ΣΑΝ γάλα που το ζεσταίνεις στο μάτι της κουζίνας είναι η συμπολίτευση. Δεν πρέπει ούτε στιγμή να το χάνεις από τα μάτια σου. Αλλιώς, καίγεται. Οπότε πρέπει να αδειάσεις το μπρίκι και να το ξαναγεμίσεις.

ΦΑΝΗΚΕ καθ’ υπερβολήν στην κρίση της ΕΡΤ τον Ιούνιο του 2013 που κατέληξε στην έξοδο της ΔΗΜΑΡ από την κυβέρνηση. Εκτοτε το γάλα δεν ξαναχύθηκε. Ομως αυτός που ρυθμίζει τον διακόπτη το άφησε αρκετές φορές να ζεσταθεί πολύ, χωρίς να του καεί. Ας πούμε τον περασμένο χειμώνα, εν μέσω αιθαλομίχλης, κοινοβουλευτικών αντιδράσεων για το θέμα του επιδόματος θέρμανσης και επέλασης του ΣΥΡΙΖΑ στις δημοσκοπήσεις, δημιουργήθηκε η εντύπωση ότι το πράγμα δεν κρατιέται. Ισχυσε όμως το αντίθετο. Η Αθήνα έκανε μια πολύ καλή προεδρία της Ευρωπαϊκής Ενωσης, το πρωτογενές πλεόνασμα πιστοποιήθηκε και η Ελλάδα ξαναβγήκε στις αγορές! Ακόμη και οι εκλογές του Μαΐου, παρά τις κάποιες αβαρίες στις αυτοδιοικητικές, δεν έφεραν ανατροπή.

ΟΣΑ ξέρει ο νοικοκύρης δεν τα ξέρει ο κόσμος όλος. Αρκεί να ξέρει να ανεβοκατεβάζει την ένταση στο μάτι της κουζίνας. Είναι κάτι που επαναλαμβάνεται φέτος το καλοκαίρι. Η μισή κυβέρνηση συμπεριφέρεται σαν να μην υπάρχει Μνημόνιο, οι δικαστές τα έχουν βάλει –περίπου –με το κράτος, οι πασόκοι παίζουν κλεφτοπόλεμο με τον αρχηγό τους, η τρόικα πηγαινοέρχεται σε συνθήκες ελαφράς συγχύσεως και, κυρίως, ασάφειας. Πού πάμε; Σε βουλευτικές εκλογές; Ή σε εκλογή νέου Προέδρου Δημοκρατίας; Σε πολιτικές εξελίξεις με ορίζοντα διμήνου; Ή σε ολοκλήρωση του δευτέρου ημιχρόνου αυτής της διακυβέρνησης που λήγει το 2016;

Η πολιτική αγορά ψάχνεται. Η άλλη αγορά –των χρηματιστηρίων –ψάχνει λεφτά στο πορτοφόλι της για να αγοράσει ελληνικά ομόλογα. Και οι ενδιαφερόμενοι/ενδιαφερόμενες για μια θέση στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή ψάχνουν κάτι να ηρεμήσει τα νεύρα τους. Ο Αντώνης Σαμαράς είχε καταγραφεί τα χρόνια της Μεταπολίτευσης ως ένας πολιτικός που έφτασε γρήγορα στην κορυφή και που η ηγετική του παρόρμηση μπορούσε να τον παρασύρει σε κινδύνους –εξ ου και η μεγάλη σύγκρουση το 1992-93 με τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη. Στην επανεμφάνισή του επί σκηνής από το 2009 και μετά, ο Μεσσήνιος αναδεικνύεται στον καλύτερο –μεταξύ του ελληνικού πολιτικού προσωπικού –χειριστή της δημιουργικής αμφισημίας. Αυτό ίσχυσε στην αντιπολίτευση, όταν τά ‘βαλε με το Μνημόνιο ως μέσο, αλλά όχι με το συμμάζεμα της οικονομίας ως στόχο. Ισχύει όμως πολύ περισσότερο από τότε που έγινε Πρωθυπουργός και ειδικά τον τελευταίο χρόνο.

ΦΥΣΙΚΑ, η δημιουργική αμφισημία είναι αναγκαία όταν έχεις μοντάρει τρεις νέες κυβερνήσεις σε δύο χρόνια και αλλάζεις διοικητή στην Τράπεζα της Ελλάδος ενώ το τραπεζικό σύστημα περνάει έλεγχο από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Αλλά και όταν πρέπει να διαχειριστείς παίκτες με διαφορετικά συμφέροντα τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό επίπεδο. Αν έχει επιτευχθεί πολιτική σταθερότητα –εκεί που μεταξύ 2009 και 2012 φάνηκε ότι θα χαθεί η μπάλα -, αυτό έχει να κάνει με την ελαστικότητα μιας διακυβέρνησης που ξέρει πού πάει αλλά δεν το λέει πάντα. Ελαστικότητα που σίγουρα θα χρειαστεί σε ένα φθινόπωρο που σκιάζεται, μεταξύ πολλών άλλων, από την προεδρική εκλογή και τη διευθέτηση του χρέους. Μέχρι τότε ο Αντώνης Σαμαράς παίζει με κλειστά χαρτιά –όπως έκανε στον ανασχηματισμό και όπως κάνει και με το θέμα της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.

Τελευταία Νέα