Αυτό λοιπόν ήταν. Οι εκλογές τύπου «ψεκάστε – σκουπίστε – τελειώσατε» είναι ήδη θέμα μιας ημέρας. Μεθαύριο ψηφίζουμε, και να «μας βοηθήσει ο Θεός». Οχι πως είμαι θεούσος, όχι. Αλλά αυτό το τελευταίο το αντέγραψα από τον μεγάλο φίλο και σύντροφο Νικολάς Μαδούρο, πρόεδρο της Μπολιβαριανής Δημοκρατίας της Βενεζουέλας, ο οποίος τα ξημερώματα χθες μίλησε στο Κοινοβούλιο της χώρας του και τους ανέλυσε το μεγάλο αναπτυξιακό του σχέδιο για την ταλαίπωρη χώρα, που είναι αυτό ακριβώς: «Θα μας βοηθήσει ο Θεός»!

Πώς ακριβώς δεν εξήγησε, ούτε αν έχει διασφαλίσει –και πώς –τη σχετική βοήθεια του Πανάγαθου, ο οποίος τι να πρωτοκάνει; Εξι και κάτι billions από το είδος μας έχει να φροντίσει, αλλά δεν είναι αυτό το μείζον. Σημασία έχει ότι ο λατρεμένος Νικολάς έκανε την εξαγγελία και κατόπιν αυτού αναμένεται η αποκλιμάκωση του πληθωρισμού, ο οποίος έχει ανέλθει στον Θεό ή κάπου εκεί γύρω –64% ήταν προχθές!

Οφείλω να ομολογήσω ότι έκανα αυτή την αναφορά προκειμένου να δώσω ιδέες στους συναγωνιστές του ΣΥΡΙΖΑ, διότι παρατηρώντας τις εξαγγελίες τους δεν είδα πουθενά τη συγκεκριμένη. Πράγμα που με οδηγεί σε δύο σκέψεις: ή την έχουν για καβάτζα να την εξαγγείλουν σε κανένα τρίμηνο, εκεί κατά το Πάσχα, ή ακόμη δεν έχουν αποκαταστήσει την «επαφή».

Τόπο στα νιάτα

Εκλογές λοιπόν, γιορτή της δημοκρατίας, και όλα τα συναφή. Πριν κάνω τον απολογισμό αυτής της άθλιας προεκλογικής περιόδου που διανύσαμε –θα τον κάνω και θα πω και σκληρά πράγματα –θέλω να απευθύνω μια παρότρυνση: ψηφίστε νέους. Εντοπίστε στο κόμμα που έχετε επιλέξει νέους ανθρώπους και ψηφίστε τους. Βάλτε ως κριτήριο δυο – τρία πράγματα –σπουδές, καριέρα, σοβαρότητα –και ψηφίστε τους. Δώστε ένα τέλος σε γόνους τζακιών, παλαιούς πολιτικούς, επαγγελματίες πολιτικούς. Εδώ που έχει φτάσει η χώρα, ας εξαλείψουμε ο καθένας από εμάς, και όλοι μαζί, τουλάχιστον έναν από τους παράγοντες που μας οδήγησαν στην άβυσσο: τους καθ’ έξιν και κατ’ επάγγελμα (που λέει και ο Ποινικός Κώδικας) πολιτικούς. Δεν θα λείψουν από κανέναν και δεν θα λείψουν και από τη χώρα. Εγινα κατανοητός;

Κανένα άλλοθι

Το εύχομαι και το ελπίζω. Τώρα σε σχέση με τα της Κυριακής. Πέρασα την εβδομάδα με το ερώτημα, «τι βλέπεις;». Δεν υπήρξε ένας που να με σταματήσει σε δρόμους, πλατείες, καφενεία και να μη με ρωτήσει σχετικά. «Τι να δω; Αυτό που βλέπουν όλοι. Ερχεται ο ΣΥΡΙΖΑ». Μπορώ να εκτιμήσω το πώς έρχεται, να αναλύσω το γιατί έρχεται και να προβλέψω για πόσο θα μείνει. Δεν έχει την παραμικρή σημασία. Το αποτέλεσμα είναι δεδομένο και (θέλω να ελπίζω) η αυτοδυναμία του δεδομένη. Είμαι της άποψης, και τη διακηρύσσω από την αρχή της προεκλογικής περιόδου, ότι είμαι υπέρ της «καθαρής λύσης»: κερδίζει ο ΣΥΡΙΖΑ, να κερδίσει με αυτοδυναμία. Να το πάρει το μαγαζί επιπλωμένο όπως είναι και να το διαχειριστεί μόνος. Οτιδήποτε άλλο, του τύπου συμμαχίες με τους ΑΝΕΛ ή με τον (ήμαρτον Θεέ μου) «απαραίτητο» Βενιζέλο, θα είναι νόθευση της λαϊκής εντολής (τι λέω ο άνθρωπος, πάλι)! Ολόκληρο το μαγαζί στα χέρια του. Γιατί αν προσφύγει σε συμμαχίες θα έχει και άλλοθι. Είναι ο μόνος τρόπος να ξεδιπλώσουν το ταλέντο τους!

