Αναζήτηση
Δεν είχε προλάβει καν να ορκιστεί. Το είχε προαναγγείλει από το πεζοδρόμιο της Ηρώδου Αττικού. Η ιδιωτικοποίηση του ΟΛΠ σταματάει. Γι’ αυτό ο Θοδωρής Δρίτσας δεν μπόρεσε να σιωπήσει όταν τον βρήκε προχθές το τηλεγράφημα του Πρακτορείου Νέα Κίνα. Ο Δραγασάκης, έλεγε, προξένευε το λιμάνι στους Κινέζους.
Ο αναπληρωτής υπουργός Ναυτιλίας είναι παλιός στο κόμμα και ακόμη παλιότερος στον Πειραιά. Εχει δίκιο όταν θυμίζει ότι η μη πώληση του ΟΛΠ ήταν προεκλογική δέσμευση του ΣΥΡΙΖΑ που πέρασε και στις προγραμματικές του δηλώσεις. Εχει ένα δίκιο που δεν αντέχει στη μετεκλογική πραγματικότητα.
Ο ΣΥΡΙΖΑ είχε φορτίσει τις ιδιωτικοποιήσεις περίπου ως μάχη εθνικής επιβίωσης. Σύμφωνα με το κυρίαρχο κομματικό αφήγημα, η χώρα φτωχοποιούνταν για να την αγοράσουν οι ξένοι με όρους αποικιοκρατικούς.
Δεν ήταν η πρώτη φορά που η αντιπολίτευση κερδοσκοπούσε προεκλογικά σε αυτό το θέμα. Το είχε κάνει μέχρι και ο Γιώργος Παπανδρέου που με τη Λούκα Κατσέλη τότε πρωτοσπαθάριο της οικονομικής πολιτικής απειλούσε ότι θα διώξει την COSCO από το λιμάνι.
Οι σοσιαλιστικοί θούριοι φαίνεται ότι θα έχουν και τώρα την ίδια κατάληξη. Η εξήγηση είναι απλή. Αν εξαιρέσει κανείς τις μικρές ομάδες που θίγονται κατά περίπτωση, δεν υπάρχει πια κοινωνική αντιπολίτευση κατά των ιδιωτικοποιήσεων. Υπάρχει μόνο η δογματική αλλεργία στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ. Ομως από όλους τους επώδυνους συμβιβασμούς που η κυβέρνηση καλείται να κάνει προκειμένου να βρει το modus vivendi με τους δανειστές οι ιδιωτικοποιήσεις έχουν το μικρότερο πολιτικό κόστος.
Ιδίως ο Πειραιάς είναι εύκολη περίπτωση. Το λιμάνι δεν είναι ΔΕΗ –δεν προσφέρεται για να κάνεις κοινωνική πολιτική διά των τιμολογίων. Ούτε οι Κινέζοι είναι Γερμανοί –δεν έχουν καταχωριστεί στο συριζαϊκό φαντασιακό ως κακοί ιμπεριαλιστές. Αντιθέτως. Κουμπώνουν στο σχήμα της «πολυδιάστατης» εξωτερικής πολιτικής που φιλοδοξεί να ξεδιπλώσει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ. Και στην παρούσα φάση φαίνεται πως είναι οι μόνοι που είναι ακόμη διατεθειμένοι να επενδύσουν –σύμφωνα με τους υπολογισμούς της ίδιας της κυβέρνησης –μισό δισεκατομμύριο ευρώ στο επιεικώς αστάθμητο περιβάλλον της ελληνικής οικονομίας.
Μένει το εσωκομματικό πρόβλημα. Πιθανότατα θα βρεθεί πάλι κάποιος ευφάνταστος ευφημισμός. Η ιδιωτικοποίηση θα βαπτιστεί «αναπτυξιακή κοινοπραξία με εγγυημένο τον δημόσιο χαρακτήρα του λιμανιού» ή κάτι παρόμοιο που δεν θα ακούγεται πολύ αιρετικό στα κομματικά ώτα.
Το ερώτημα είναι πόσο μακριά μπορεί να φτάσει το στρατήγημα της παράλληλης μετάφρασης διά του οποίου η κυβέρνηση κινείται στη διαπραγμάτευση με τους εταίρους και με τον εαυτό της. Το ερώτημα είναι αν ο Δρίτσας και άλλοι αριστερότερα του Δρίτσα μπορούν να κρατηθούν από τα σλόγκαν της παραμυθητικής αμφισημίας.
