Αναζήτηση
Δείξε μου τον νικητή να σου πω ποιοι τον ψήφισαν. Μέσω αυτής της απλοϊκής μεθόδου στη Φώφη Γεννηματά αντανακλάται η πλειοψηφία της βάσης του παρόντος ΠΑΣΟΚ.
Στο πρόσωπο –και κυρίως στο επώνυμο –της νέας προέδρου βλέπει κανείς τους ψηφοφόρους που έχουν ακόμη κομματικό πατριωτισμό. Είναι εκείνοι που δεν εγκαταλείπουν την ταυτότητα του μεταπολιτευτικού καφενείου –οι «μια φορά ΠΑΣΟΚ, για πάντα ΠΑΣΟΚ». Δεν είναι πια πολλοί, αλλά αρκετοί για να κρίνουν μια αναμέτρηση 55.000 ψηφοδελτίων.
Ως εκδήλωση πολιτικής νοσταλγίας ερμηνεύεται η ψήφος προς τη Γεννηματά. Και λόγω ακριβώς αυτής της απήχησης, η νέα πρόεδρος εκτιμάται ότι εγγυάται τουλάχιστον πως δεν θα υπάρξει άλλη συρρίκνωση του κομματικού ακροατηρίου.
Σε αυτό φαίνεται να ποντάρουν και οι επαγγελματίες του κόμματος που στοιχήθηκαν με υπνοβατικό αυτοματισμό πίσω από την υποψηφιότητά της. Η λογική είναι απλή. Υπό τις παρούσες συνθήκες, κανείς δεν μπορεί να είναι βέβαιος ότι το ΠΑΣΟΚ θα έχει χρόνο να επουλώσει τις πληγές του –να ανασυγκροτηθεί και να δοκιμάσει να διευρυνθεί. Μπορεί να κληθεί να περάσει πάλι από εκλογικές συμπληγάδες. Γι’ αυτό εκείνο που προέχει είναι να διατηρηθεί πάνω από το εκλογικό όριο –έστω και μέσω της συναισθηματικής επανασυγκόλλησης. Καλύτερα μικρό και ζωντανό παρά ανύπαρκτο.
Η πρώτη αποστολή της Γεννηματά είναι να ενώσει τα κομμάτια του σπασμένου βάζου. Οι φίλοι της πιστεύουν ότι σε αυτά συγκαταλέγονται και οι τυχόν δυσαρεστημένοι από τον ΣΥΡΙΖΑ. Κάποιοι, αντιθέτως, προβλέπουν ότι θα αρχίσει από το μεγάλο θραύσμα που γράφει ΓΑΠ. Αν πιστέψει κανείς τους ψιθύρους, η προσέγγιση άρχισε ήδη την Κυριακή, καθώς λέγεται ότι δεν θα περνούσαν όλοι οι εκλέκτορες το βενιζελικό «τεστ του παραβάν». Ο υπαινιγμός είναι ότι και οι ψηφοφόροι του ΚΙΔΗΣΟ ήθελαν τη Γεννηματά για πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ –πράγμα που, αν ισχύει, επιβεβαιώνει τη συσπειρωτική της δυναμική.
Αρκεί, όμως, το οικογενειακό reunion για να επιβιώσει εκλογικά το ΠΑΣΟΚ σε περίπτωση αιφνίδιας προσφυγής –ή μάλλον διολίσθησης –στις κάλπες; Το άθροισμα δεν είναι αυτονόητο. Τα πολιτικά χαρακτηριστικά της νέας προέδρου θέλγουν μεν τους παραδοσιακούς πυρήνες, αλλά μπορεί να προκαλέσουν φυγόκεντρες τάσεις στην εκσυγχρονιστική πτέρυγα της Ελιάς. Με αυτό το σκεπτικό κάποιοι χρίζουν αφανή νικητή των προχθεσινών εκλογών τον Σταύρο Θεοδωράκη –στην κοίτη του οποίου μπορεί να καταλήξουν οι μεταρρυθμιστές.
Και η περιλάλητη Κεντροαριστερά; Το Ποτάμι θεωρεί το ΠΑΣΟΚ τοξικό για το προφίλ του. Ο ΣΥΡΙΖΑ, απόντος του Βενιζέλου, θα μπορούσε να αποδειχτεί πιο προσιτός, αλλά μόνο από ηγεμονική θέση. Το εγχείρημα δεν θα είναι εύκολο. Το μόνο βέβαιο είναι ότι τυχόν προσέγγιση προς τον ΣΥΡΙΖΑ θα κλυδώνιζε επικίνδυνα το εναπομείναν ΠΑΣΟΚ.
Οπως και να ‘χει, η πρώτη γυναίκα πρόεδρος του κόμματος το οποίο κυβέρνησε κατά το μεγαλύτερο μέρος της Μεταπολίτευσης μόλις επωμίστηκε ένα ασήκωτο τρόπαιο. Τόσο ασήκωτο που κάποιοι θα την θεωρήσουν πετυχημένη αν εγγυηθεί αυτό που κρύβεται πίσω από τον ευφημισμό της «μετεξέλιξης» του κόμματος: τη δημιουργική αυτοκατάργησή του.
