Εαυτή η κατάσταση κατάντησε κωμωδία. Όσο κάποιοι προπονητές κάθονται στον

πάγκο των λεγόμενων «μεγάλων» ομάδων και εξ ορισμού απολαμβάνουν ασυλίας,

αποφεύγουν να μιλήσουν για τη διαιτησία.

Ξεπούλησαν την ψυχή τους στον διάβολο, έθεσαν τις (όποιες) γνώσεις τους στην

υπηρεσία του παρασκηνίου και αντιμετωπίζουν τους αντιπάλους αφ’ υψηλού. Τους

βλέπεις στις μετά τους αγώνες συνεντεύξεις Τύπου και τους λυπάσαι. Νίκη χωρίς

προσπάθεια είναι τόσο ενοχλητική όσο ο μαύρος στηθόδεσμος κάτω από λευκό μακό.

Όμως, η ζωή κάνει κύκλους και οι ίδιοι προπονητές εκπαραθυρώνονται από τις

«μεγάλες» ομάδες και βρίσκουν καταφύγιο στις χαμηλότερες θέσεις της

βαθμολογίας. Ε, εκεί βγάζουν τα απωθημένα τους.

«Τι του λείπει του ψωριάρη, φούντα με μαργαριτάρι» έλεγαν τα παιδιά του

«Ελεύθερου Θεάτρου» πριν από περίπου 15 χρόνια. Ταιριάζει γάντι στους

χαμαιλέοντες των ελληνικών πάγκων. Η ηδονή των φτωχών ή η απάντηση των μονίμως

ριγμένων.

Και όλα αυτά είναι καλά για εγχώρια κατανάλωση. Μόλις οι ομάδες μας βγουν στην

Ευρώπη και οι «παράγκες» τρακάρουν με τους ουρανοξύστες βλέπουμε τα

αποτελέσματα.

Οι ντόπιοι «άρχοντες» μετατρέπονται σε «κυρίες» και καταπίνουν τις εξόφθαλμες

αδικίες όπως οι τηλεοπτικές ενζενί το κοκτέιλ Μαργαρίτα με τριμμένο πάγο.

Τελευταία Νέα