Αναμφίβολα το εκ των έξω δοτό σχέδιο μιας οπωσδήποτε αναγκαίας μεν, αλλά βίαιης δημοσιονομικής (και όχι μόνον) αναπροσαρμογής, έχει εξαντλήσει (ανεπιτυχώς εν πολλοίς) την αποστολή του. Και το χειρότερο που μπορεί να υποστεί –πέραν όσων υπέστη –ο τόπος είναι να εμπλακεί στην αποσυνθετική δίνη μιας παθογενούς και αδιέξοδης εσωστρέφειας. Οπόταν και αναζητώντας αίτια και υπαιτίους, να παρακάμψει επιβαλλόμενες αδήριτες αποφάσεις και προσφερόμενες σωστικές υπερβάσεις. Οι οποίες για όσους δεν νεφελοβατούν (και δεν ενδίδουν σ’ ευχερολόγες συνταγές) ούτε ανώδυνες θα είναι ούτε και χωρίς ανάλογο κόστος. Επώδυνες θ’ αποβούν εξάπαντος. Και αδυσώπητα τραυματικές.
Αφορμή γι’ αυτές τις επισημάνσεις, το νέο βιβλίο αποδεδειγμένως εύτολμου πολιτικού ανδρός, του Αλέκου Παπαδόπουλου. Που με τον αρκούντως εύγλωττο τίτλο «Πολεμώντας τον επόμενο πόλεμο» (και τον ακόμη ευγλωττότερο υπότιτλο «Υστερη γνώση για το μέλλον») επανεπιχειρεί κάθετη τομή στο ελληνικό γίγνεσθαι. Και ως προς το τι οδήγησε στη χρεοκοπική κατολίσθηση. Και ως προς το επαρκές δέον. Που δεν μπορεί εν πάση περιπτώσει να προέλθει από «από μηχανής θεόν». Προκειμένου η χώρα: αφενός ν’ αποφύγει βαναυσότερες υποτροπές. Και αφετέρου να επανοδηγηθεί σε ατραπούς ανατάξεως. Κι αυτό το τελευταίο είναι ακριβώς και το καθαυτό ζητούμενο σήμερα. Και το οποίο παρεμπλέκεται (δυστυχώς) σε μια όλο και πιο επιδεινούμενη σύγχυση των ελληνικών ημερών.

Οπως με άλλη αφορμή ξανασημειώσαμε: είτε συμφωνεί ένας είτε διαφωνεί με τον πολιτικό του λόγο, εντούτοις δεν μπορεί να μη του αναγνωρίσει α) την εγκυρότητα των διατυπωμένων θέσεων, β) τη διαύγεια των προθέσεων και γ) την ευτολμία των παρεμβάσεών του, που κινούνται χωρίς να υπόκεινται στις συνήθως ευθυνόφοβες αναστολές. Οι οποίες και καταλήγουν πάντοτε σε καταστολή της αλήθειας, προκειμένου να μην αντιπαραταχθούν προς το συνήθως αρεστό.

Είχαμε ακριβώς και τότε σημειώσει, σε αντιπαράθεση προς το (καθόλου αδίκως όπως εκ των πραγμάτων αποδείχθηκε) δαιμονοποιημένο Μνημόνιο, την αναγκαιότητα ενός «αυτόχθονος Μνημονίου». Με την έννοια ότι: και αν αυτό δεν επεβάλλετο εκ των έξω σαν απότοκο (και διαδικαστικό μέρος) δανειακών υποχρεώσεων, θα έπρεπε να είχε από πολύ πιο πριν επινοηθεί και τελικά διατυπωθεί ως πλαίσιο εθνικής πολιτικής εκ των έσω. Το λιγότερο, με όρους διακομματικής συναντιλήψεως και αναγκαίας ορθοτομήσεως διορθωτικών πολιτικών. Προκειμένου ακριβώς να προληφθούν όσα σήμερα βιώνουν με τρόπο απαραδέκτως σκαιό οι πολίτες. Οχι μόνον ως καταθλιπτική καθημερινότητα, αλλά και ως καταλυτική προοπτική. Προπαντός. Γιατί πέραν όσων μπορεί ν’ απαιτούν ή όχι (δίκην επικυριάρχων) κάποιοι εντεταλμένοι από αλλού, δεν αναιρείται το γεγονός των έως και ολεθρίων ενδοελληνικών αγκυλώσεων και των αποσαθρωτικών παθογενειών. Που αφενός φθείρουν και αποδομούν τους θεσμούς. Και αφετέρου αποσυνθέτουν τις εθνικές δυνατότητες και τις αναγκαίες αντιστάσεις.

Σε μια περίοδο, μάλιστα, που στις εγγύς διακεκαυμένες γεωστρατηγικές ζώνες ανελίσσονται ιστορικές κυριολεκτικώς ανατροπές. Οι οποίες αυτονοήτως απαιτούν και προληπτική ετοιμότητα και αποτελεσματική διαχείριση με όρους εθνικής πολιτικής. Προκειμένου α) ν’ αποσοβηθούν ενδεχόμενοι γεωπολιτικοί ακρωτηριασμοί και β) να κατοχυρωθούν κυριαρχικά δικαιώματα (βλέπε ΑΟΖ) με τρόπο που να διασφαλίζουν το μέλλον και τα θεμιτά εθνικά συμφέροντα. Κι άλλωστε αυτό είναι το υπό τις περιστάσεις ζητούμενο. Καθώς: η μεν χρεοκοπική κατολίσθηση μπορεί (αργά ή γρήγορα) ν’ ανασχεθεί και το οικονομικό τραύμα να επουλωθεί.

Οσα όμως σχετίζονται με απευκταία ενδεχόμενα μιας δυνάμει απομειώσεως της εθνικής κυριαρχίας, δεν θα είναι καθόλου αναστρέψιμα.

Κι αυτά πρέπει να συναρτηθούν ευθέως με τις άλλες έγνοιες. Ωστε να οδηγήσουν όλους σε υπέρβαση των διχαστικών (έως κι εμφυλιοπολεμικών) συνδρόμων που παροπλίζουν τον Ελληνισμό.

Ο Α. Λυκαύγης είναι δημοσιογράφος – πολιτικός αναλυτής

Τελευταία Νέα