Αναζήτηση
Εκλογικά ατυχήματα
Οι πάντες παρακολουθούν την προεκλογική εκστρατεία στη χώρα μας όπως έναν αγώνα της Φόρμουλα 1: το θέαμα αυτό καθαυτό έχει την αξία του –αλλά υπάρχει πάντοτε η πιθανότητα για ένα δυστύχημα.
Εχει ξανασυμβεί: το 2009 ο Γιώργος Παπανδρέου παγιδεύτηκε στην προεκλογική ρητορική του –και τους πρώτους μήνες της διακυβέρνησης αμφιταλαντευόταν ανάμεσα στην εκπλήρωση υποσχέσεων και στην απενοχοποίηση της Νέας Δημοκρατίας για τα δημοσιονομικά χάλια της χώρας.
Μπορεί να συμβεί και τώρα: ο Αλέξης Τσίπρας καλεί το ΚΚΕ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ να συμμετάσχουν σε ένα φεστιβάλ αριστερής διακυβέρνησης μη λαμβάνοντας υπόψη ότι ακόμη και την αυτοδυναμία να κατακτήσει τα δανεικά θα παραμένουν δανεικά και οι δανειστές θα καραδοκούν.
Προφανώς ελάχιστοι Ελληνες προσδοκούν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα εκπληρώσει στο ακέραιο τις υποσχέσεις του. Αλλά όταν αναλαμβάνει ένα κόμμα τη διακυβέρνηση έχει σημασία να μην προσγειώνονται οι προσδοκίες από την ταράτσα στο ισόγειο.
Ουδείς ζητεί από ένα κόμμα εξουσίας να υπόσχεται αίμα, δάκρυα και ιδρώτα –ειδικά ύστερα από πέντε χρόνια Μνημονίου. Αλλά δεν έχουν νόημα οι ανεδαφικές υποσχέσεις –απλώς επιταχύνουν την αναπόφευκτη φθορά.
Ακόμη και οι εκ των προτέρων αποκλεισμοί κομμάτων από τη συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ θα πληρωθούν εκ των υστέρων: ακόμη και στην περίπτωση της αυτοδυναμίας, ο Αλέξης Τσίπρας δεν μπορεί να κυβερνήσει με πλειοψηφία μικρότερη των 180-200 βουλευτών.
Σε αντίθετη περίπτωση θα υποχρεωθεί να διαπραγματεύεται –πριν ακόμα πάει στην κυρία Μέρκελ –με την Αριστερή Πλατφόρμα του Παναγιώτη Λαφαζάνη.
Και αυτό δεν είναι πρωτοφανές: το αντιμετώπισε ο Κώστας Σημίτης μετά τις εκλογές του 1996, με την εσωκομματική αντιπολίτευση του ΠΑΣΟΚ. Αλλά τότε οι εποχές ήταν διαφορετικές –δεν ξέραμε τα σπρεντ, τα ομόλογα και τα Μνημόνια. Τότε η πολιτική ήταν αναδιανομή του πλούτου –τώρα είναι η φορολόγησή του. Και όταν το γκάζι της φόρμουλα είναι κολλημένο το ατύχημα δεν αργεί.
