Ο νεαρός έχει φτάσει στην Αθήνα από τα Χανιά. Βαδίζοντας με τον αδελφό του σε μια γειτονιά που θα μπορούσε να είναι ο Αγιος Παντελεήμονας, ο αδελφός συμβουλεύει τον μικρό να προσέχει. Είσαι Αλβανός και ομοφυλόφιλος, του λέει, έχεις δηλαδή διπλή πιθανότητα να πέσεις θύμα των υπερασπιστών της φυλετικής καθαρότητας. Εκείνος γελάει. Αλβανός και ομοφυλόφιλος. «Και βουνό και θάλασσα». Πλάκα στα όρια της πολιτικής ορθότητας.

Τα παραπάνω εισάγουν στο σύμπαν μιας νέας ελληνικής ταινίας που ήδη παίζεται στους κινηματογράφους. Εχει τον τίτλο «Xenia» και την έχει σκηνοθετήσει ο Πάνος Κούτρας, ευρύτερα γνωστός με την προηγούμενη δουλειά του, τη «Στρέλλα». Διεισδυτικός κοινωνικός ρεαλισμός, παρακολουθεί την πραγματικότητα κάποιων ξένων, στην ουσία κοινωνικά αποκλεισμένων, που δεν είναι λούμπεν και ζουν σε έναν κόσμο σύνθετο, με την ταυτότητά τους να διαμορφώνεται από βαθύτερες ανάγκες τους, όχι από εθνικές ιδεολογίες. Παρά τη σκληρότητα του θέματος, ο σκηνοθέτης επιδέξια παρεμβάλλει στοιχεία ονειρικά ενώ, γνωρίζοντας την τεχνική του αστικού μελοδράματος, αποσπά ταυτίσεις από τους θεατές του: συγκίνηση και δάκρυα, που ως γνωστόν κάνουν πιο προσιτό ένα αφήγημα αντλημένο από την καθημερινή μιζέρια.

Πρόσωπα πολύ αληθινά, που κάνουν αληθοφανή ακόμα και τα μυθολογικά συστατικά της αφήγησης, καθηλώνουν τον θεατή. Σε μια ταινία για τη σύγχρονη κοινωνική (και πολιτική) πραγματικότητα. Οπου περνούν όλα: η διασκέδαση, η εκμετάλλευση, η πορνεία, η κοινωνική συντήρηση, η διαφθορά, οι οικογένειες σε κρίση… Και όπου κυριαρχεί μια κατάφαση: έτσι είναι, αλλά αξίζει και να ζεις και να παλεύεις για πιο ανοιχτό και πιο φιλικό κόσμο.

Στον κινηματογράφο όπου είδα την ταινία ήμασταν ελάχιστοι. Δεν μου έκανε εντύπωση. Ηξερα τις κριτικές, οι περισσότερες είχαν αντιρρήσεις –κάποιοι βρήκαν αφηγηματική κοιλιά, κάπου αλλού ενοχλήθηκαν από τις πολλές σινεφίλ αναφορές… Εγώ, πάλι, είδα πολλή πραγματικότητα σε ένα μοντέρνο και ταυτόχρονα λαϊκό κινηματογραφικό ιδίωμα, πολύ πιο ουσιαστικό από την παγωμένη επιτήδευση ταινιών όπως ο «Κυνόδοντας» και τις φλύαρες αισθητικές ασκήσεις ύφους δήθεν για την οικογένεια που σπαράσσεται, ενώ έχει σπαραχθεί η χώρα. Και το συνιστώ όχι σε κολλημένους σινεφίλ αλλά στους ανήσυχους ανθρώπους. Χρειάζεται, καμιά φορά, να προτείνουμε ό,τι προκαλεί δημιουργικά την απάθεια και τη σύγχυση.

Τελευταία Νέα