Τα δέντρα πεθαίνουν όρθια –αν και στην κουλτούρα του, θα το έλεγε με άλλα λόγια και τραγουδιστά: «ο αετός πεθαίνει στον αέρα». Στην περίπτωσή του θα ήταν και βιωμένο, αφού σε μεγάλο βαθμό χρωστάει την πανελλήνια δημοτικότητά του στη ραδιοτηλοψία, ακριβώς δηλαδή στον αέρα του ραδιοφώνου και της τηλεόρασης.

Αλλά προφανώς, επειδή δεν είναι Μπερλουσκόνι, επειδή δηλαδή δεν τα είχε τα κανάλια και τα ράδια με τον παρά του παρά τα κατέκτησε με τα τεχνάσματά του και τα σόου του, προφανώς οφείλει την πολιτική του αντοχή σε κάτι πιο στέρεο. Και αυτό εντοπίζεται στην παράδοση του πελατειακού κράτους: στα παλαιότερα υλικά της πολιτικής ζωής. Και ενισχύθηκε από τη σχέση του με την Εκκλησία και την επιδέξια χρήση προς όφελός του των υλικών της πατριδοκαπηλίας, όπως αυτά κραταιώθηκαν στα περίφημα συλλαλητήρια για «την ελληνικότητα της Μακεδονίας μας», πρωταγωνιστής των οποίων (μην ξεχνάμε) ήταν ο σημερινός πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς.

Η ζωή του, μα την αλήθεια, δεν ήταν καθόλου συναρπαστική. Κάθε άλλο, ήταν πολύ πληκτική. Συναντιόταν με τοπικούς παράγοντες και με κομματάρχες, και δεν έκανε τίποτα άλλο από να παρίσταται σε βαρετές τελετές και εκδηλώσεις (γάμοι, βαφτίσια, ονομαστικές εορτές, εγκαίνια, θυρανοίξια, λειτουργίες, καρναβάλια…). Προσπαθούσε να συγκρατήσει ονόματα, ίσως να είχε τεφτέρι, πρέπει να έχει δώσει πολλές υποσχέσεις για διορισμούς και αποκαταστάσεις που δεν κατάφερε να πραγματοποιήσει. Μάζευε εύκολα τις ψήφους και προσπαθούσε να τις εξαργυρώσει σε επιρροή. Πόσο θλιβερό και πόσο αγοραφοβικό.

Και η αλήθεια είναι ότι είναι παροιμιώδης η πολιτική αγοραφοβία του. Καλός ήταν με αυτούς που μπορούσε να χειριστεί: τους ψηφοφόρους, τους δημοσιογράφους – συνομιλητές, τους κομματικούς παράγοντες. Εκτός του κόσμου τούτου, όμως, εκεί όπου η πολιτική έχει κάποιο νόημα, στη διεκδίκηση για το κοινωνικό σύνολο. Μια φορά που χρειάστηκε να διεκδικήσει την ΕΧΡΟ, το μόνο που κατάφερε ήταν ένα ταξίδι για ψώνια στο Παρίσι.

Η περιφρόνηση από την πλευρά του της νομιμότητας, την οποία έπρεπε να εκπροσωπεί, ήταν μια συστηματική τακτική, που από το 2002, όταν κατασκεύασε παράνομα πιλοτή σε αυθαίρετο κτίσμα στη Χαλκιδική, έως την παράβαση καθήκοντος λόγω της οποίας τελικά επαύθη με τελεσίδικη απόφαση του Αρείου Πάγου από τη θέση του περιφερειάρχη, είναι γεμάτη από καταγγελίες και γραφικότητες (όπως π.χ., την εξέγερσή του στον αντικαπνιστικό νόμο).

Ονομάζεται Παναγιώτης (Πανίκας) Ψωμιάδης. Είναι υπόδειγμα πολιτικού μιας εποχής που έχει πεθάνει. Επανήλθε, έμαθα, στο προσκήνιο με ένα νέο κόμμα που το λέει ΠΑΤΡΙΔΑ. Αλλά η παρτίδα έχει τελειώσει. Γελάσαμε στη διάρκειά της, αλλά και κλάψαμε πικρά. Και οι Θεσσαλονικείς, και οι υπόλοιποι. Αντίο, δεν θα μας λείψει.

Τελευταία Νέα