Μόνο πάθημα, όχι μάθημα

Φυσικά, στον αντίποδα αυτού υπάρχει η αδιανόητη κινδυνολογία της Νέας Δημοκρατίας, η οποία μου έχει προκαλέσει τρομερό εκνευρισμό και είμαι οριακά να αρχίσω να βρίζω. Οι άνθρωποι –αυτοί δηλαδή που την εκπόνησαν και στους οποίους πρωταγωνιστικό ρόλο είχε ο «καλόοο ταξίιιιδι» Χρύσανθος (Λαζαρίδης) –ήταν «μακριά νυχτωμένοι», όπως άλλωστε απεδείχθη αυτό και από τη σύντομη παραμονή τους στην εξουσία.

Δεν κατάλαβαν ποτέ ότι ενώ ο βασικός λόγος που ο άλλος θα ψηφίσει ΣΥΡΙΖΑ είναι το «τι χειρότερο μπορεί να μου συμβεί;», εκείνοι επέμεναν στα ελεεινά βίντεο τύπου «είμαι ο Χορταρέας και έχω το κληρονομικό χάρισμα» τι θα μας συμβεί από τη Δευτέρα 26 Ιανουαρίου! Και είναι εξοργιστικό το πώς δεν τους έγινε μάθημα το πάθημα του 2009. Τα ίδια έκαναν και τότε. Θυμάστε;

Υψηλή στρατηγική

Εγώ θυμάμαι, όπως θυμάμαι και πολλά άλλα –για παράδειγμα, την απροκάλυπτη στήριξη στον Τσίπρα το 2012 των Γερμανών, του Σόιμπλε ιδιαίτερα. Πάλεψαν με νύχια και με δόντια από τότε, με τις συνεχείς παρεμβάσεις να τον κάνουν πρωθυπουργό. Δεν τα κατάφεραν. Το καταφέρνουν τώρα. Εχουν σχέδιο: ποτέ δεν εγκατέλειψαν την ιδέα να χρησιμοποιήσουν την Ελλάδα ως το απολωλός πρόβατο της ευρωζώνης. Να μας «στείλουν» και να το έχουν ως φόβητρο για όλους τους υπόλοιπους «άτακτους» Νότιους.

Κάθε φορά που κάνει μια δήλωση κάποιος από αυτούς, χιλιάδες λένε «αεί στο διάολο πια, θα ψηφίσω ΣΥΡΙΖΑ και δεν πάει να γίνει η καταστροφή του κόσμου». Το γνώριζαν. Και έκαναν ό,τι μπορούσαν. Τους βγάζω το καπέλο φυσικά. Γιατί δούλεψαν με επιμονή και στρατηγικό σχεδιασμό.

Κατάντια

Τώρα, αν έπρεπε κάποιος να ψηφίσει με βάση τις καμπάνιες των κομμάτων, νομίζω ότι αναπόφευκτα θα ψήφιζε το κόμμα «Π. Καμένος και Σία Ανεξάρτητοι Ελληνες»! Ηταν η πιο έξυπνη και χαριτωμένη καμπάνια που παρουσιάστηκε στους ψηφοφόρους και, κατά τη γνώμη μου, είναι αυτή που στέλνει τελικά τον Καμμένο στη Βουλή –μαζί με το ύφος μεταμελημένης οσίας Μαγδαληνής που είχε στις συνεντεύξεις. Καλή ήταν ώς ένα βαθμό και η καμπάνια του Ποταμιού, για ψυχίατρο η καμπάνια του ΠΑΣΟΚ/Βενιζέλου με το αεροπλάνο που πέφτει – δεν πέφτει και εντελώς νερόβραστη, στα όρια του σοσιαλιστικού νεορεαλισμού η καμπάνια του ΣΥΡΙΖΑ. Για τους υπόλοιπους δεν έχω καν σχόλια. Τα είδατε όλοι.

