Εβλεπες τη σκηνή και σαν να άκουγες τον καγχασμό της Ιστορίας. Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης σηκωνόταν όρθιος για να χειροκροτήσει στο τέλος της ομιλίας του Αντώνη Σαμαρά. Κι όμως. Δεν ήταν η ιστορικά φορτισμένη παρουσία του πρώην πρωθυπουργού που προκάλεσε τις περισσότερες συζητήσεις. Ηταν η επιστροφή του Θεόδωρου Ρουσόπουλου.

Ο Ρουσόπουλος δεν ήταν παιδί του κομματικού σωλήνα. Στη συντηρητική παράταξη βρέθηκε σε μια στροφή της καριέρας του. Γι’ αυτό πολλοί στο κόμμα του δεν τον ένιωσαν ποτέ δικό τους. Αυτή η διαρκής καχυποψία τον συνόδευσε σε όλη του την περιπέτεια στη Νέα Δημοκρατία, αλλά δεν τον εμπόδισε να παίξει ζωτικό ρόλο.

Αν εξαιρέσει κανείς τον τελευταίο χρόνο της πρωθυπουργίας Καραμανλή, ο Ρουσόπουλος ήταν πυλώνας της νεοκαραμανλικής διακυβέρνησης. Οχι μόνο ως φαιά υψηλότης, με μεγάλη ισχύ στο παρασκήνιο. Αλλά ως το πρόσωπο που υπογράμμιζε δημοσίως, με το χαρακτηριστικό λοξό του μειδίαμα, τις πολιτικές επιλογές αυτής της διακυβέρνησης. Το πρόσωπο που με τον λόγο του έδινε την εντύπωση ότι πίσω από αυτές τις επιλογές υπήρχε κάτι σαν στρατηγικό βάθος –ακόμη και στις περιπτώσεις που οι χειρισμοί αποδεικνύονταν εκ των υστέρων επιπόλαιοι.

Αυτήν την πορεία έμελλε να στιγματίσουν δύο στιγμιότυπα. Η φωτογραφία όπου χαμογελά αμέριμνος με τον Πρωθυπουργό και τον γέροντα Εφραίμ στον περίβολο της Μονής του Βατοπεδίου. Και το κάδρο της ΔΕΘ του 2008, όπου ο Καραμανλής επιχείρησε να καλύψει πολιτικά τον βουλγαράκειο ορισμό της πολιτικής ηθικής.

Το ότι ο Σαμαράς επέλεξε στα πρώτα βήματα της αρχηγίας του να αφορίσει τον Ρουσόπουλο δεν ήταν βέβαια κάτι πρωτότυπο. Ηταν η αυτονόητη κίνηση που θα έκανε κάθε νέος αρχηγός προκειμένου να ορίσει ως τομή τη δική του προεδρία, απαλλασσόμενος από τα βάρη του προηγουμένου.

Ομως στην πολιτική δεν υπάρχει πληγή που δεν επουλώνεται. Το αποδεικνύει περίτρανα η πορεία του ίδιου του Σαμαρά. Η σημερινή Νέα Δημοκρατία δεν έχει την πολυτέλεια αποκλεισμών και αφορισμών –ιδίως εναντίον των στελεχών της νεοκαραμανλικής πτέρυγας.

Η πρόσκληση στην προχθεσινή εκδήλωση μπορεί να μην οδηγεί αναγκαστικά σε επανένταξη στα ψηφοδέλτια. Σηματοδοτεί, ωστόσο, την πολιτική αποκατάσταση που ο Ρουσόπουλος αισθάνεται ότι δικαιούται καθώς καμία κατηγορία εις βάρος του δεν έχει σταθεί νομικά.

Με ασημένια πλέον κόμη, ο πρώην υπουργός μοίραζε το βράδυ του Σαββάτου αγκαλιές και φιλιά πριν ακούσει τον Πρωθυπουργό να τσιτάρει –τι άλλο; –Ελύτη. Ο ποιητής πίστευε ότι μεγαλώνοντας αποκτούσε «μια ρυτίδα περισσότερο στο μέτωπο, μια ρυτίδα λιγότερο στην ψυχή». Οποιος έχει υποστεί εξοστρακισμό μπορεί να επιβεβαιώσει ότι ο χρόνος με τους πολιτικούς δεν είναι τόσο γενναιόδωρος.

Τελευταία Νέα