Αναζήτηση
Οι εναγκαλισμοί με τον Αλέξη Τσίπρα υπό τις επευφημίες των συριζαίων, εκείνο το εκλογικό βράδυ του Σεπτεμβρίου, είχαν ενθουσιάσει τον Πάνο Καμμένο. Αλλά η ομογενοποίηση στην πολιτική δεν είναι εύκολη υπόθεση. Οι σχεδιασμοί των αρχηγών είχαν βρει κοινό πεδίο μήνες νωρίτερα, το στελεχικό δυναμικό και η βάση του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ, ωστόσο, μόνο στην Πλατεία των Αγανακτισμένων είχαν συναντηθεί και εκεί καταλάμβαναν διαφορετικές γωνίες. Οταν οι αντιμνημονιακές κορόνες εξαντλήθηκαν, η εξουσία ήταν το μόνο που είχε απομείνει για να ενώνει. Και ο κίνδυνος της απώλειας ευνοεί φυγόκεντρες κινήσεις, οι οποίες προεξοφλείται ότι θα ενταθούν όσο ο εκλογικός ορίζοντας θα έρχεται πιο κοντά.
Ο οικονομολόγος Δημήτρης Καμμένος βλέπει αυτή την εικόνα και προετοιμάζεται. Οι δικοί του υπολογισμοί δεν συμπίπτουν με εκείνους που κάνει ο συνεπώνυμος αρχηγός, ενώ κινείται με τη βεβαιότητα ότι η αριθμητική στην πολιτική παίζει σημαντικό ρόλο, ιδίως όταν οι ισορροπίες και οι πλειοψηφίες δείχνουν εύθραυστες. Το 153 στη Βουλή μπορεί να προκαλέσει ένα ντόνιμο εξελίξεων εάν γίνει 152. Συνεπώς, η έδρα είναι μια επιταγή στα χέρια κάθε βουλευτή –και εκείνη που έχει στα δικά του χέρια εξαργυρώθηκε τον περασμένο μήνα με μια θέση αντιπροέδρου στο Κοινοβούλιο. Είναι προφανές, όμως, ότι τα προνόμια της αντιπροεδρίας δεν αρκούν.
Τα διαδοχικά χτυπήματα του «αχάριστου» Καμμένου εξοργίζουν τους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, που υπομένουν το δικό τους μαρτύριο εντός κι εκτός Βουλής. Κάποιοι βουλευτές των ΑΝΕΛ που νιώθουν αναξιοποίητοι, όπως ο Θανάσης Παπαχριστόπουλος, ποτίζουν τον εκνευρισμό που γενικεύεται. Η επιταγή στα δικά τους χέρια παραμένει χωρίς αντίκρισμα, την ώρα που ο Δημήτρης Καμμένος –με τις διαφοροποιήσεις για το πανεπιστημιακό άσυλο και την κλήρωση των σημαιοφόρων στα σχολεία –ξεκινά ιδεολογικό αντάρτικο. Η κατάσταση μπορεί να χειροτερεύσει.
Η εκτίμηση πολλών στην Κουμουνδούρου ότι ο έτερος Καμμένος των ΑΝΕΛ κινείται σε συνεννόηση με τον αρχηγό του για να αναδείξει τις ιδεολογικές διαφορές των δύο κομμάτων της συγκυβέρνησης και να κρατήσει ζεστό ένα δεξιό ακροατήριο δεν φαίνεται να έχει σταθερά θεμέλια. Ο βουλευτής της Β’ Πειραιά έχει στραμμένο το βλέμμα στην προσωπική πελατεία και επενδύει σε έναν ακραίο λόγο, υπολογίζοντας στη δική του επόμενη μέρα. Η μεταμέλεια για την αντισημιτική, ρατσιστική και ομοφοβική ρητορική δεν ήταν ηχηρή σε μια περιφέρεια όπου βρίσκει πεδίο δράσης η Χρυσή Αυγή και συντηρείται η μισαλλοδοξία πολιτευτών τύπου Φαήλου Κρανιδιώτη. Ο Δημήτρης Καμμένος επιδιώκει να αυξήσει τις μετοχές του στην περιοχή με ιδιαίτερο επαγγελματισμό, έστω κι αν δηλώνει ότι δεν είναι επαγγελματίας πολιτικός.
Στην πραγματικότητα, ο κολεγιόπαις Καμμένος δοκιμάζει τις αντοχές τού Τσίπρα και του συγκυβερνήτη Καμμένου από την περίοδο ακόμη που το «αταίριαστο δίδυμο» έδειχνε πολιτικά ισχυρό. Η προώθησή του στο κυβερνητικό σχήμα, έστω και για ένα 12ωρο, τον Σεπτέμβριο του 2015, όπως και η επιλογή του για την αντιπροεδρία της Βουλής ήταν αποτέλεσμα της πίεσης που μπορεί να ασκήσει. Η επιμονή φανερώνει ότι πλέον για τον Δημήτρη Καμμένο ο κυβερνητικός συνασπισμός σχοινοβατεί και η πτώση δεν μπορεί να αποκλειστεί ως επακόλουθο. Το δικό του επόμενο βήμα πρέπει να ξεφεύγει από το κενό. Στους ΑΝΕΛ δεν είναι ο μόνος που αναζητεί ζώνες ασφαλείας, πολύ περισσότερο εάν λόγοι επιβίωσης επιβάλλουν κι έναν εκλογικό συνασπισμό του Αλέξη Τσίπρα με τον Πάνο Καμμένο –υπό το πρόσχημα μιας κοινής μάχης κατά των «ολιγαρχών». Ο σιωπηλός Κώστας Κατσίκης στην Περιφέρεια Αττικής διακατέχεται από αντίστοιχες ανασφάλειες. Κάπως έτσι ο Πάνος Καμμένος αλλά πρωτίστως ο Αλέξης Τσίπρας αρχίζουν να αντιλαμβάνονται ότι μια νέα παράμετρος μπορεί προστεθεί στην κοινή πορεία τους: Η «ομηρεία» από τους βουλευτές τους.