Τώρα αρχίζουμε
Το ότι φτάσαμε στο τέλος, έτσι όπως φτάσαμε, δεν σημαίνει ότι τελειώσαμε κιόλας, ε; Αν δεν υπάρξει αυτοδυναμία την Κυριακή (την οποία για λόγους που εξήγησα εύχομαι ολοψύχως να επιτύχει ο ΣΥΡΙΖΑ), είναι εξαιρετικά πιθανό να πάμε σε εκλογές εκ νέου, πολύ σύντομα. Τον Μάρτιο, και πάντως πριν από το Πάσχα. Με ευθύνη του πρώτου κόμματος, που θα επιδιώξει αυτό που ενδεχομένως δεν θα καταφέρει μεθαύριο. Συμπερασματικά μπήκαμε στο τούνελ, προσδεθείτε, μην καπνίζετε και έχει ο Θεός πότε θα βγούμε.

Συσκότιση ή αδυναμία;

Ενα από τα πιο βαρετά πράγματα αυτών των εκλογών, ενταγμένα όμως απολύτως στην προεκλογική φρασεολογία των περισσότερων κομμάτων, είναι η λεκτική επίθεση – από παντού – περί της «κρισιμότητας των εκλογών» της Κυριακής. Μου είναι αδύνατον, και φαντάζομαι και στους περισσότερους ψηφοφόρους, να κατανείμω σε έναν πίνακα, ας πούμε, τα επιχειρήματα περί της «κρισιμότητας» της μεθαυριανής κάλπης. Αλλά μου είναι απολύτως κατανοητός ο λόγος που το κάνουν.

Κατ’ εμέ, αν υπάρχει κάτι που «χρωματίζει» έντονα την ψήφο της Κυριακής, δεν είναι τόσο αυτή όσο το ύστερα απ’ αυτή. Η Δευτέρα. Τότε δηλαδή που ο νικητής των εκλογών, ο οποίος κατά τα φαινόμενα θα είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, θα κληθεί να καθαρίσει τη θολούρα περί τις προγραμματικές του θέσεις και να τις μετουσιώσει σε μια εφαρμόσιμη πολιτική. Εχω ακούσει πολλούς να υποστηρίζουν ότι η προεκλογική πολυγλωσσία μεταξύ των κορυφαίων στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία έχει δημιουργήσει σύγχυση και αμφιβολίες περί το πραγματικό πρόγραμμα του κόμματος, δεν ήταν τυχαία, αλλά ήταν μια σκόπιμη συσκότιση ώστε και ψηφοσυλλεκτικά να λειτουργήσει και από την άλλη να μην αναλάβει επίσημα δεσμεύσεις τις οποίες δεν θα μπορούσε να υλοποιήσει.

Τείνω να πιστέψω ότι ήταν περισσότερο απόδειξη της αδυναμίας του επικεφαλής του κόμματος Αλ. Τσίπρα να ομογενοποιήσει την πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ. Κατά τη γνώμη μου, λοιπόν, αυτό είναι και το σοβαρότερο ζήτημα που αφορά την επόμενη κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ: ότι δεν υπάρχει συγκροτημένη πολιτική. Υπάρχουν σκόρπιες απόψεις για το ένα ή το άλλο θέμα, αλλά όχι μια πολιτική η οποία θα εφαρμοστεί.

Εκτιμώ ότι όταν έρθουν αντιμέτωποι με την πραγματικότητα, θα προσγειωθούν σε αυτή. Το ερώτημα είναι αν θα προσγειωθούν ομαλά ή όχι. Στην πρώτη περίπτωση, μπορεί και να αποφύγουμε τους μεγάλους κραδασμούς και τις παρεπόμενες περιπέτειες. Στη δεύτερη μόνο δεινά μας επιφυλάσσονται.

Και επειδή δεν μου αρέσει να κινδυνολογώ, γιατί αυτό ενδεχομένως με ταυτίζει με την τακτική της Νέας Δημοκρατίας, σταματώ εδώ. Με μία μόνο επισήμανση: για την κάλπη ισχύει ό,τι και για τα ταμεία. «Ουδέν λάθος αναγνωρίζεται».

Τελευταία Νέα