Αναζήτηση
Αν κάποιοι κατηγορούν τον ΣΥΡΙΖΑ ότι θέλει να πάει την Ελλάδα πίσω στο 2009, σας ενημερώνω ότι το μαγαζί διαθέτει εφεξής και καλύτερο πρόγραμμα: ο Παπανδρέου θέλει να τη γυρίσει στο 2007.
Να ξαναγίνει αρχηγός του ΠΑΣΟΚ ή σε ό,τι έχει απομείνει από το ΠΑΣΟΚ, να ξαναμαζέψει καμιά δεκαριά κηπουρούς, να αποφασίσουν ότι «λεφτά υπάρχουν!» και να δοκιμάσει την τύχη του όχι για πρωθυπουργός (δεν πιστεύω να φαντάζεται κάτι τέτοιο…) αλλά για να επαναφέρει την παράταξη στο οικογενειακό χαρτοφυλάκιο.
Κάτι σαν τη μέρα της μαρμότας!..
Θα μου πείτε ενδεχομένως ότι η Ιστορία επαναλαμβάνεται μόνο ως φάρσα. Μόνο που καμιά φορά η φάρσα απέχει ελάχιστα από το δράμα ή την κωμωδία.
Ομολογώ ότι η κίνηση του Παπανδρέου δεν με εξέπληξε. Το αντίθετο, μάλλον άργησε να εκδηλωθεί.
Την περασμένη εβδομάδα έγραφα εδώ ότι η πικρία δεν είναι ο καλύτερος σύμβουλος στην πολιτική, ιδίως όταν σε περιτριγυρίζουν κακοί σύμβουλοι. Ο Παπανδρέου έχει και από τα δυο.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο πρώην πρωθυπουργός έζησε μια δυσκολη πενταετία.
Από τον θρίαμβο του 2009 κάθησε πολύ γρήγορα στο εδώλιο του αποτυχημένου, φορτώθηκε (δικαίως ή αδίκως) το βάρος της καταστροφής κι εκδιώχθηκε κακήν κακώς. Οταν στις δημοσκοπήσεις το 90% των Ελλήνων τού ζητεί να αποσυρθεί από την πολιτική, τι άλλο να προσθέσεις;
Δεν νομίζω ότι είναι ακριβώς η εξέλιξη που ονειρεύεται ένας γιος κι εγγονός πρωθυπουργού.
Από την άλλη πλευρά, είναι προφανές ότι χειρίστηκε την αποτυχία του πιο σπασμωδικά και πολύ πιο αψυχολόγητα από τον Κ. Καραμανλή. Δεν φαίνεται, για παράδειγμα, να συνειδητοποίησε τη σημασία της σιωπής τη στιγμή της κατακραυγής.
Ετσι, πέντε χρόνια μετά το 2009, ο ένας θεωρείται «χρυσή εφεδρεία» της παράταξής του ενώ ο άλλος προβάρει το κοστούμι του διασπαστή.
Ισως επειδή, αν και γόνος εξίσου μεγάλης πολιτικής οικογένειας, ο Καραμανλής ποτέ δεν επέδειξε την ιδιοκτησιακή αντίληψη που φαίνεται να χαρακτηρίζει τους Παπανδρέου. Οι οποίοι αντιμετώπιζαν διαχρονικά τους ανταγωνιστές τους περίπου ως σφετεριστές μιας θεόπεμπτης νομιμότητας που δικαιωματικά ενσαρκώνουν μόνο οι ίδιοι.
Αυτό το αίσθημα ο Παπανδρέου δεν μπόρεσε ούτε να το ελέγξει ούτε να το παραμερίσει.
Ετσι λοιπόν η σύγκρουση με τον διάδοχό του ήταν προδιαγεγραμμένη από τη στιγμή που δεν θα ήταν πια ο ίδιος αρχηγός του ΠΑΣΟΚ –όποιος κι αν τον είχε διαδεχθεί, όποιες ικανότητες κι αν είχε επιδείξει.
Τα υπόλοιπα θα τα δείξει η νεκροψία. Αρκεί να μη μας πάρει όλους στον λαιμό του. Για άλλη μια φορά….
