Αναζήτηση
Μια μέρα, ακόμη, για να φύγει κι αυτός ο χρόνος για να φύγει κι αυτός ο
αιώνας. Πέρυσι, τα ‘φέραν από ‘δώ, τα ‘φέραν από ‘κεί και γιόρτασαν τον ερχομό
του 21ου αιώνα, πριν από την ώρα του. Τώρα τι θα κάνουν; Δεν θα γιορτάσουν; Θα
θεωρήσουν την 31η Δεκεμβρίου 2000 ως τελευταία μέρα του απερχόμενου χρόνου
ενός συνηθισμένου χρόνου ή ως τελευταία μέρα του 20ού αιώνα; Εδώ θα ‘μαστε,
να δούμε τι θα γίνει…
Αν προλαβαίναμε, πάντως, να κάνουμε καμιά γιορτή, για μας και όχι για την
τηλεόραση, όπως συνέβη πέρυσι, ωραίο θα ήταν να στραφούμε και πάλι στον Μίκη
Θεοδωράκη. Ήταν η χρονιά του εφέτος. Πήρε το Βραβείο Ωνάση, προτάθηκε για το
Νόμπελ Ειρήνης, έχει παραγγελία για καινούργια όπερα. Τι σπουδαίο θα ήταν να
είχαμε προετοιμάσει μια γιγαντιαία συναυλία, με όλους τους μεγάλους
καλλιτέχνες στην εξέδρα! Τον Καζαντζίδη, τον Μπιθικώτση, τον Νταλάρα, τον
Πουλόπουλο, τον Μητροπάνο, τον Μητσιά, τον Κόκοτα, τον Πάριο, την Αλεξίου, τη
Μοσχολιού, τη Γαλάνη, τη Μαρινέλλα, την Πρωτοψάλτη, τη Φαραντούρη και, βέβαια,
τον Σαββόπουλο! Το πάλκο, φωτισμένο με πολύχρωμα λαμπιόνια, θ’ ανοιγόταν σαν
καράβι στο σκοτεινό πέλαγος του καινούργιου χρόνου, του καινούργιου αιώνα και
θα ακούγονταν, όλη τη νύχτα, τα υπέροχα του Μίκη, που δεν τα νίκησε ο καιρός,
αλλά τα ‘καναν πέρα οι άνθρωποι…
Πραγματικά: καμιά ραδιοφωνική ή τηλεοπτική εκπομπή δεν παίζει πια κι αυτό
ισχύει από χρόνια τραγούδια του Θεοδωράκη! Ούτε μία! Όλη εκείνη η φοβερή
ομάδα του Μίκη, του Χατζιδάκι, του Μαρκόπουλου, του Λοΐζου, του Ξαρχάκου, του
Μούτση, του Κουγιουμτζή, του Πλέσσα, του Σπανού, του Λεοντή, του Χατζηνάσιου
έχει τεθεί στο δισκογραφικό και ραδιοφωνικό περιθώριο! Αλλά και ο Τσιτσάνης
και ο Μητσάκης και ο Καλδάρας και ο Μπαγιαντέρας και ο Ζαμπέτας και τελευταία
και ο Μάρκος και ο Νικολόπουλος σπρώχνονται προς την έξοδο! Για να κυριαρχήσει
ολοκληρωτικά ένα «ελληνικό» τραγούδι που δεν έχει τίποτα να πει, τίποτα να
θυμίσει και με τίποτα να θυμώσει!
Πώς έφτασα, τώρα, στο τραγούδι; Απλούστατα: αυτές οι μέρες είναι και του
τραγουδιού. Και θα ήθελα, με την ευκαιρία, να πω, στους διάφορους «μάγκες» των
υπουργείων, ότι ο Τόνι Μπλερ, πριν από ένα μήνα, παραδέχθηκε ότι η Βρετανία
έχει εισπράξει δισεκατομμύρια λιρών από τους Μπιτλς! Γιατί το τραγούδι δεν
είναι μόνο ψυχαγωγία. Είναι και προϊόν. Είναι και εμπόρευμα. Που εξάγεται στο
εξωτερικό, κάθε ώρα και στιγμή, χωρίς ιδιαίτερες διατυπώσεις. Δυστυχώς, όμως,
εμείς αντί να εξάγουμε τραγούδι, όπως συνέβαινε με τον Χατζιδάκι και τον
Θεοδωράκη, τα τελευταία χρόνια μόνο εισάγουμε! Γιατί αυτό επεδίωκαν και
επιδιώκουν οι Αγγλοαμερικανοί, κυρίως, που κινούν τα νήματα της παγκόσμιας
δισκογραφικής παραγωγής. Και οι ελληνικές κυβερνήσεις αδιαφορούν.
Καλή Πρωτοχρονιά. Και με υγεία, προπάντων.
