Κώστας & Γιώργος Διαμαντόπουλος Σόι πάει το βασίλειο

Ο Πάουλο Κοέλο είπε για τον «Αλχημιστή» ότι το

σύμπαν συνωμοτεί για να μας βοηθήσει όταν προσπαθούμε να ζήσουμε το προσωπικό

μας όνειρο. Ο Γιώργος Διαμαντόπουλος, στα 19 του χρόνια, δεν χρειάστηκε να

ακολουθήσει τον δρόμο του Σαντιάγο για την «αναζήτηση των πυραμίδων».

Γι’ αυτόν, από πολύ μικρή ηλικία, το προσωπικό του όνειρο ήταν να παίξει

μπάσκετ, να είναι ο πρωταγωνιστής. Και αφού υπήρχε έμφυτο το ταλέντο, η

επιθυμία του έγινε γρήγορα πραγματικότητα, χωρίς ίσως να χρειαστεί να

συνωμοτήσει το σύμπαν. Η πορεία τού πιτσιρικά, από τη στιγμή που άγγιξε για

πρώτη φορά μπάλα του μπάσκετ έως σήμερα, είναι περισσότερο… οικογενειακή

συνωμοσία.

Ο πατέρας του, Κώστας Διαμαντόπουλος, ήταν στα νιάτα του ένας από τους

μεγαλύτερους σκόρερ του πρωταθλήματος. Τότε στα τσιμεντένια γήπεδα με τη

φανέλα του Σπόρτιγκ ο Κώστας Διαμαντόπουλος έκανε πράγματα και θαύματα. Δεν

ευτύχησε όμως να μεταγραφεί σε μία μεγαλύτερη ομάδα, αλλά ούτε να παίξει

μπάσκετ στην «ώριμη» ηλικία. Σε ηλικία 27 χρόνων αναγκάστηκε να σταματήσει το

μπάσκετ, εξαιτίας σοβαρών προβλημάτων στα γόνατα. Προβλήματα που τον οδήγησαν

πολλές φορές στο χειρουργείο.

Το μπάσκετ, όμως, δεν βγήκε από το σπίτι της οικογένειας. Ο Κώστας

Διαμαντόπουλος άρχισε την προπονητική καριέρα και έτσι η οικογένεια έμαθε να

ζει σε αυτούς τους ρυθμούς. Δεν ήταν δυνατόν, λοιπόν, να ξεφύγει και ο μικρός

Γιωργάκης.

Ο Γιώργος Διαμαντόπουλος, από πολύ μικρή ηλικία, είχε να κάνει μόνο με το

μπάσκετ: «Μέναμε τότε στον τρίτο όροφο μιας πολυκατοικίας, στη Νέα

Φιλαδέλφεια», θυμάται ο πατέρας Διαμαντόπουλος. «Ο Γιώργος έφτιαχνε μπάλες από

κάλτσες και… αναστέναζαν τα πατώματα. Οι γείτονες στον κάτω όροφο έκαναν

συχνά παράπονα, αλλά ο γιος τους, ο Παναγιώτης, ήταν φίλος του Γιώργου.

Πάντως, κόντευε να… γκρεμίσει το σπίτι», θυμάται ο πατέρας Διαμαντόπουλος.

«Αλλά μήπως και αργότερα, στο σχολείο, τα ίδια δεν είχαμε; «Είναι καλό παιδί,

έχει κοφτερό μυαλό, όχι όμως για μαθήματα. Περιμένει πότε θα χτυπήσει το

κουδούνι για να πάει να παίξει μπάσκετ», μας έλεγαν οι δάσκαλοι. Έτσι, άρχισα

να σκέφτομαι πως αυτό το παιδί έπρεπε να παίξει μπάσκετ».

