Η αντιστροφή του προτύπου είναι η αρετή του διαφημιστή για να κερδίσει προσοχή και εντυπώσεις. Ως διαφημιστική καμπάνια λοιπόν άρχισε πριν από μερικά χρόνια η αμφισβήτηση των αρχών της ομορφιάς που, με όχημα την ελεύθερη απόδοση και εφαρμογή της πολιτικής ορθότητας, αποπειράθηκε να καταργήσει διαστάσεις, συμμετρίες, αναλογίες, κανόνες αισθητικής. Ομπρέλα κάτω από την οποία κατέφυγαν εκατομμύρια γυναίκες για να γλιτώσουν από το μούσκεμα της απόρριψης και να πάρουν ρεβάνς. Τέλειο ως διαφήμιση, προβληματικό όταν, στην πραγματική ζωή, προβοκάρει την αισθητική.

Τελευταία παρατηρώ μια συστηματική διάθεση αποδόμησης της ομορφιάς που, από δημόσια αρετή, αντιμετωπίζεται ως ιδιωτικό βίτσιο. Τη θαυμάζουμε εν κρυπτώ, αλλά υποτιμούμε την αντικειμενική της αξία. Το φαινόμενο έχει μεγάλη γκάμα. Ξεκινάει από κούκλες με χοντρούς μηρούς και υπερχειλίζουσες περιφέρειες και φτάνει στα καθ’ ημάς με προτεσταντικούς αφορισμούς και φωτογραφίσεις στρουμπουλογεμάτων με attitude γαζέλας. Ψυχραιμία παιδιά! Ας πούμε ότι γοητευτικοί μπορούμε να είμαστε όλοι. Είναι θέμα ερμηνείας. Η ομορφιά όμως είναι το ίδιο το τραγούδι με κανόνες και συγκεκριμένο πλαίσιο. Δεν είναι ντροπή να μην είναι κάποιος όμορφος. Είναι ατόπημα να τσαλαπατά την αντικειμενικότητα της ομορφιάς στο όνομα ενός αόριστου δικαιώματος. Δικαίωμα σε τι όμως; Ανάμεσα στο «θέλω τα κιλά μου» και στο «θέλω να αδυνατίσω», αυτό το «θέλω να φωτογραφιστώ ως αδύνατη» δεν μου χωράει πουθενά. Και το λέω εγώ που από την εφηβεία μου έχω τρομοκρατική σχέση με τη ζυγαριά.

Τελευταία Νέα