Η σκληρή, υπερήφανη, όρθια, αξιοπρεπής κ.λπ., κλπ. διαπραγμάτευση κατέληξε στο εξής αποτέλεσμα: η Ελλάδα βρίσκεται με την πλάτη στον τοίχο, αντιμέτωπη με ένα τελεσίγραφο, χωρίς χρόνο και χωρίς χρήμα στη διάθεσή της, ενώ διακυβεύεται πλέον όχι μόνο η χρεοκοπία αλλά και η συμμετοχή της στο ευρώ.

Ακόμη και το σενάριο του συμβιβασμού (που ξεκίνησε ως «έντιμος» για να γίνει «επωφελής» και να καταλήξει «επώδυνος») έχει ουσιαστικά ξεπεραστεί: ο Πρωθυπουργός καλείται να πει ένα «μεγάλο ναι» ή ένα «μεγάλο όχι» χωρίς να ελέγχει τις συνέπειες ούτε του ενός ούτε του άλλου.

Με Ή χωρίς συμφωνία, η χώρα θα συνεχίσει να βυθίζεται στην οικονομική ύφεση, την κοινωνική διάλυση και την πολιτική αβεβαιότητα.

Προφανώς το κόστος της ρήξης είναι πολύ μεγαλύτερο. Αλλά να μη νομίσει κανείς ότι το κόστος της συμφωνίας θα είναι μικρό.

Απλώς το πρώτο θα το καταβάλει συνολικά η χώρα, ενώ το δεύτερο θα το πληρώσει κυρίως η κυβέρνηση, καθώς και εκείνοι που θα κληθούν να βάλουν (και πάλι) το χέρι βαθιά στην τσέπη για να τσοντάρουν σε έναν λογαριασμό που η «σκληρή διαπραγμάτευση» κατέστησε αφόρητο.

Οπως πολύ σωστά παρατήρησε ο Βαρουφάκης, το 1% πλεόνασμα από την 1η Ιουλίου φαντάζει ανέφικτο, τη στιγμή που το 1,2-1,5% πλεόνασμα ήταν απολύτως λογικό τον Μάρτιο.

Τι μεσολάβησε; Μα ο Βαρουφάκης!..

Διότι τελικά το «κόστος του πενταμήνου» είναι ανυπολόγιστο. Το πλεόνασμα έγινε έλλειμμα 2-3%. Η χώρα επέστρεψε στην ύφεση. Η εσωτερική στάση πληρωμών έχει νεκρώσει τη χώρα. Οι τράπεζες παραπαίουν. Τα επενδυτικά σχέδια έχουν παγώσει.

Και τώρα καλούμαστε να ρεφάρουμε στο δεύτερο εξάμηνο του 2015 τη ζημιά του πρώτου. Γίνεται;

Να πάρω ένα παράδειγμα. Αν βαδίζουμε σήμερα για έλλειμμα 2%, χρειαζόμαστε μέτρα τριών μονάδων του ΑΕΠ για να φτάσουμε στο 1% πλεόνασμα. Συνολικά περίπου 5,5 δισ. μέσα σε ένα εξάμηνο!..

Αντιθέτως στις αρχές του 2015 η τρόικα ζητούσε μέτρα 2 δισ. για να πιάσουμε τον στόχο του 3%. Το μέιλ Χαρδούβελη δεχόταν περίπου 1 δισ. και τελικά θα τα έβρισκαν κάπου στα 1,4-1,5 δισ. αλλά μέσα σε ένα δωδεκάμηνο!..

Ετσι λοιπόν τη βλακώδη μάχη των πλεονασμάτων την έκρινε η ζωή. Αναπροσαρμόστηκαν μεν εκ των πραγμάτων προς τα κάτω, αλλά ταυτοχρόνως έγιναν πολύ πιο επαχθή.

Ποιος κέρδισε λοιπόν από αυτή την υπερήφανη πεντάμηνη καθυστέρηση; Ποιος έχασε; Πάντως σίγουρα δεν κέρδισε ο έλληνας πολίτης.

Ο οποίος απλώς θα κληθεί για άλλη μια φορά να πληρώσει τα σπασμένα –των άλλων.

Καλώς Ή κακώς, τα οικονομικά είναι κουκιά μετρημένα.

Τελευταία Νέα