Τρέχω για τις κυρίες με τα καλά τους ρούχα έξω από την εκκλησία που μου φωνάζουν «Μπράβο, κοπελιά!». Για τον οδηγό λεωφορείου που κορνάρει πανηγυρίζοντας καθώς περνάω. Οι Νεοϋορκέζοι δεν είναι συνήθως τόσο ενθουσιώδεις με τους δρομείς. Αλλά εγώ δεν είμαι μια τυπική δρομέας. Εχω 1,3 πόδια και τρέχω με μια φανταχτερή ροζ και μαύρη σπορ λεπίδα στη θέση του ακρωτηριασμένου μετά από τροχαίο αριστερού μου ποδιού.

Κάποιες φορές αναρωτιέμαι τι σκέφτεται ο κόσμος που με βλέπει. Θα μπορούσαν ποτέ να μαντέψουν την αλήθεια; Πως όταν κόπηκε το αριστερό μου πόδι και το δεξί μου τραυματίστηκε σοβαρά, ακόμη και το περπάτημα ήταν ένα σπουδαίο επίτευγμα; Θυμάμαι μια φορά, μήνες μετά το ατύχημα, ότι προσπάθησα να περπατήσω πέντε τετράγωνα για να βγω με έναν φίλο σε ένα εστιατόριο. Ταλαιπωρήθηκα και πονούσα φρικτά. Αργότερα, στο σπίτι, όταν έβγαζα το προσθετικό πόδι μου, το πόδι μου αιμορραγούσε. Διαλύθηκα ψυχολογικά. Ούτε λίγο πιο κάτω από το σπίτι μου δεν μπορούσα να πάω.

Δώδεκα χρόνια μετά προπονούμαι για τον Μαραθώνιο της Νέας Υόρκης. Αρχισα να τρέχω με προσθετικό πόδι πριν από επτά χρόνια, όταν βρέθηκα σε μια σχετική παρουσίαση για ΑμεΑ. Εντυπωσιάστηκα: πιτσιρίκια έτρεχαν χαρούμενα φορώντας τις ειδικές λεπίδες τους. Γυμνασμένοι ενήλικοι συμμετείχαν ακόμη και σε Ironman. Με ενθάρρυναν να δοκιμάσω να τρέξω. Ετσι έκανα, πιέζοντας το κλασικό μου προσθετικό σκέλος προς τα εμπρός. Το ένιωθα βαρύ, αλλά κατάλαβα πως μπορούσα. Ετρεχα με αυτό για μήνες, μέχρι που πήρα την ειδική λεπίδα μου. Εκτοτε, αυτή η λεπίδα έχει υπάρξει σταθερός σύντροφός μου.

Θα τρέξω στον Μαραθώνιο. Βλέπω τις διαδρομές μου να μεγαλώνουν, και τα long runs μέσα στη ζέστη να αποδίδουν. Γίνομαι όλο και καλύτερη. Μια αγαπημένη φίλη που είχε περάσει ένα μεγάλο μέρος της ζωής της πολεμώντας την ασθένειά της, μου έδωσε την καλύτερη συμβουλή. «Το να βλέπεις τον εαυτό σου να γίνεται καλά είναι εκπληκτικό», μου είπε μόλις έναν μήνα μετά το ατύχημά μου. «Ξέρω ότι σου φαίνεται αδύνατο αυτή τη στιγμή. Μα θα δεις όσο περνάει ο καιρός πόσο σούπερ είναι να ανακαλύπτεις για πόσα πράγματα είναι ικανό το σώμα σου».

Δεν έκανε λάθος. Το τρέξιμο δοκιμάζει την αντοχή μου και την υπομονή μου. Αλλά το πιο σημαντικό, είναι μια συνεχής υπενθύμιση ότι μπορώ να πιέσω τον εαυτό μου πιο σκληρά από ό,τι ονειρευόμουν ποτέ. Ακόμη με ζώνουν οι ανησυχίες –μήπως τραυματιστώ ανεπανόρθωτα ή μήπως δεν καταφέρω να τερματίσω. Αλλά κάθε μέρα, είμαι ευγνώμων για το τι μου δίνουν τα πόδια μου: μια ευκαιρία να προχωρήσω μπροστά.

Η Κρίστεν Σάμπροτ είναι δημοσιογράφος των «New York Times». Μία μεγαλύτερη εκδοχή της εξομολόγησής της δημοσιεύτηκε πριν από λίγες ημέρες στο μπλογκ της εφημερίδας

Τελευταία Νέα