Αυτό το ουδέν μονιμότερον του προσωρινού ισχύει μόνο για τον μικρόκοσμο του καθενός και της καθεμιάς μας, για τις συμβάσεις της καθημερινότητάς μας. Αν ισχύει και γι’ αυτές δηλαδή, αφού η εμπειρία της ζωής με έμαθε ότι οι αλλαγές συντελούνται ερήμην σου, έρχονται και σε βρίσκουν, θες δεν θες, και μόνο από αφηρημάδα μπορεί να σε προσπεράσουν. Στο γενικό πλάνο τώρα, η αλλαγή είναι νομοτέλεια. Ακόμη και οι πιο οδυνηρές, ακόμη και αυτές που προσωρινά έχεις την εντύπωση ότι πάνε τον κόσμο προς τα πίσω, στην πραγματικότητα δημιουργούν χώρο για να πάρει φόρα και να πάει ακόμη πιο μπροστά. Στην πολιτική μάλιστα η αλλαγή είναι νόμος τόσο ισχυρός όσο και στη φύση.

Με αυτό ως δεδομένο, με εντυπωσιάζει το ότι οι σημερινοί κυβερνώντες ασκούν το όποιο έργο τους σαν να έχουν τη βεβαιότητα ότι θα μείνουν εκεί πάνω για πάντα. Ακόμη και αν, σε ένα εντελώς φανταστικό σενάριο πολιτικού θρίλερ, είχαν κάτι τέτοιο στο μυαλό τους, από την πρόσφατη ιστορία θα έπρεπε να έχουν διδαχθεί ότι το για πάντα είναι στοιχειωδώς μακροβιότερο του προσωρινού. Η επένδυση στην καταστροφολογία όμως που υπό τον τίτλο «Αν πέσει ο Τσίπρας…» έχει αναρτηθεί σε φιλοκυβερνητικό σάιτ δείχνει ότι δεν έχουν καν διδαχθεί από τα πρόσφατα λάθη της Νέας Δημοκρατίας που έφεραν τους ίδιους στην εξουσία. Οταν όμως η εξουσία, είτε από αμετροέπεια είτε από αλαζονεία, δεν αντιλαμβάνεται ότι τα πάντα ρει, τότε η κατάσταση περιγράφεται ως αδιέξοδο όπου «τα πάντα γκρι».

Τελευταία Νέα