Αναζήτηση
|
|
Στο φύλλο των «ΝΕΩΝ» της 26ης Νοεμβρίου 1998 διάβασα το πολύ ενδιαφέρον άρθρο
του φίλου και συναδέλφου ευρωβουλευτή κ. Κωστή Χατζηδάκη, με τίτλο «Ελληνικός ευρωσκεπτικισμός;».
Ο Κ. ΧΑΤΖΗΔΑΚΗΣ επικαλείται μία σειρά στοιχείων που δημοσίευσαν «ΤΑ ΝΕΑ», στα
οποία φαίνεται ανάγλυφα η αντιμετώπιση της Ε.Ε. και των οργάνων της από τους
Έλληνες πολίτες. Ιδιαίτερη εντύπωση μου έκαναν τα συμπεράσματα του συναδέλφου
μου αναφορικά με την ΟΝΕ: συμπεραίνει ότι αν και ο ελληνικός λαός υφίσταται
τεράστιες οικονομικές θυσίες εν τούτοις αυτά δεν θα έπρεπε να συνδέονται με
την ΟΝΕ, γιατί «η ένταξή μας σ’ αυτήν όχι μόνο δεν συνεπάγεται περισσότερα
οικονομικά βάρη, αλλά με το σταθερό οικονομικό πλαίσιο που δημιουργεί, μάλλον
το αντίθετο εγγυάται»…
Κατ’ αρχάς να σημειώσω ότι η άποψη αυτή μοιάζει «σαν δύο σταγόνες νερό» με τις
αποστροφές τού… Έλληνα Πρωθυπουργού, οσάκις επιχειρεί να ωραιοποιήσει τη
λιτότητα, στην οποία το κόμμα του υποβάλλει τον ελληνικό λαό. «Ειδοποιός
διαφορά» δεν υπάρχει και άνετα μπορεί κανείς να υποθέσει ότι διαβάζει τις
τοποθετήσεις κάποιου σημαίνοντος στελέχους τού (κατ’ ευφημισμόν λεγόμενου…)
«Νέου ΠΑΣΟΚ»…
Η Ν.Δ.
Η «αιχμή» αυτή δεν αφορά προσωπικά τον φίλο Κωστή, αλλά αποτελεί ευρύτερη
διαπίστωση: η Ν.Δ. δεν διαφοροποιείται (ούτε καν στα σημεία) από το ΠΑΣΟΚ τού
κ. Σημίτη, οσάκις τοποθετείται έναντι της Ευρώπης. Παράδοξο φαινόμενο, μιας
και μιλάμε για το κόμμα που υπερηφανεύεται (και έτσι είναι) ότι «μας έβαλε
στην Ευρώπη».
Σε ένα άλλο επίπεδο, τώρα, οφείλω να πω ότι με ξένισε η διαπίστωση σχετικά με
το ότι «η ένταξή μας στην ΟΝΕ δεν συνεπάγεται περισσότερα οικονομικά βάρη»…
Άποψή μου είναι ότι στην πραγματικότητα θα συμβεί κάτι εντελώς απευκταίο: το
«Σύμφωνο Σταθερότητας» (για το οποίο ελάχιστα μας λέει το «Νέο ΠΑΣΟΚ»…)
αποτελεί στην πραγματικότητα ένα «Σύμφωνο Στασιμότητας», μία τροχοπέδη για την
εκπλήρωση των υποχρεώσεων που κάθε σύγχρονο κράτος οφείλει στους πολίτες
του… Ο ασφυκτικός έλεγχος αναφορικά με τις δαπάνες του προϋπολογισμού κάθε
κράτους-μέλους, η «τιμωρία» (με τη μορφή προστίμου) για τις χώρες που έχουν
έλλειμμα πάνω από 3% εν σχέσει με το ΑΕΠ τους, το συνεχές «τσεκάρισμα» της
οικονομίας κάθε κράτους-μέλους από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (της οποίας
η διαφάνεια είναι προβληματική…) και τόσα άλλα, δημιουργούν εύλογα
ερωτηματικά για το αν η ΟΝΕ πράγματι θα αποτελέσει «βάλσαμο» για τους
χειμαζόμενους πολίτες της ευρωπαϊκής περιφέρειας.
ΤΟ ΕΥΡΩ
Κανείς δεν εξηγεί πώς θα αντιδράσει η χώρα μας αν π.χ. το εμπορικό ισοζύγιο
ξεφύγει από κάθε έλεγχο… Θα κάνει υποτίμηση; Μα, η ύπαρξη του ευρώ ακυρώνει
μία τέτοια επιλογή. Θα επιβάλει μήπως ποσοτικούς περιορισμούς στις εισαγωγές
της; Μα τότε θα πάρει (και δικαίως) την «άγουσα» για το Ευρωδικαστήριο. Ποιος
θα συνδράμει σε μια τέτοια περίπτωση τη χώρα μας; Όχι πάντως οι «μηχανισμοί
της ΕΚΤ», οι οποίοι είναι «κομμένοι και ραμμένοι» στα μέτρα χωρών με
οικονομίες που δεν βιώνουν εύκολα «ανατροπές»…
Η δική μας εμπειρία, όμως, έχει δείξει ότι, δυστυχώς, δεν έχουμε την τύχη να
συνορεύουμε με… την Ελβετία, την Αυστρία ή τη Δανία, αλλά με χώρες ασταθείς
και επεκτατικές. Αυτό απλά σημαίνει, μεταξύ άλλων, αυξημένες αμυντικές
δαπάνες, δηλαδή έλλειμμα «εκτός ελέγχου» στον προϋπολογισμό μας, άρα συνεχή
πρόστιμα ελέω «Συμφώνου Σταθερότητας»… Δεν νομίζω να πιστεύει κανείς ότι οι
«μεγάλοι» της Ένωσης θα δείξουν επιείκεια στην περίπτωσή μας, αφού η μέχρι
τώρα «πολιτεία» τους μάλλον δεν πείθει για κάτι τέτοιο…
ΚΑΨΥΠΟΨΙΑ
Ίσως, τελικά, οι λεγόμενοι «ευρωσκεπτικιστές» να μην είναι τίποτα άλλο από
«ευρωανήσυχοι», χαρακτηριστικό των γνήσιων ευρωπαϊστών που βλέπουν την ήπειρό
μας να απομακρύνεται από την ιδέα μιας κοινωνικής Ευρώπης των λαών και όχι των
συμφερόντων. Μίας Ευρώπης του πολιτισμού, της αλληλεγγύης, του κοινωνικού
κράτους, της ζεστασιάς για τον μη προνομιούχο πολίτη.
Μήπως, τελικά, η μείωση της στήριξης του μέσου Έλληνα προς την Ένωση
αντικατοπτρίζει κάτι άλλο;
Μήπως η εκ της προσεκτικής ανάγνωσης των στατιστικών στοιχείων προκύπτουσα
«καχυποψία» του Έλληνα πολίτη αποτελεί, τελικά, ένα «απλό μάθημα» ευρωπαϊσμού
για όλους μας (πολιτικούς, κόμματα και πνευματική ηγεσία). Τι άλλο θα μπορούσε
να κάνει ένας λαός που αγωνιά για την ήπειρό του, το μέλλον της πατρίδας του
σ’ αυτήν και ζητά μία «άλλη Ευρώπη»;
Ο Ν. Κακλαμάνης είναι ευρωβουλευτής της Πολιτικής Άνοιξης.
