Από νωρίς είχε «μολυνθεί» με το μικρόβιο του κοσμοπολιτισμού. Αρχές της δεκαετίας του 1960, έπαιζε μπάσο στο νεανικό ροκ συγκρότημα Blue Birds. Είχε γεννηθεί το 1947 κι η ζωή του ήταν γράμματα και νεανικό πάθος. Οι σπουδές του στη Γεωπονική, το μεταπτυχιακό στη Βρετανία, οι πολιτικές ανησυχίες και η μόνιμη διαφυγή του στις τέχνες τον έκαναν ξεχωριστό.

Ηταν γλυκός άνθρωπος ο Λεωνίδας Λουλούδης (που πέθανε προχθές έπειτα από σύντομη ασθένεια και κηδεύεται σήμερα στις 3 μ.μ. από το Α’ Νεκροταφείο) –κι ήταν γλυκός ακόμα και ως αδέκαστος καθηγητής με τους φυγόπονους φοιτητές του στο Γεωπονικό Πανεπιστήμιο, από τους οποίους, για να πάρουν βαθμό, απαιτούσε να μάθουν. Ταυτόχρονα όμως ήταν μαχητικός. Δημοκράτης αριστερός (κάτι που δεν ήταν και συνεχίζει να μην είναι αυτονόητο), βρέθηκε να συνεργάζεται με πρόσωπα και με έντυπα που προήγαγαν τον υψηλού επιπέδου διάλογο των ιδεών και την επίσης απολύτως τεκμηριωμένη κριτική –για μεγάλο διάστημα είχε ταυτιστεί με την ομάδα του Αγγελου Ελεφάντη και του περιοδικού «Πολίτης».

Τρεις ήταν οι τομείς του. Ο πρώτος, το «ψώνιο» του, το σινεμά. Εγραφε απομυθοποιητικά κείμενα, πολλά από τα οποία συχνά πήγαν κόντρα στη λατρευτική ή στην άκριτη ματιά των θεσμικών κριτικών. Ο δεύτερος, η επιστήμη του. Πολεμούσε τον ηθικολογικό ακτιβισμό ενώ, πολύ συστηματικά, αντιτάχθηκε στη γενικώς αποδεκτή θέση για το φαινόμενο του θερμοκηπίου. Θεωρούσε ότι η συζήτηση γι’ αυτό ήταν ιδιοτελής κινδυνολογία, ότι κανείς δεν έχει τα επιστημονικά εργαλεία που να πείθουν με ατράνταχτα επιχειρήματα ότι η Γη υπερθερμαίνεται, ενώ του άρεσε να παραπέμπει σε ένα όχι και τόσο παλιό άρθρο του «Newsweek» που υποστήριζε ότι ο πλανήτης βαδίζει προς μια νέα εποχή των παγετώνων.

Ο τρίτος τομέας του ήταν η Αριστερά. Οπαδός των ανοιχτών κοινωνιών, της Ευρώπης, της δημοκρατικής και κοινωνικά επωφελούς υπέρβασης του έθνους, μιλούσε συχνά για μια σύγχρονη ελληνική Αριστερά «εγκλωβισμένη στα προπολεμικά και μετεμφυλιακά απωθημένα της, στον καιροσκοπισμό της ανέξοδης καταγγελίας και στη μεταφυσική του παράκλητου λαού». Πίστευε ότι οι σημερινές κομματικές εκφράσεις της αδυνατούσαν να συμβάλουν σε μια «νέα σύνθεση», αποτέλεσμα συνυπολογισμού της πολυπλοκότητας των πραγμάτων και των ιδεών της χειραφέτησης. Γι’ αυτούς τους λόγους, η πορεία του ήταν μοναχική κι αταξινόμητη. Φωνή λογικής σε έναν ωκεανό από θορύβους. Μπουκάλι με μήνυμα στον ωκεανό.

Είδα τον Λεωνίδα Λουλούδη τελευταία φορά πέρυσι στον κινηματογράφο Δαναός, στην προβολή της ταινίας του Γούντι Αλεν «Θλιμμένη Τζάσμιν» –ιστορία μιας ήττας. Είχε χαρεί με την επιδεξιότητα του σκηνοθέτη. Και όπως αποχωρούσε χαμογελαστός, μάλλον δεν έβαζε με τον νου του ότι, τελικά, ήταν τόσο κοντά και η δική του τελική ήττα…

Τελευταία Νέα