Κοντά στα ενενήντα ήταν ο Ουίνστον Τσώρτσιλ, τα είχε τετρακόσια και τον

ρώτησαν: «Εσείς πίνατε σαν σφουγγάρι, σπάνια σβήνατε το πούρο και ζήσατε μια

έντονη ζωή. Πώς καταφέρατε και φθάσατε σε αυτήν την ηλικία»;

Ο ηγέτης της νίκης άφησε άναυδους τους ακροατές του. «Μα δεν γυμνάστηκα ποτέ

και ήμουν πάντα ο εαυτός μου».

Πήραν την απάντηση οι διάφοροι καλοπληρωμένοι ειδικοί και άρχισαν τις

αναλύσεις. Στην εποχή της εικόνας θα μπορούσε ο κοντός Μέγας Ναπολέων να

επιβιώσει; Ο απότομος και εγωκεντρικός Τσώρτσιλ θα οδηγούσε την Ευρώπη σε νίκη

επί της Γερμανίας;

Η βιομηχανία παραγωγής θεάματος είναι σίγουρο ότι απέτυχε παταγωδώς. Η εικόνα

ρετουσάρεται, αλλά αδυνατεί να κρύψει τις ρυτίδες. Για φαστ φουντ κατανάλωση

είναι καλή και ταιριάζει γάντι στους ημιμαθείς ανοήτους.

Θύμα της εικόνας και ο αθλητισμός. Παρέδωσε (με το αζημίωτο βέβαια…) ό,τι

καλύτερο υπήρχε. Οι ταχύρρυθμης εκπαίδευσης νεοπαράγοντες της πλάκας χάρισαν

χωρίς μεσομακροπρόθεσμο σχεδιασμό το φιλέτο και κράτησαν τα κόκαλα της τρελής

αγελάδας. Διψήφιοι αριθμοί εισιτηρίων και άδεια γήπεδα που πληγώνουν τα μάτια

είναι το αναπόφευκτο αποτέλεσμα.

Μα, μπορεί κάποιος να ισχυρισθεί σοβαρά ότι ο Τσώρτσιλ θα έχανε από τους

«κύριους τίποτα»;

Τελευταία Νέα