Αναζήτηση
Στα χρόνια μετά το Μεγάλο Κραχ, στις Ηνωμένες Πολιτείες είχαν πιστέψει δύο – τρεις φορές ότι είχαν ξεπεράσει την κρίση: βλέπετε, η οικονομία περνούσε από την ύφεση σε μία αναιμική ανάπτυξη. Αμ δε. Λίγο αργότερα οι ελπίδες διαψεύδονταν και το πράγμα τουμπάριζε. Τελικά η πραγματική ανάπτυξη ήλθε με την είσοδο των ΗΠΑ στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.
Εμείς πάλι, αυτή την αναιμική ανάπτυξη τη βλέπουμε μόνο στα χαρτιά –αλλά οι πολιτικές δυνάμεις συμπεριφέρονται όπως οι αμερικανοί πολιτικοί της δεκαετίας του ’30. Ρίξανε στην πιάτσα ότι η κρίση τελειώνει –πιστεύοντας ότι η παρόλα τους θα λειτουργούσε σαν αυτοεκπληρούμενη προφητεία.
Αμ δε: μόνον η αξιωματική αντιπολίτευση πίστεψε ότι το ξεπέρασμα της κρίσης ήταν επί θύραις –και έσπευσε να πλειοδοτήσει σε υποσχέσεις για ένα ανθηρό μέλλον, το οποίο τοποθετεί αμέσως μετά την αποτυχία εκλογής Προέδρου Δημοκρατίας που θα φέρει εκλογές «για να μιλήσει ο λαός».
Και στις δύο περιπτώσεις, οι σχεδιασμοί είναι επιπέδου φιλόδοξου παίκτη τηλεριάλιτι –και βλάπτουν εξίσου τη Συρία, που έλεγε και ο ποιητής. Και τη Συρία και τη Μολδοβλαχία –αλλά κυρίως την Ελλάδα, που ξαναμπαίνει στο τούνελ ώς τον Μάρτιο.
Ποιος καλός άνθρωπος θα ασχοληθεί μαζί μας ώς τότε; Σε ποια κατάσταση θα είναι η χώρα ώσπου να παιχτεί το έργο της προεδρικής εκλογής; Μόλις πλησιάσουμε τις γιορτές, ποιος υπουργός θα ασχολείται με το υπουργείο του –και δεν θα τρέχει να μαζέψει σταυρούς;
Και από την άλλη μεριά: ποιος εγγυάται ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα κόψει τις υποσχέσεις, οι οποίες φέρνουν ψήφους πριν από τις εκλογές και πολιτική δυστυχία αμέσως μετά;
Γενικώς, προσδεθείτε και μην καπνίζετε. Απλώς δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι απογειωνόμαστε…