Πατέρας και γιος είχαν πάντα μια πολύ καλή σχέση. Έστω και αν αυτή, κάποια

στιγμή, «δοκιμάστηκε». Μη φανταστείτε… οικογενειακές διχόνοιες. Είναι όμως

δύσκολο να είναι παίκτης ο γιος και προπονητής ο πατέρας. Όπως έγινε για λίγο

στον Παπάγου, την περίοδο ’97-’98. «Αισθάνεσαι και λίγο άβολα», λέει ο νεαρός

Διαμαντόπουλος. «Αλλά για να είμαι ειλικρινής όταν έφυγε από την ομάδα ο

πατέρας μου και ήρθε ο Τάκης Κορωναίος έπαιζα περισσότερο χρόνο». Το πρώτο του

δελτίο ήταν στον Παπάγου. Μια ομάδα, στην οποία ο πατέρας του εργάστηκε αρκετά

χρόνια και την ανέβασε από τις μικρές κατηγορίες της Αθήνας στην Α2. Ο

«μικρός» έμαθε το μπάσκετ στο κλειστό γήπεδο του Παπάγου, αλλά και στις

παιδικές χαρές της περιοχής. Στα τσιμεντένια γήπεδα που έπαιζε κάποτε ο

πατέρας του…

Στο δωμάτιο του Γιώργου υπήρχε πάντα ένα μεγάλο πόστερ του Νίκου Γκάλη. Ο

άνθρωπος αυτός γαλούχησε, άλλωστε, μία ολόκληρη γενιά παικτών. Και ο Γιώργος

Διαμαντόπουλος είχε την τύχη να τον γνωρίσει σε μικρή ηλικία. Θα ήταν 12

χρόνων, όταν ο πατέρας του τον πήγε στο κάμπινγκ του Γκάλη στο Πευκοχώρι της

Χαλκιδικής. Και ο σημαντικότερος παίκτης που γνώρισε το ελληνικό μπάσκετ τον

ξεχώρισε.

«Μεγάλη τιμή να γνωρίσεις τον Γκάλη. Δεν κατάφερα, όμως, να παίξω αντίπαλός

του. Ο Γκάλης είναι ένας και μοναδικός. Ανήκει σε αυτήν την κατηγορία των

παικτών που δεν ξεπερνιούνται εύκολα», λέει ο Γιώργος.

Και από το Πευκοχώρι βρέθηκε στο Νιου Τζέρσεϊ και στο κολέγιο του Γκάλη, το

Σίτον Χολ. Ήταν Ιούνιος του ’95. Οι Αμερικανοί, όταν τον είδαν, έσπευσαν να…

καταθέσουν την πρόταση για να τον έχουν στο χάι σκουλ. Πρότειναν υποτροφία,

αλλά η οικογένεια δεν δέχθηκε. «Ήταν πολύ δύσκολο να αφήσουμε τότε ένα μικρό

παιδί, μόνο του στην Αμερική», λέει ο Κώστας Διαμαντόπουλος. «Η μητέρα του δε,

ούτε που ήθελε να ακούσει κάτι τέτοιο». Μη φανταστείτε, όμως, ότι και ο

Γιώργος… κακίζει τους γονείς του για αυτήν την απόφαση: «Δεν θα το έβλεπα,

ακόμα και τώρα με ευχαρίστηση. Ίσως ήταν η καλύτερη επιλογή».

Και οι δυο τους είχαν την ευκαιρία μιας μεταγραφής σε μεγάλη ομάδα. Ο Κώστας

Διαμαντόπουλος δεν τα κατάφερε, έστω και την τελευταία στιγμή, αλλά ο μικρός

στάθηκε πιο τυχερός. Αυτός, τουλάχιστον, είχε το δικαίωμα της επιλογής.

Βλέπετε, ήταν διαφορετικές εποχές. Το 1973 υπήρχε ακόμα το δελτίο. Σήμερα,

έχουμε τα συμβόλαια.

