταν από τύχη, αλλά δεν έζησα την εμπειρία να με αφήσουν

24 ώρες σε καρότσι στο νοσοκομείο Ατυχημάτων και Επειγόντων Περιστατικών. Η

μόνη δύσκολη στιγμή ήταν όταν με ρώτησαν για τη δουλειά μου και απάντησα

«δημοσιογράφος». Ακολούθησε ένα λεπτό αμηχανίας κι αισθανόμουν σαν να ήμουν

κανένας πράκτορας του κίτρινου Τύπου (το Εθνικό Σύστημα Υγείας και οι δήθεν

αποτυχίες του κυριάρχησαν στον Τύπο τον Ιανουάριο). «Μην ανησυχείτε. Υπόσχομαι

να μη γράψω τίποτα για σας», είπα, και ξεσπάσαμε σε γέλια.

Η μεταχείριση

Όχι, με μεταχειρίστηκαν άψογα και μου έκαναν κάθε εξέταση, με βάλανε ακόμη και

σ’ εκείνο το ειδικό μηχάνημα που επιβεβαίωσε τους χειρότερους φόβους μου και

τους δικούς τους: θρόμβωση αίματος. Τα μόνα προβλήματα που αντιμετώπισα τις

επόμενες δέκα ημέρες ήταν δικά μου δημιουργήματα.

Ντράπηκα γιατί νόμιζα ότι ήμουν ανόητος. Τη δεύτερη ημέρα, άρχισε ο πόνος.

Ήταν τόσο έντονος που χρειάστηκε να καλέσω τον γιατρό τα μεσάνυχτα. Με

χαρακτηριστική υπομονή μού εξήγησε ότι όταν αυτοί οι μικροί θρόμβοι

διασκορπίζονται από τον ορό, περιφέρονται σε άλλα σημεία όπου μπορεί να

προκαλέσουν μεγαλύτερη δυσφορία ­ στην περίπτωσή μου στον πνεύμονα.

Τι γίνεται λοιπόν με το ΕΣΥ; Έχω την εντύπωση ότι το νοσηλευτικό προσωπικό, αν

και όχι όλοι, εργάζονται σκληρά για ελάχιστα χρήματα διατηρώντας ηρωικά την

αίσθηση του καθήκοντος και, σαν από θαύμα, το χιούμορ τους. Τους αγάπησα και

τους θαύμασα όλους. Όμως όσον αφορά τη διοίκηση, δεν υπήρχαν και πολλά θετικά

σημεία. Και δεν ήταν δύσκολο να διαπιστώσει κανείς ότι υπήρχε έλλειμμα

χρηματοδότησης. Δεν παραπονιέμαι όμως. Αρρώστησα, είμαι καλύτερα και

αισθάνομαι ευγνώμων. Ήταν ένα νοσοκομείο που διέθετε πολλούς εκπαιδευόμενους

γιατρούς, και όταν οι φοιτητές με ρωτούσαν διάφορα πράγματα, αισθανόμουν κι

εγώ ότι έδινα κάτι. Ελπίζω η εμπειρία μου να επενεργήσει θετικά στους

ανθρώπους που νιώθουν απεγνωσμένα νευρικοί και φοβισμένοι για τα μακρινά

αεροπορικά ταξίδια. Και δεν τίθεται τέλος σε αυτά. Όταν επεσήμανα

στενοχωρημένος ότι ήταν η τελευταία φορά που είδα τους συγγενείς μου στην

Αυστραλία, ο γιατρός μού είπε ότι δεν θα υπάρχει κανένα πρόβλημα αν, πριν

επιβιβαστώ στο αεροπλάνο, λάβω ένα ειδικό φαρμακευτικό σκεύασμα. Υπάρχει μόνον

ένα αρνητικό. Η αγωγή μου μού επιτρέπει μόνο δύο ποτά ημερησίως. Για όνομα του

Θεού… Είμαι δημοσιογράφος…

LINKS:

* www.ukhealthcare.about.com/aboutuk/ukhealthcare/library/weekly/aa120600a.htm

* www.onemedhub.com/personal­health/travel­health/economy­class.html