Είναι ιστορικά βέβαιο πως σταλινικά εγκλήματα δεν υπήρξαν, όπως είναι σίγουρο το ότι ο Ελβις Πρίσλεϊ ζει κάπου στο Ουισκόσιν. Επίσης, προχτές διάβαζα σε ένα μπλόκ ότι η επίθεση στους Δίδυμους Πύργους το 2001 ήταν μια συνωμοσία των Αμερικανών. Οτι το Περλ Χάρμπορ το προκάλεσαν οι ίδιοι. Συχνά δε επανέρχεται η βαθυστόχαστη άποψη ότι οι Αμερικάνοι δεν πάτησαν ποτέ στο Φεγγάρι και πως πρόκειται για κατασκευασμένο βίντεο γυρισμένο κάπου στο Μεξικό –παραλίγο να έπαιζε σ’ αυτό και η Μέριλιν Μονρόε.

Εξάλλου, υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που αρνούνται το Ολοκαύτωμα των Εβραίων κι άλλοι που πιστεύουν ότι ουρί με μαύρα στρινγκ τους περιμένουν στον Παράδεισο. Ετεροι, που τους αρέσει η βότκα Σταλίτσναγια, αρνούνται τα γκουλάκ και τα εκατομμύρια που εξόντωσε ο Στάλιν και αντιμετωπίζουν το φριχτό έγκλημα του Κατίν ως Κατινισμό –κι ίσως να έχουν δίκιο. Στο κάτω κάτω τι είναι 22.000 εκτελεσμένοι Πολωνοί αξιωματικοί μπροστά στην αιωνιότητα;

Στα 1976 ο κομουνιστής Πολ Ποτ στην Καμπότζη εξόντωσε δύο εκατομμύρια συμπολίτες του, αλλά τα θύματα δεν μπορούν να νοηθούν ως άνθρωποι, διότι έμεναν στις πόλεις, ήταν «αστοί». Συνεπώς έγκλημα δεν υπάρχει.

Και βέβαια οι εκατόν πενήντα σκοτωμένοι το τελευταίο διάστημα στη Βενεζουέλα δεν έχουν την παραμικρή σημασία –αν τους είχε σκοτώσει ο δικτάτορας Πινοσέτ θα τους είχε γεννήσει μάνα, αλλά τώρα βεβαίως όχι. Δεν είχαν ανθρώπινη υπόσταση. Διότι άλλο είναι να πας από σφαίρα χιλιανού ή αργεντίνου δικτάτορα κι άλλο από σφαίρα βενεζουελάνου. Μην τα εξισώνουμε –σφάξε με Μαδούρο μ’, ν’ αγιάσω.

Κι όποιος, με βάση το γνωστό σόφισμα της μη εξίσωσης κάνει κριτική στον Μαδούρο είναι σαν να αθωώνει τον εκάστοτε Πινοσέτ. Φοβερή λογική-σόφισμα. Ας πούμε: μην κριτικάρεις τα έργα του ΠΑΣΟΚ, γιατί έτσι δοξάζεις τη Δεξιά ή το αντίστροφο. Μην επικρίνεις τον ναύτη, διότι έτσι λαμπρύνεις τον καντηλανάφτη.

Και μη μιλήσουμε για τα εκατομμύρια που εξοντώθηκαν στην Κίνα κατά την λεγόμενη Πολιτιστική Επανάσταση, διότι με τόσα δισ. Κινέζους που γεννιούνται, αλλά κυρίως λόγω του φεουδαρχο-κομουνιστικού πολιτεύματος, πλέον, η αξία της ζωής τίθεται εν αμφιβόλω –αν κυβερνούσε την Κίνα κανένας φιλελεύθερος και είχε εξοντώσει τόσα εκατομμύρια, θα ήταν αλλιώς. Θα ήταν ένα θηριώδες παράδειγμα των εγκλημάτων του ιμπεριαλισμού.

Κι αν ο Στάλιν αφάνισε διά της ασιτίας οχτώ εκατομμύρια (τουλάχιστον) Ουκρανούς, καλά τους έκανε, διότι είχαν μικροϊδιοκτησίες ή κατείχαν μια ολόκληρη κατσίκα, άρα ήταν ταξικοί εχθροί. Μενσεβίκοι. Είναι το περίφημο Γολοντομόρ –αρκεί να πατήσεις την λέξη «Γολοντομόρ» στο Ιντερνετ για να μάθεις τα ωραία που συνέβησαν τότε (1932-33), και τώρα έχουν καθιερωθεί ως επίσημη ημέρα εθνικής μνήμης (25 Νοεμβρίου) και οδύνης στην Ουκρανία. Αλλά ο Κοντονής δεν θέλει να ακούει για Ουκρανία, τα παίρνει στο ου-κρανίο.

