Στο μήνυμά του για τα 40 χρόνια από τη Μεταπολίτευση, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κάρολος Παπούλιας αναφέρθηκε στην «υποχώρηση της δημοκρατίας που έφερε η κρίση» και τον «βάναυσο τραυματισμό της ποιότητας του κοινοβουλευτισμού». Αν και όσα προηγήθηκαν τον είχαν ήδη δικαιώσει, η κυβέρνηση έσπευσε να προσφέρει ακόμη μία επιβεβαίωση της ευστοχίας των λόγων του.

Κατέθεσε στη Βουλή ένα σχέδιο νόμου με 232 άρθρα σε 244 σελίδες συν 125 σελίδες η Εισηγητική Εκθεση, με τις υπογραφές 13 υπουργών και δύο αναπληρωτών υπουργών. Πρόκειται για ένα ακόμη «πολυνομοσχέδιο» –πώς λέμε: πολυκατάστημα! Συνεχίζει έτσι μια μεθοδολογία νομοθέτησης που ελάχιστη σχέση έχει με την ουσία της δημοκρατίας και του κοινοβουλευτισμού.

Αυτά τα νομοσχέδια πρακτικά εμποδίζουν τους βουλευτές να παίξουν τον συνταγματικό ρόλο τους. Πολυσέλιδα κείμενα με άπειρα άρθρα και διατάξεις, τα οποία όσοι θα ψηφίσουν και να ήθελαν δεν θα προλάβαιναν ούτε να τα ξεφυλλίσουν –πόσω μάλλον να τα μελετήσουν. Ετσι γίνεται από την αρχή της τροϊκοκρατίας. Το εισήγαγε ο Παπακωνσταντίνου, το συνέχισαν ο Βενιζέλος και ο Στουρνάρας, το κρατάει ο Χαρδούβελης.

Τσουβαλιάζουν τα πάντα σε ένα νομοσχέδιο-σκούπα –έχει χαθεί το μέτρημα πλέον –και τα στέλνουν στη Βουλή για «ψεκάστε, ψηφίστε, τελειώσατε». Οι κομματικοί λόχοι που στηρίζουν την κυβέρνηση τα εγκρίνουν χωρίς να έχουν ιδέα –και όποιος αντιδρά, έστω και σε κάτι επιμέρους, αποβάλλεται. Στα ενδιάμεσα, η δουλειά γίνεται με Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου.

Είναι η πρακτική με την οποία η κυβέρνηση Παπανδρέου πέρασε «στη ζούλα» το πρώτο Μνημόνιο. Ενα θέμα που έπρεπε να τεθεί στο Υπουργικό Συμβούλιο κεκλεισμένων των θυρών και να ληφθεί απόφαση με πρακτικά και ψηφοφορία δεν συζητήθηκε καν –με το πρόσχημα ότι τα είχαν πει στις καφενειακής έμπνευσης «άτυπες συνεδριάσεις». Ψηφίσθηκε από τη Βουλή, παρότι ορισμένοι δεν το πήραν στα χέρια τους καν και σχεδόν κανένας δεν το διάβασε. Προς τιμήν του μόνο ο Χρυσοχοΐδης είχε τη γενναιότητα να το παραδεχθεί δημοσίως. Αργότερα προέκυψε ότι δεν το είχε διαβάσει ούτε ο πρωθυπουργός που το εισηγήθηκε.

Πόση δημοκρατία και πόσος κοινοβουλευτισμός υπάρχει σε αυτήν τη διαδικασία με τα ακαταλαβίστικα κείμενα χιλιάδων λέξεων που γίνονται νόμοι χωρίς ούτε ο νομοθέτης να γνωρίζει περί τίνος νομοθετεί; Αυτή η μέθοδος απλώς επιβεβαιώνει απόλυτα τη φράση του Βίσμαρκ: «Οι νόμοι είναι σαν τα λουκάνικα –καλύτερα να μη δεις πώς γίνονται».

Τελευταία Νέα