«Το 1954 με πήγαν στην Κέρκυρα από τη Γενική Ασφάλεια, χωρίς ν’ ανακοινώσουν

τίποτα. Στο καράβι δεν μου ‘βαλαν μόνον τις χειροπέδες, αλλά μου ‘δεσαν και τα

πόδια με αλυσίδες».

Ο ιστορικός ηγέτης της Κομμουνιστικής Αριστεράς Χαρίλαος Φλωράκης θυμάται

τα «πέτρινα χρόνια», μ’ ένα πικρό χαμόγελο στο ρυτιδιασμένο πρόσωπό του.

«Τους ζήτησα φορτικά να πάω στην τουαλέτα. Και αναγκάστηκαν να με περάσουν

από το σαλόνι της Α’ θέσης. Έβλεπε ο κόσμος τον αλυσοδεμένο… Λίγη ώρα

αργότερα όλοι έμαθαν για μένα, παρά το ότι με είχαν πρωτύτερα 4 μήνες στην

απομόνωση. Το πλήρωμα μού ‘στειλε έναν δίσκο με του πουλιού το γάλα. Τον έδωσα

στους συνοδούς μου… Ήταν μια άλλη εποχή. Στις φυλακές της Κέρκυρας… αν δεν

σκούπιζες τα παπούτσια, σε δύο μέρες πρασίνιζαν από τη μούχλα. Και ο τοίχος

δάκρυζε από την υγρασία». Ο Χαρίλαος Φλωράκης, αμετανόητα κομμουνιστής όπως

δηλώνει με χαμόγελο, δεν κάνει πίσω. Ο αγώνας συνεχίζεται γι’ αυτόν, το κόμμα

του, τον σοσιαλισμό, τον κόσμο ολόκληρο.

Στη συνέντευξή του στα «ΝΕΑ» ­ το Α’ μέρος δημοσιεύθηκε στο φύλλο του

Σαββάτου ­ αυτές οι σκέψεις και η βαθιά πίστη του δείχνουν να τον διαπερνούν.

Ούτε μια φορά στις πολλές ώρες και στις πολλές συναντήσεις που κάναμε δεν

φάνηκε να πιστεύει ότι είναι αλάθητος ή πως το κόμμα του δεν έκανε λάθη. Ακόμη

κι όταν αναφέρεται στην υπόθεση Κοσκωτά, δεν χτυπά τον Ανδρέα Παπανδρέου,

σημειώνει όμως: «Δεν είναι βρώμικη υπόθεση το γεγονός ότι ο Κοσκωτάς είχε

αλισβερίσι με κυβερνητικούς παράγοντες»;

Μέσα από την ιστορική ανασκόπηση ­ στο Α’ μέρος της συνέντευξης ­ θέλησε να

δείξει πως κανένας αγώνας δεν πήγε μάταια. Ότι ο σπόρος έπεσε και έπιασε. Αυτό

είναι το καταστάλαγμα της πείρας του.

Και, σήμερα, στο δεύτερο μέρος της συνέντευξης – ντοκουμέντου η αισιοδοξία

για τον αγώνα του ΚΚΕ, της Αριστεράς, όλων αυτών που θέλουν να στέκονται

όρθιοι και ν’ αγωνίζονται, καταγράφεται.

Μιλάει για τις εκλογές που ζητάει το κόμμα του, το παραμύθι (πλέον) «Δεξιά

– αντιδεξιά», το Μάαστριχτ, το «μέτωπο» που πρέπει να γίνει, το σλόγκαν «πέντε

κόμματα – δύο πολιτικές», τις συνεργασίες, την κρίση στα Βαλκάνια, «την

αντίσταση που πρέπει να προβάλει ο ελληνικός λαός».

ΕΡ.: Το ΚΚΕ ζητάει πρόωρες εκλογές. Νομίζετε ότι αυτό αποτελεί λύση;

ΑΠ.: Οι εκλογές βέβαια δεν πρόκειται να δώσουν ριζική λύση στο πρόβλημα.

Μπορούν όμως να αποτελέσουν αρχή για παραπέρα διαφοροποιήσεις στον συσχετισμό

των πολιτικών δυνάμεων, αλλά και για ένταση και επέκταση της πάλης.

Γιατί το πρόβλημα δεν είναι βέβαια μονάχα η αλλαγή της κυβέρνησης, αλλά η

αλλαγή πορείας. Το θέμα είναι να αναδειχτούν δυνάμεις, που θα παρέχουν

εγγυήσεις πως θα παλέψουν για να μπει φραγμός στο καθεστώς της υποταγής της

χώρας μας στα κελεύσματα και τις εντολές των ΗΠΑ και των Βρυξελλών, και

ταυτόχρονα θα βάλουν φραγμό στην ασυδοσία των μονοπωλίων και της οικονομικής ολιγαρχίας.

