Θείες ενισχύσεις

Δεν είναι πλάκα, αλλά αν τα πράγματα στη διαπραγμάτευση με την τρόικα είναι όπως περιγράφονται (γιατί εξακολουθώ πλέον να διατηρώ ζωηρές αμφιβολίες για όλα: από τη «μαχητικότητα» της ελληνικής κυβέρνησης έως τη «σκληρότητα» της άλλης πλευράς…), να χρησιμοποιήσουμε, βρε αδερφέ, όλα τα μέσα. Και τον περίφημο «Θεό της Ελλάδας» ο οποίος, όπως είναι γνωστόν, είναι πανταχού παρών, όταν βρισκόμαστε μπροστά στα δύσκολα –το έχω εξακριβώσει από διάφορα «σημαδιακά» γεγονότα.

Τούτου δοθέντος, ας κάνει και ο Τσίπρας μια κίνηση σοβαρή, αφού βλέπει ότι δεν του βγαίνουν οι υπόλοιπες στις οποίες τόσα είχε επενδύσει. Ας ζητήσει ας πούμε –προτείνω τώρα εγώ –να οργανωθούν λειτουργίες, λιτανείες, ολονυχτίες, ό,τι τέλος πάντων γίνεται, σε εκκλησίες, μονές, μοναστήρια, παντού.

Αν δεν κάνω μάλιστα λάθος, το 1971, περίπου τέτοιες ημέρες (2 Ιουνίου συγκεκριμένα, για να θυμούνται οι παλαιότεροι και να μαθαίνουν οι νεότεροι) που η Παναθηναϊκάρα πήγε στο Γουέμπλεϊ στον τελικό του τότε Τσάμπιονς Λιγκ (και νομίζω ήταν η περίοδος που ο μπάρμπας του ο Ηρακλής ήταν γενικός αρχηγός της ομάδας), ώς και την εικόνα της «Παναγίας της Τήνου» είχαν κουβαλήσει στο Λονδίνο, να βοηθήσει τα «παιδιά» μας. Βέβαια χάσαμε 2-0, αλλά το θεωρώ άσχετο. Διότι εκείνοι, οι Ολλανδοί του Αγιαξ, είχαν τον Κρόιφ στις τάξεις τους και εμείς τον… Σούρπη ας πούμε. Τέσπα (τέλος πάντων σημαίνει αυτό) δεν θα επιμείνω περισσότερο, εγώ μια πρόταση διατυπώνω, διότι ποτέ κανείς δεν παραγνώρισε το «συν Αθηνά και χείρα κίνει». Εντάξει;

Βασική προϋπόθεση

Επιπροσθέτως, ουδείς οφείλει να παραγνωρίσει τα διδάγματα της Ιστορίας προκειμένου, αν θέλει, να έχει το κεφάλι του ήσυχο. Αναφέρομαι ακριβώς στο αριστερό μου αγόρι Αλέξη που είναι πολύ πιεσμένο τελευταία και, όπως μου είπαν, ζητάει απεγνωσμένα μια στήριξη από δύο σοβαρούς ανθρώπους και δεν τη βρίσκει.

Ακούω ότι το πολυπληθές επικοινωνιακό επιτελείο που τον περιβάλλει στο Μέγαρο Μαξίμου τού εισηγείται «να αντλήσει δύναμη από τον λαό που τον εξέλεξε».

Και μάλιστα του προσδιορίζουν και την περίοδο: αμέσως μετά τις διακοπές του καλοκαιριού –τον Σεπτέμβριο.

Επειδή υπονοούν εκλογές, είπα σε έναν από το επιτελείο ότι «προϋπόθεση για εκλογές τον Σεπτέμβριο είναι να φθάσει η κυβέρνηση σώα και αρτιμελής ώς εκεί και με τον Τσίπρα επικεφαλής».

Εχει κανείς κάποια αντίρρηση; Θέλω να το ξέρω. Διότι έτσι όπως εξελίσσονται τα πράγματα, είναι όλα ανοιχτά. Μα όλα όμως…

Δύσκολα τα πράγματα

Εδώ έως και ο Βαρουφάκης έχει σηκώσει κεφάλι. Μου ανέφεραν, και δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία επί του συγκεκριμένου, πληροφορούμενος διάφορα για τον άνδρα, ότι είναι έξω φρενών με τα όσα έγιναν στις Βρυξέλλες από τους Παππά – Τσακαλώτο.

Οταν δε μαθεύτηκε –μου είπαν –στην Αθήνα ότι δεχόμαστε ως βάση διαπραγμάτευσης το 1% πρωτογενές πλεόνασμα, το «ουάου» αγόρι Βαρουφάκης βγήκε σου λέει από τα ρούχα του. Μάλιστα φώναξε ορισμένους συνεργάτες του στο γραφείο και στόλισε κανονικά και τους δύο διαπραγματευτές γι’ αυτό το 1% «που δεν υπάρχει και δεν μπορεί να υπάρξει από πουθενά». Λίγο αργότερα, όπως είναι γνωστό, πήγε στη Βουλή και τα είπε διά ζώσης. Οτι το 1% πρωτογενές πλεόνασμα δεν υφίσταται διότι δεν το δεχόμαστε.

Φυσικά, από το επιτελείο του Τσίπρα δεν διέφυγε της προσοχής κανενός ότι ύστερα γνώρισε τη λαϊκή αποθέωση από τις 3-4 χιλιάδες των συγκεντρωμένων στο προαύλιο της ΕΡΤ. Και αυτό ώς έναν βαθμό εξηγεί γιατί ο πρόεδρος Αλέξης τον διατηρεί ακόμη στην κυβέρνηση. Διότι διώχνοντάς τον, και μάλιστα πριν από τη συμφωνία, θα είναι σαν να τον χρίζει αρχηγέτη της εσωκομματικής αντιπολίτευσης.

«Θα τον κάνει νοματαίο, θα τον στήσει στα πόδια του», μου είπε ο άνθρωπός μου στο Μαξίμου, και έσπευσα να συμφωνήσω μαζί του. Τα έχουμε δει αυτά να συμβαίνουν κατά κόρον στο παρελθόν…

Εμπρός… πίσω

Αντλώ διδάγματα από το παρελθόν για να εξηγήσω το μέλλον. Και εισηγούμαι να κάνουν το ίδιο και άλλοι. Ισως τους βοηθήσει. Παρακολούθησα για δεύτερο 24ωρο σποραδικά μεν, αλλά το έκανα, διότι είχα κι άλλες δουλειές να κάνω από το να βλέπω ΕΡΤ, ορισμένες από τις εκπομπές της δημόσιας, συριζαίικης, ραδιοτηλεόρασης. Δεν μπορώ να πω ότι εντυπωσιάστηκα κιόλας. Οτι έπεσα ξερός. Αντιθέτως, αυτό που διαπίστωσα ήταν ότι οι άνθρωποι τρέχουν με μεγάλη ταχύτητα καταπάνω στον τοίχο που γράφει με… ολόχρυσα γράμματα ΥΕΝΕΔ!

Είναι τόσο απωθητικό το να βλέπεις να παρελαύνουν συριζαίοι κάθε λογής από τις εκπομπές, που ειλικρινά σε παραπέμπουν στις χειρότερες εποχές της ελληνικής δημόσιας ραδιοτηλεόρασης.

Μακάρι αυτό να αλλάξει, να ισορροπήσει τις επόμενες ημέρες ή εβδομάδες. Αλλά τα πρώτα δείγματα δεν είναι θετικά, και το εννοώ…

Ο,τι έκανε πάντα κάνει η ΕΡΤ.

Α, και κάτι ακόμη: ας ενημερώσει κάποιος τον διευθύνοντα σύμβουλο της εταιρείας ότι ας αποφεύγει να περιφέρεται στους διαδρόμους με… μάτια βουρκωμένα από τη… συγκίνηση υποτίθεται, γιατί υπάρχουν εκτός ΕΡΤ και άνθρωποι που τον γνωρίζουν καλά…

Λογιοσύνη

Το βιβλίο κυκλοφορεί υπό τον τίτλο «Η φωνή του Βιγλάτορα», έχει ένα κάπως σουρεαλιστικό εξώφυλλο (μεσαιωνικό καβαλάρη πάνω σε κάτι τείχη), και συγγραφέας του είναι ο αγαπημένος πρόεδρος Βύρων, Μπάιρον για τους φίλους, Πολύδωρας.

Είναι φυσικά ο γνωστός κλασικός Βύρων, ο οποίος θα το πω, (μας) λείπει από τη Βουλή. Τι μας λείπει δηλαδή; Αυτά τα υπέροχα ελληνικά, τα χρωματισμένα με την αύρα του ποιητή που κρύβει μέσα του, που μπορούν να σου περιγράψουν την κατάσταση που βιώνουμε σήμερα, κι εσύ να νομίζεις ότι ακούς να σου διαβάζουν αποσπάσματα από την «Αποκάλυψη» του Ιωάννη. Παραθέτω μικρό τμήμα από το εξώφυλλο του «Βιγλάτορα» ολίγον παρεξηγήσιμο, θα επισημάνω, διότι εμφανίζεται να πανηγυρίζει για τη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ (Μπάιρον;):

«Τα κείμενα του «Βιγλάτορα» εν τέλει ήταν γραφή μάχης. Και μια πηγαία και ενστικτώδης απόρριψη του κακού, όπως και μια συνειδητή και ορθολογική επιλογή του καλού. Που απέβη νικηφόρα, με την ήττα της ΝΔ και τη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, και τον σχηματισμό της κυβέρνησης με τους ΑΝΕΛ. Αυτό είναι η δικαίωση του αγώνα. Κατά του μνημονίου και της τρόικας. Κατά των εθελόδουλων κυβερνώντων, που είχαν επιλέξει τον ηθικά και εθνικά απαράδεκτο ρόλο του «φοροεισπράκτορα», του «ανθύπατου» ή του «αρμοστή» άλλων εποχών».

Τώρα είναι η ώρα του

Η αυριανή εκλογική διαδικασία για την ανάδειξη του νέου προέδρου του ΠΑΣΟΚ λογικά δεν αφορά μόνο ένα μικρό κομμάτι του εκλογικού σώματος, αλλά ολόκληρη την πολιτική ζωή της χώρας. Οχι μόνο γιατί το ΠΑΣΟΚ διαχειρίστηκε τις τύχες του τόπου για πάνω από 20 χρόνια μετά τη Μεταπολίτευση, αλλά και γιατί αυτή η διαδικασία φιλοδοξεί εκ των πραγμάτων να αποτελέσει την αφετηρία για την επανεκκίνηση ενός κόμματος, το οποίο είναι απολύτως απαραίτητο να υπάρχει στο πολιτικό σκηνικό της Ελλάδας.

Το ΠΑΣΟΚ, που πλήρωσε ακριβά τα λάθη και τις παραλείψεις του αλλά και την απόφασή του να στηρίξει ώς το τέλος την προσπάθεια να μη χρεοκοπήσει η χώρα, είναι απαραίτητο να υπάρχει. Και αυτό θα είναι το μεγάλο στοίχημα για όποιον από τους τρεις υποψηφίους κερδίσει στην αυριανή αναμέτρηση: να το κρατήσει ζωντανό και να το διευρύνει όσο αυτό είναι δυνατόν στις παρούσες συνθήκες.

Γιατί το σημερινό πολιτικό σκηνικό είναι ανάπηρο. Και αυτό είναι απολύτως εμφανές στις συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί. Υπάρχει η Αριστερά που την εκφράζει ο ΣΥΡΙΖΑ και υπάρχει και η Δεξιά που την αντιπροσωπεύει η αξιωματική αντιπολίτευση, η ΝΔ. Αλλά απουσιάζει παντελώς το Κέντρο και ειδικότερα η κεντροαριστερή έκφρασή του.

Αυτό έχει ως αποτέλεσμα το πολιτικό σύστημα να γέρνει. Να μην έχει ισορροπία και κυρίως να μην μπορεί να λειτουργήσει ουσιαστικά.

Αποτελεί λοιπόν αδήριτη ανάγκη να υπάρξει ξανά Κέντρο. Να μπορεί να αποτελέσει παράγοντα ισορροπίας για το σύστημα, το οποίο σήμερα την έχει απολέσει εντελώς.

Θα πουν ορισμένοι ότι το ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί να παίξει αυτόν τον ρόλο γιατί η πολυετής παραμονή του στην εξουσία το έχει φθείρει ανεπανόρθωτα ή γιατί –το προφανές –το έχουν εγκαταλείψει οι ψηφοφόροι του. Θα διαφωνήσω. Ακριβώς τώρα είναι η στιγμή που το ΠΑΣΟΚ μπορεί να καταφέρει να ανατρέψει τα εις βάρος του προγνωστικά. Τώρα στην κρίσιμη καμπή που βρίσκεται η χώρα και που πολλοί πολίτες αντιλαμβάνονται ότι και ο ΣΥΡΙΖΑ «μια από τα ίδια είναι» –με ψέματα και ανεκπλήρωτες υποσχέσεις κέρδισε τις εκλογές. Και Μνημόνιο ετοιμάζεται να υπογράψει.

Τελευταία Νέα