Εξετάζοντας τους μηχανισμούς της εθελοτυφλίας ο Εντγκάν Μορέν έλεγε πως την ορίζει ως «ειλικρινή αυταπάτη». «Ενιωθα», λέει, «ότι υπήρχε δόλος στη μέθοδό μου, που απέκρυπτε τα στραβά του σταλινισμού. Η εκτυφλωτική σαφήνεια των γεγονότων άνοιγε μια άβυσσο παραλογισμού στη λογική μου». Οποτε την πλήρωναν τα γεγονότα αρνιόταν την ύπαρξη των γεγονότων, και έτσι ο Μορέν αισθανότανε ιδεολογικώς ευτυχισμένος.

Εδώ, κατά καιρούς την έχουν πατήσει διανοούμενοι διεθνούς κλάσης, γιατί να μην είναι τυφλοί οι τυπικά φανατικοί –ο Marc Ferro, συγγραφέας του εξαιρετικού βιβλίου «Τύφλωση», εκδόσεις Μεταίχμιο, που ασχολείται με αυτό ακριβώς το θέμα, την ιδεολογική εθελοτυφλία, λέει για τον Ρολάν Μπαρτ: «Ταξίδεψε στην Κίνα και τα βρήκε όλα υπέροχα. Αλλά μετά δυσαρεστήθηκε με το φαγητό στην πτήση της Air France». Για τον Μισέλ Φουκό γράφει πως είπε ότι «η Ισλαμική επανάσταση ήταν ένα μεγάλο πνευματικό γεγονός». Ασε τον Σάρτρ και την υποστήριξή του στους Μπάαντερ-Μάινχοφ και μετά στον Μαοϊσμό –βέβαια ο Σάρτρ κατά τη διάρκεια της ναζιστικής κατοχής στο Παρίσι ανέβασε τρία θεατρικά έργα, ενώ η κυρία Μποβουάρ έκανε κάθε εβδομάδα εκπομπές στο ραδιόφωνο του Βισί. (Ψάξε το εξαιρετικό βιβλίο «La Rive Gauche», του Herbert R. Lottman, εκδόσεις Seuil).

Την τύφλωση, βέβαια, την επιλεκτική τύφλωση, συνοδεύει συνήθως και η επιλεκτική κώφωση. Και υπάρχει και το άλλο ωραίο επιχείρημα, το «την σκότωσα γιατί την αγαπούσα». Μπορεί μεν ο τάδε, δεξιός ή αριστερός, να εξαφάνισε μερικά εκατομμύρια ανθρώπων, αλλά «το έκανε για καλό σκοπό». Και ποιος κρίνει αν ο σκοπός είναι καλός και για ποιους; Ρωτήθηκαν οι σκοτωμένοι; Και αν εσύ ή το παιδί σου ήταν ο δολοφονημένος, θα υποστήριζες το ίδιο; Αν σε είχαν στην Τρεμπλίνκα ή σε γκουλάγκ, τι θα έλεγες; Εκτελέστε με, ρε παιδιά μιας και είναι για ανώτερο σκοπό. Χαλάλι. (Κάποιοι λόγω καταναγκασμού το είπαν). Εξάλλου απ’ τον Τσενγκίς Χαν ώς τον Ταμερλάνο, και από τους τζιχαντιστές ώς την Ιερά Εξέταση, όλοι σκότωσαν από καλή πρόθεση –έτσι πίστευαν. Και γιατί ο Κιμ στη Βόρεια Κορέα εξαπολύει κάθε μέρα πυραύλους; Μα είναι προφανές: για ένα ανώτερο ταξικό σκοπό. Χάριν του λαού, δηλαδή της διαιώνισης της δικής του προσωπικής εξουσίας .

Και αυτοί οι τζιχαντιστές πρόσφατα στη Βαρκελώνη που σκότωσαν δεκαπέντε ανυποψίαστους το έκαναν έχοντας ένα ευγενές, φιλάνθρωπο όραμα: τη δόξα του Αλλάχ. Αρα, ψέγοντάς τους, μήπως επιπλέον αθωώνουμε τον Χίτλερ; Οχι, να το ξέρουμε δηλαδή, για να μη λέμε τίποτα.

Και αν αύριο ο εκάστοτε αποπειραθεί να επιβάλει σταλινική αυταρχία και καθαρίσει και μερικές χιλιάδες (πάντα για καλό σκοπό), εμείς δεν πρέπει να αντισταθούμε διότι έτσι αθωώνουμε αναδρομικά τον Χίτλερ. Ή, αν κάποιος πάει να επιβάλει χιτλερικού τύπου δικτατορία, εμείς πρέπει να το αποδεχτούμε διότι αλλιώς αθωώνουμε τον Στάλιν. Σ’ αυτό το συλλογιστικό έκτρωμα καταλήγει η λογική, ότι αν επικρίνεις τον έναν αθωώνεις τον άλλον –ερώτηση: Μήπως τελικά ο Ελβις ακόμα ζει; Μάλλον. Πάντως για τον Πατερούλη είμαστε βέβαιοι.

Τελευταία Νέα