[ ΠΡΟΒΟΛΕΙΣ ]

Ένα από τα κληροδοτήματα της περιπέτειας του ’89 είναι ασφαλώς και το χάος που

επικρατεί σήμερα στον χώρο των ηλεκτρονικών μέσων ενημέρωσης. Προϊόν σκοτεινής

συνωμοσίας; Όχι κατ’ ανάγκην. Απλώς, οι επίδοξοι αναμορφωτές της εποχής

εκείνης επέλεξαν να αγνοήσουν τη διεθνή εμπειρία και έφτιαξαν ένα περίπου

φωτογραφικό θεσμικό πλαίσιο κομμένο και ραμμένο στις σκοπιμότητες των καιρών.

Από τότε έχουν γίνει πολλές προσπάθειες να μπει κάποια τάξη, όλες όμως έχουν

αποτύχει, γιατί βέβαια προσκρούουν σε μια διαμορφωμένη πραγματικότητα, που δεν

είναι εύκολο να ανατραπεί. Δυστυχώς, το πάθημα δεν έγινε μάθημα. Έτσι και

σήμερα, στο όνομα της εξυγίανσης ή της διαπλοκής, προστρέχουμε σε φωτογραφικές

διατάξεις που, ακόμα και αν υπηρετούν αγαθούς στόχους, δημιουργούν περισσότερα

προβλήματα από όσα λύνουν. Το πρώτο κρούσμα ήταν ασφαλώς η τροπολογία Φλωρίδη.

Αν τελικώς ψηφιστεί, όποιος έχει εκκρεμότητες με τη Δικαιοσύνη δεν θα μπορεί

να μετέχει σε διοικητικά συμβούλια αθλητικών σωματείων. Δεν χρειάζεται να έχει

κανείς νομικές γνώσεις, για να καταλάβει ότι έτσι ανοίγει ένας εξαιρετικά

επικίνδυνος δρόμος. Στο μέλλον θα αρκεί μια στημένη δίωξη, για να εκπίπτει από

μια θέση κάθε ανεπιθύμητος. Τίποτα μάλιστα δεν εμποδίζει την επέκταση του

μέτρου και πέραν του αθλητισμού, σε άλλους περισσότερο ευαίσθητους τομείς.

Αλλά εν πάση περιπτώσει αυτά, για την ώρα τουλάχιστον, αφορούν τον αθλητισμό.

Δυστυχώς, τα πράγματα στη συνέχεια σοβάρεψαν. Το επόμενο κρούσμα εκδηλώθηκε

στη συζήτηση για την αναθεώρηση του Συντάγματος. Τα κόμματα, λοιπόν,

συμφώνησαν να βάλουν στο Σύνταγμα διάταξη, η οποία θα ορίζει ότι δεν θα μπορεί

κανείς να διεκδικεί προμήθειες του Δημοσίου, αν ο ίδιος ή… συγγενείς του

είναι ιδιοκτήτες μέσων ενημέρωσης. Δεν χρειάζεται και πάλι να γνωρίζει κανείς

νομικά, για να καταλάβει ότι μια τέτοια διάταξη μπορεί, σε ορισμένες

περιπτώσεις, να προλαβαίνει δόλιες περιγραφές του νόμου, σε άλλες όμως μπορεί

να οδηγεί σε παραβίαση θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Η έννοια της

οικογενειακής ευθύνης, όπως είναι γνωστό, εφαρμόστηκε επί Χίτλερ και επί

Στάλιν, όχι σε δημοκρατικά καθεστώτα. Τους φίλους μας άλλωστε διαλέγουμε, όχι

τους συγγενείς μας… Στοιχειώδη πράγματα, δηλαδή. Τα οποία όμως τα κόμματα

επέλεξαν να αγνοήσουν, διεκδικώντας εύσημα για τον αγώνα τους ­ δήθεν ­

εναντίον της διαπλοκής. Γιατί βέβαια η διαπλοκή δεν αντιμετωπίζεται με νομικά

εκτρώματα. Αρκεί η νομοθεσία που υπάρχει. Εφόσον βέβαια υπάρχει η θέληση να

εφαρμοστεί προς όλες τις κατευθύνσεις ­ ακόμα και αν θίγονται κατεστημένα

οικονομικά συμφέροντα…