Από το 2003 που η Ελλάδα διχάστηκε για το αν έπρεπε να κρατήσει τη σημαία ο εξ Αλβανίας Οδυσσέας Τσενάι, προστέθηκε, στον μπακαλιάρο και τη σκορδαλιά, άλλο ένα έθιμο. Να αναδύονται στον αφρό, στον πολύ αφρό, της επικαιρότητας τα παρατράγουδα του «Περνάει ο στρατός, της Ελλάδος φρουρός». Και όταν δεν υπάρχουν, να τα εφευρίσκουμε. Η μούντζα του 2011, τα ιλιγγιώδη μίνι και οι γόβες-στιλέτο των μαθητριών, οι σέξι γυμνάστριες, φέτος η μαντίλα της μουσουλμάνας μαθήτριας. Θέματα που, περισσότερο ή λιγότερο σημαντικά, παρελαύνοντας κερδίζουν απλώς τις κάποιες ώρες δημοσιότητας που τους αναλογούν.

Αντίθετα αυτό που, προσωπικά, θεωρώ πιο σημαντικό ενσταντανέ των φετινών εορτασμών πέρασε μάλλον στα ψιλά. Η μάνα στην Ηλεία που, επειδή αναβλήθηκε η παρέλαση, παρήλασε μόνη της με το παιδί της αγκαλιά υπό καταρρακτώδη βροχή και χαλάζι για να διαμαρτυρηθεί για τα όσα συμβαίνουν, γενικώς και αορίστως, είναι ένα δείγμα του λαϊκίστικου εγωκεντρισμού που ερμηνεύει την περηφάνια με επιθεωρησιακούς όρους. Η αίσθηση που καλλιεργήθηκε κυρίως από την αντιμνημονιακή πολιτική στον κάθε πικραμένο, πως ό,τι συμβαίνει στο Σύμπαν, από τη χαλαζόπτωση μέχρι τη στάση του ΔΝΤ, έχει στόχο αυτόν προσωπικά, είναι η μεγάλη επιτυχία του ΣΥΡΙΖΑ και η μεγάλη φάρσα της λογικής. Ανεξαρτήτως του τι ψηφίζει, η γυναίκα αυτή έθεσε σε σοβαρό κίνδυνο την υγεία του παιδιού της αλλά γιόρτασε εις διπλούν. Την 25η Μαρτίου και τη χθεσινή Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου.

ΥΓ: Θέμα και η απουσία του Πρωθυπουργού από τις παρελάσεις. Ο κύριος Τσίπρας στις παρελάσεις είναι ρομαντικός αριστερός. Στις (φορο)επελάσεις είναι εισπράχτορας.

Τελευταία Νέα