Το 1973, λοιπόν, ο Κώστας Διαμαντόπουλος πήγε στα γραφεία της ΑΕΚ, στην οδό

Σπάρτης, στην Πλατεία Αμερικής. Του έδιναν, τότε, ως πριμ ένα «τριάρι»

διαμέρισμα για τη μεταγραφή του. Όμως, ο Σπόρτιγκ είπε «όχι». Δεκαέξι χρόνια

αργότερα, ο μικρός έκανε την πρώτη του μεταγραφή και μάλιστα, με δική του

επιλογή. Ο Πανιώνιος είχε καταθέσει την πρότασή του. Ο τότε προπονητής της

ομάδας της Νέας Σμύρνης, Αντρέα Ματζόν είχε φτάσει έως το σπίτι της

οικογένειας, στου Παπάγου, προκειμένου να πείσει για τις προθέσεις του. Αυτός

που είχε την μεγαλύτερη αγωνία ήταν ο Μίλτος Λαζαρίδης (πρόεδρος του

ερασιτέχνη Πανιωνίου), φίλος του πατέρα Διαμαντόπουλου από τα παλιά, που ήθελε

τον πιτσιρικά στην ομάδα της Νέας Σμύρνης. Όταν έμαθε ότι ο Ζέλικο

Ομπράντοβιτς του ζήτησε να μιλήσουν, απογοητεύτηκε. «Πάει τον χάσαμε», είπε.

Ο μικρός, όμως, επέλεξε τη δόξα και όχι το χρήμα. «Ήθελα να είμαι

πρωταγωνιστής στην ομάδα που θα πάω», θυμάται ακόμα και σήμερα. «Στον

Πανιώνιο, λοιπόν, μπορούσα να το πετύχω αυτό. Δεν ήθελα να κάθομαι στον

πάγκο». Και μη φανταστείτε ότι το μετάνιωσε. Μόνο και μόνο το τατουάζ με τον

πάνθηρα στη γάμπα πείθει ότι δεν έχει μετανιώσει για την επιλογή του.

Η πρώτη του επαφή με μία επαγγελματική ομάδα ήταν την περίοδο που ο πατέρας

του ήταν προπονητής στον Σπόρτιγκ. Πριν από πέντε χρόνια. Είχε πάει μαζί με

την ομάδα στο Καρπενήσι στη διάρκεια της προετοιμασίας και ο Μίτσελ Ουίγκινς

είχε να λέει για το ταλέντο του πιτσιρικά. Ένα πόστερ του Αμερικανού παίκτη

είχε φυσικά τη δική του θέση στον τοίχο του δωματίου του Γιωργάκη. Το τρίτο

πόστερ… εννοείται. Υπάρχει άλλωστε σε όλα τα σπίτια. Είναι ο Μάικλ Τζόρνταν!

«Λέμε, καμιά φορά, τα γονίδια. Μα, είναι να μην το πιστεύεις;»

0 Κώστας Διαμαντόπουλος θυμάται τον εαυτό του όταν έπαιζε μπάσκετ και

προσπαθεί να τον συγκρίνει με τον γιο του. Βέβαια, άλλο το τσιμέντο κι άλλο το

παρκέ. «Λέμε, καμιά φορά, τα γονίδια. Μα, είναι να μην το πιστεύεις; Κάποιες

φάσεις που δημιουργεί ο Γιώργος, στους παλιούς, θυμίζουν εμένα», λέει ο

πατέρας Διαμαντόπουλος. «Τη στιγμή που κάνει το βήμα για να προχωρήσει προς το

καλάθι, το κάνω κι εγώ ακόμα και τώρα, ασυναίσθητα, μαζί του. Ήταν ακριβώς η

ίδια κίνηση που έκανα κι εγώ όταν αγωνιζόμουν».

Ο Κώστας Διαμαντόπουλος υποστηρίζει ότι αυτός κι ο γιος του μοιάζουν σε

πολλά πράγματα όσον αφορά τον αγωνιστικό τομέα.

«Με »τραβούσε» το ντράιβ και παραμελούσα το σουτ από μακρινή απόσταση.