Το κόμμα μας ζητάει να διενεργηθούν οι εκλογές μαζί με τις ευρωεκλογές. Αν

αυτό δεν πραγματοποιηθεί, τότε ο λαός μας τη διπλή απάντησή του να τη δώσει

στις ευρωεκλογές. Να γίνουν οι ευρωεκλογές δημοψήφισμα εναντίον της κυβέρνησης.

Το δημοψήφισμα που αρνήθηκε να δεχτεί η κυβέρνηση για τη συμφωνία του

Μάαστριχτ να το πραγματοποιήσει ο λαός στις ευρωεκλογές. Να πει όχι στην

Ευρώπη των μονοπωλίων, να καταψηφίσει την πολιτική της υποταγής, την πολιτική

της ανεργίας και της άγριας εκμετάλλευσης, να ενισχυθεί το κομμουνιστικό κόμμα.

ΕΡ.: Ας υποθέσουμε ότι προκηρύσσονται εκλογές. Τίθενται όμως από

ορισμένους και θέματα συνεργασιών. Το ΚΚΕ μπορεί να συνεργαστεί

με άλλα κόμματα, π.χ. με αυτά που λέτε «αστικά κόμματα»;

ΑΠ.: Θέμα αρχής που να αποκλείει τη συνεργασία με άλλα κόμματα δεν υπάρχει.

Η ιστορία του επαναστατικού κινήματος σε όλο τον κόσμο αλλά και στη χώρα μας

έχει πολλά παραδείγματα συνεργασίας, φυσικά στη βάση συγκεκριμένων στόχων και

επιδιώξεων, που η πραγματοποίησή τους ωφελεί τον τόπο και τον λαό. Ένα

χαρακτηριστικό παράδειγμα σ’ εμάς είναι το ΕΑΜ.

Βέβαια, το θέμα των συνεργασιών με άλλα κόμματα δεν το βλέπουμε στενά

συνδεδεμένο με τις εκλογές. Το ΚΚΕ δεν είναι και δεν υπήρξε ποτέ εκλογικός

μηχανισμός, αλλά ένα μαχητικό επαναστατικό πολιτικό κόμμα με όλη τη σημασία

της λέξης. Μια πολιτική συνεργασία πρέπει να στηρίζεται σε ένα κοινό πολιτικό

πρόγραμμα. Με τη συμφωνία πρέπει να επιδιώκεις μαζί με ένα άλλο κόμμα ή μια

άλλη πολιτική κίνηση την από κοινού πραγματοποίηση ενός ή περισσότερων λαϊκών

ή εθνικών στόχων.

ΕΡ.: Από το 1992 ακούγεται συχνά το σύνθημα «πέντε κόμματα δυο

πολιτικές». Συμφωνείτε με αυτό;

ΑΠ.: Κι αυτό το σύνθημα είναι εύρημα των αντιπάλων μας. Ποτέ η Κεντρική

Επιτροπή του ΚΚΕ ή άλλο υπεύθυνο κομματικό όργανο δεν έθεσε τέτοιο θέμα. Και

όσες φορές ακούστηκε από στελέχη μας αυτή η φράση ήταν σχήμα λόγου για να

εκφραστεί μια αδιαμφισβήτητη πραγματικότητα και αλήθεια.

Ότι δηλαδή στο κορυφαίο θέμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης όπως του Μάαστριχτ και του

ΝΑΤΟ υπάρχουν δυο πολιτικές. Η πολιτική του ΚΚΕ, που απορρίπτει και

αντιμάχεται όλους τους ιμπεριαλιστικούς σχηματισμούς και η πολιτική όλων των

άλλων κομμάτων, που τους αποδέχονται ή περιορίζονται απλώς σε ορισμένες

αντιρρήσεις κι επιφυλάξεις όχι ουσιαστικές.

Σε μια σειρά όμως από άλλα θέματα, όπως π.χ. θέματα λειτουργίας των θεσμών και

της δημοκρατίας, ζητήματα τοπικής αυτοδιοίκησης, θέματα κοινωνικής πρόνοιας, ή

ζητήματα υπεράσπισης κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας, υπάρχουν πολλές

πολιτικές και τακτικές δράσης για την αντιμετώπισή τους.

Στο γεγονός αυτό άλλωστε το ΚΚΕ βλέπει και τη δυνατότητα για συνεργασία και

κοινή δράση με άλλες κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις.