Δεν ξέρω αν το μάθατε αλλά ο Δήμος Παλλήνης ξεκίνησε μια ιδιότυπη εκστρατεία, πανευρωπαϊκή, με ιστοσελίδα μεταφρασμένη σε 27 γλώσσες. Με στόχο λοιπόν την κατοχύρωση της ευτυχίας ως δικαιώματος στις διακηρύξεις της Ευρωπαϊκής Ενωσης, συγκεντρώνει υπογραφές και μάλιστα λίγες μέρες μετά τα πρόσφατα στοιχεία που θέλουν τα 2/3 των Ελλήνων να δηλώνουν δυστυχισμένοι. Μάλιστα, τα κείμενα του δήμου περιγράφουν πως «η φιλοσοφία που επικρατεί στην Ευρωπαϊκή Ενωση στοχεύει στην ευημερία των οικονομικών μεγεθών, ευνοώντας πολιτικές που προκαλούν τη δυστυχία των ευρωπαίων πολιτών». Εως ένα βαθμό όλα καλά. Μπορεί όμως να κατοχυρωθεί η ευτυχία σε μια καταστατική χάρτα; Κοινώς, η ευτυχία ως έννοια έχει μια αντικειμενική διάσταση ή έχει μια διασταλτική έννοια; Για μένα, για παράδειγμα, μπορεί ευτυχία να είναι ένα πιάτο φαΐ, για σένα η αντιπαροχή του σπιτιού σου, για τον πιο πέρα η αντικατάσταση του Βαρουφάκη απ’ τον Τσακαλώτο. Μπορεί λοιπόν να συμφωνήσουμε σε κάτι μίνιμουμ ίσως; Μάλλον όχι. Ο Πασκάλ Μπρικνέρ, για παράδειγμα, στο δοκίμιό του «Η αέναη ευφορία» γράφει πως η ευτυχία είναι από τη φύση της ένα αίνιγμα, μια μόνιμη πηγή αντεγκλήσεων, ένα ρευστό που μπορεί να προσαρμοστεί σε οποιοδήποτε σχήμα, αλλά που κανένα σχήμα δεν μπορεί να το καθορίσει. Σήμερα βέβαια, που σχεδόν βάσει επιταγών των κοινωνικών δικτύων και της μετα-pop κουλτούρας σχεδόν απαγορεύεται να μην είμαστε ευτυχισμένοι και γεμάτοι «θετική ενέργεια», η αποτυχία στην ευτυχία μοιάζει σχεδόν επιβεβλημένη στη συλλογική συμπεριφορά. Η ευτυχία, για να το προεκτείνω, ήταν μάλλον μέχρι το 2004 σχεδόν συνδεδεμένη με την ευμάρεια και την επαγγελματική καριέρα. Σήμερα, που οι σαραντάρηδες επιστρέφουν στα πατρικά τους σπίτια και η επισφάλεια είναι η νέα πραγματικότητα, η ευτυχία παραμένει για τους πολλούς μια ατομική υπόθεση, αποσυνδεδεμένη από τους γύρω. Συνήθως το βλέπουμε σε περιπτώσεις συμπολιτών μας που διαφημίζουν την επιστροφή τους σε χωριά και νεο-αγροτικά ήθη. Συνήθως το βλέπουμε και στον ατομοκεντρισμό του νεοφιλελευθερισμού. Κι όμως, πέντε χρόνια βαθιάς κρίσης και νεο-φτώχειας θα μπορούσαν να είναι αρκετά διδακτικά. Και η ευτυχία δεν θα μπορούσε να νοηθεί με το επιχείρημα του «μετώπου της λογικής» που λέει «μη μιλάτε εδώ για κρίση και δυστυχία όταν υπάρχει η Λαμπεντούζα», αλλά με την έμπρακτη αλληλεγγύη που παλεύει για να μην έχουμε Λαμπεντούζες, αλλά και για να μην υπάρχουν κοινωνικοί όροι που τις προκαλούν.

Τελευταία Νέα