Αυτό κάνει ο Γιώργος. Προτιμά τη διείσδυση, θέλει να προχωρήσει προς το

καλάθι. Δεν είναι κακό το σουτ που έχει από μακρινή απόσταση, όμως οφείλει να

το δουλέψει περισσότερο. Ο Γιώργος έχει μια επαφή με το καλάθι κι αυτό είναι

χάρισμα. Ένα πράγμα θα ήθελα. Να μη χάσει την πλαστικότητα που έχει και την

ικανότητα στη φαντασία».

«Μου έχουν πει ότι έχουμε κοινά σημεία. Φυσικά, δεν τον έχω δει να αγωνίζεται.

Λένε για την αλτικότητα, για το χάρισμα στο σκοράρισμα. Τι να σας πω; Όπως και

να έχει όμως είναι τιμή να με συγκρίνουν μαζί του», θα πει και ο Γιώργος. Κι

οι δύο έχουν να θυμηθούν ένα σούπερ παιχνίδι. Ο Γιώργος, το περυσινό με τον

Ολυμπιακό, όταν πέτυχε 33 πόντους, αλλά κι ο πατέρας, ένα ματς με την ΑΕΚ, το

1974, όταν είχε σημειώσει 47 πόντους! Από τους οποίους τους 29 στο β’ μέρος.

«Θυμάμαι ότι δεν είχε σκοράρει κανένας άλλος συμπαίκτης μου στο β’ μέρος.

Τελικά, χάσαμε τέσσερις πόντους».

Ο Κώστας Διαμαντόπουλος έχει φυσικά άποψη για τους τομείς στους οποίους

πρέπει να βελτιωθεί ο γιος του: «Έχει πολύ καλό χειρισμό της μπάλας, σωστή

πάσα, αλλά θα πρέπει να βελτιώσει την άμυνά του». Την έδειξε άλλωστε στον γιο

του, κατά τη διάρκεια της φωτογράφησης. «Κοίταξε πόσο χαμηλά είναι τα γόνατα.

Αυτή είναι η σωστή θέση», μας είπε. Ο Κώστας Διαμαντόπουλος είχε κέφι. Και

πάνω απ’ όλα, αισθανόταν… άλλος άνθρωπος όταν μπήκε στο ανοιχτό γήπεδο της

Αιξωνής στη Γλυφάδα. «Να καρφώσω μπροστά του, ή θα στενοχωρηθεί;» έλεγε

γελώντας. «Θα πρέπει να γίνει πιο γρήγορος στην εκτέλεση όταν πρόκειται για

σουτ» συμπλήρωσε.

Η οικογένεια Διαμαντόπουλου ζει με το μπάσκετ. Κι όχι μόνο ο πατέρας και ο

μικρότερος γιος. Ο Ηλίας, ο μεγαλύτερος γιος της οικογένειας, απόφοιτος των

ΤΕΦΑΑ, είναι τώρα προπονητής στον Τρίτωνα, μια ομάδα των μικρών κατηγοριών της

ΕΣΚΑ. «Είναι άτυχος, αφού αυτή την περίοδο δεν εργάζομαι, ώστε να είμαστε

μαζί. Και στον Ηλία προσπάθησα να δώσω κάποια σωστά πράγματα σε ό,τι αφορά το

μπάσκετ», λέει ο πατέρας Διαμαντόπουλος. Όσον αφορά τη μητέρα; Ε, λοιπόν, η

κυρία Μαρία είναι «υπεύθυνη» για τους τρεις άνδρες της οικογένειας. Έχει κι

αυτή τον ρόλο της, κι αν έχουμε να κάνουμε με ανθρώπους του αθλητισμού, όλοι

μπορούμε να κατανοήσουμε τη συμμετοχή της. «Να ξέρατε πόσες φορές κάναμε τη

διαδρομή σπίτι-γήπεδο για τον Γιώργο!», μας είπε.