Η αποχώρηση από τη ΔΗΜΑΡ της βουλευτίνας Θεσσαλονίκης Κατερίνας Μάρκου συνοδεύτηκε από μια δήλωση στην οποία γίνεται προσπάθεια να εξηγηθούν οι λόγοι της αποστασιοποίησης από το κόμμα. Μεταξύ των άλλων, αναφέρει η βουλευτίνα, «την κατάσταση χειροτέρευαν οι στερεότυπες και βαρετές αντικληρικαλιστικές, ψευτοδιεθνιστικές εμμονές που δυστυχώς πάντα χαρακτήριζαν τον χώρο αυτό και που στοιχίζουν, απομακρύνοντας δημοκρατικούς πολίτες του Κέντρου, οι οποίοι ναι μεν ζητούν αλλαγές σε προοδευτική κατεύθυνση, αλλά δεν επιθυμούν ούτε την απόρριψη της δημιουργικής παράδοσης ούτε την εγκατάλειψη των γειτονιών των πόλεων στην αναρχία και το έγκλημα».

Τι λέει η κυρία Μάρκου στον Φώτη Κουβέλη; Οτι αυτή δεν είχε σχέση με τα βασικά ιδεολογικά χαρακτηριστικά του κόμματος με το οποίο εξελέγη στο Κοινοβούλιο, τον αντικληρικαλισμό (αυτή δηλαδή δεν είναι με τον χωρισμό Εκκλησίας – Κράτους), τις «ψευτοδιεθνιστικές εμμονές» (είναι ψευτοδιεθνισμός η διεκδίκηση μιας ομοσπονδιακής και πιο δίκαιης Ευρώπης;), τον καλλιτεχνικό μοντερνισμό (τι άλλο παρά η εμμονή στην αρχαιοπληξία και στον κοινοτισμό είναι η αναφορά στη «δημιουργική παράδοση»;). Με γεια της, με χαρά της, αλλά με αυτές τις απόψεις, που θυμίζουν περισσότερο την ιδεολογία των Ανεξάρτητων Ελλήνων, έπρεπε να έχει ακολουθήσει πολύ καιρό στις περιπέτειές του τον «ανδρός πεσούσης» Γιάννη Μιχελογιαννάκη.

Θα πείτε, και σωστά, ότι η ΔΗΜΑΡ, ως νέο κόμμα, δεν είχε την πολυτέλεια να έχει εκπροσώπους πρόσωπα με κοινή ιδεολογική γραμμή. Σύμφωνοι. Ωστόσο, ως κόμμα της δημοκρατικής Αριστεράς που διεκδίκησε την παράδοση του ΚΚΕ εσωτερικού, θα όφειλε να έχει διακριτή ιδεολογική ταυτότητα, στον αντίποδα των απόψεων της κυρίας Μάρκου, και βάσει της ταυτότητας αυτής να πολιτεύεται. Αντί της ιδεολογίας, ωστόσο, το κόμμα οχύρωσε τους μηχανισμούς του: τις οργανώσεις και το περιβάλλον του προέδρου. Το αποτέλεσμα το ζήσαμε το προηγούμενο διάστημα: η ΔΗΜΑΡ έχασε και το timing και την πολιτική ηγεμονία στον χώρο της λεγόμενης Κεντροαριστεράς –και μετά τη συντριβή της στις ευρωεκλογές φρόντισε, σιγά σιγά, να χαθούν (διά της αποχωρήσεως ή της απενεργοποιήσεως) τα περισσότερα στελέχη της ανανεωτικής πολιτικής παράδοσης. Χθες, ο κομματικός μηχανισμός διέγραψε έναν από τους τελευταίους, τον Γρηγόρη Ψαριανό –όχι απλώς διότι ήταν ανανεωτικός αλλά κυρίως επειδή ήταν επικοινωνιακός.

Δυστυχώς, όλα αυτά τα πολύ δυσάρεστα τα επιβεβαιώνει ένα άλλο ανανεωτικό στέλεχος που επίσης αποχώρησε χθες, ο Γεράσιμος Γεωργάτος, που σημειώνει: «Από τη στιγμή που [η ΔΗΜΑΡ] αποχώρησε από την τρικομματική κυβέρνηση μέχρι σήμερα, με κύρια ευθύνη της ηγεσίας της, τη χαρακτηρίζουν η απουσία σταθερού στρατηγικού προσανατολισμού, οι τυχοδιωκτικοί τακτικοί ελιγμοί, η υποκριτική προσήλωση σε μεταρρυθμίσεις και η επίφαση εσωκομματικής δημοκρατίας».

Γυναικός πεσούσης…

Τελευταία Νέα