Τ’ ορκίζομαι. Τις ελάχιστες φορές που με εμπιστεύθηκε γυναίκα για κάτι παραπάνω από συνομιλητή στα καφενεία ή συνεργάτη στις δουλειές, ποτέ, μα ποτέ δεν με ρώτησε τι πτυχία έχω. Εγινε τίποτα λάθος;

Η προσωπική περιπέτεια της βουλευτίνας της ΔΗΜΑΡ, Μαρίας Γιαννακάκη, έχει, όντως, μια διάσταση δημόσια –κι ας είναι οδυνηρό για τα πρόσωπα που εμπλέκονται. Απασχολεί τη δημοσιότητα (αντί να είναι υπόθεση πειθαρχικής και ενδεχομένως και δικαστικής δίωξης του αμέσως εμπλεκομένου) επειδή το πρόσωπο που εξασφάλισε δημόσια θέση με προσόντα που, τυπικώς, δεν διέθετε είναι σύζυγος μιας εκπροσώπου του Κοινοβουλίου. Απ’ αυτή την άποψη, έχει νόημα η δημόσια θέση της βουλευτίνας. Και χωρίς να στέκομαι στις αποχρώσεις της θέσης αυτής, η ουσία βρίσκει σύμφωνους όσους υποστηρίζουν ότι δεν μπορούν να ζουν πέρα από τους κανόνες της νομιμότητας: ο άνθρωπος που διέπραξε την απάτη πρέπει να πληρώσει το τίμημα.

Προσωπικώς, θα προτιμούσα να τελειώσει εδώ το επεισόδιο. Παράβαση και τιμωρία. Η περαιτέρω έκθεση, η διαπόμπευση, ο δημόσιος λιθοβολισμός δεν αρμόζουν σε θεσμικά ώριμες κοινωνίες –και ως προς αυτό, το δικαιοπρακτικό σύστημα έχει κάνει άλματα, αφού η τιμωρία της παραβατικότητας δεν ταυτίζεται με τη διαπόμπευση, η οποία επιβιώνει σε κοινωνίες ή σε καθεστώτα που δεν άγγιξε η νεωτερικότητα. Η Ελλάδα, θεσμικώς, δεν είναι χαλιφάτο.

Αλλά ό,τι θωρακίζουν οι θεσμοί, δεν είναι αυτονόητο για τη δημόσια συζήτηση. Η οποία, τα τελευταία χρόνια, διευκολύνεται μεν στη διεξαγωγή της από την έκρηξη των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, αλλά εκτρέπεται εύκολα σε φτηνές εκδοχές διαλόγου, επειδή δεν ξέρουμε να συζητάμε και, επίσης, επειδή, στα δημόσια μέσα, η όποια εξειδίκευση δεν έχει καμία σημασία, όλοι δυνητικά μπορούν να μιλούν για όλα.

Σε μια τέτοια συνθήκη, όμως, η αδιακρισία θα κυριαρχούσε ακόμα και αν συνομιλητές ήσαν συνταξιούχοι της Οξφόρδης. Και κοντά στην αδιακρισία πηγαίνει πάντα η ηθικολογία. Σε μια τέτοια συζήτηση με αυτούς τους όρους, οι περισσότεροι είναι σίγουροι για τη δική τους ακεραιότητα. Και επίσης είναι σίγουροι ότι η δική τους ηθικολογία είναι η καλύτερη.

Θα πείτε: δεν δικαιούμαστε να έχουμε δημόσια άποψη, από τη στιγμή που η υπόθεση αφορά, έστω εμμέσως, ένα δημόσιο πρόσωπο; Μόνο για ένα σημείο. Για τις πολιτικές τοποθετήσεις του και, γενικότερα, την πολιτική ταυτότητά του. Η Μαρία Γιαννακάκη είναι μια πολιτικός που έχει σημαντικό έργο στον τομέα των δικαιωμάτων. Αλλά στις γενικότερες τοποθετήσεις της δεν έχω την εντύπωση ότι είχε πειστεί με την περιγραφή της χρεοκοπίας, με το βάθος και την έκταση της διαφθοράς. Ωσπου να βρει ένα επεισόδιο ελληνικής εκδοχής της διαφθοράς στο ίδιο της το σπίτι.

Τελευταία Νέα