Η χθεσινή ημέρα είχε δύο εκπλήξεις από την πλευρά των αυτοδιοικητικών του ΣΥΡΙΖΑ. Μία καλή και μία κακή.

Ας αρχίσουμε από την καλή. Η υποψήφια περιφερειάρχης Ρένα Δούρου παραιτήθηκε από τη βουλευτική έδρα της, εμμέσως αποδεχόμενη ότι η υποψηφιότητά της απαιτεί μόνιμη και σταθερή παρουσία στον στίβο της Αυτοδιοίκησης, όχι μόνο αν νικήσει την εκλογική αναμέτρηση αλλά, πολύ περισσότερο, αν τη χάσει. Η κυρία Δούρου δηλώνει έτσι ότι δεν είναι ευκαιριακή κι ότι, έστω κι αν δεν έχει πολύ γκλάμορ η δουλειά, δεσμεύεται να ασχολείται τουλάχιστον για μία τετραετία με σκουπίδια, δημόσιες υποδομές, δρόμους, αποτεφρωτήρια, αντικρουόμενα τοπικά συμφέροντα… Εκανε έτσι ένα βήμα πέρα από τα συνθήματα: αποδέχθηκε τον ρόλο της, τη δημιουργική πτυχή της πολιτικής, και υποσχέθηκε να την υπηρετήσει.

Ας πάμε τώρα και στην κακή έκπληξη. Χθες, η δημοτική παράταξη του ΣΥΡΙΖΑ, πλαισιωμένη από κομματικούς, βουλευτές και στελέχη δημοτικών κινήσεων από άλλους δήμους, κατέλαβε τον χώρο του Δημοτικού Συμβουλίου στο δημαρχείο της Αθήνας. Ο λόγος; Τα αιτήματα των σχολικών φυλάκων, που έχουν χάσει τη δουλειά τους, θύματα της μείωσης του Δημοσίου. Η παράταξη του ΣΥΡΙΖΑ, μάλιστα, σπεύδει να υιοθετήσει τα αιτήματα των διαμαρτυρόμενων σχολικών φυλάκων, την ίδια στιγμή που τα έχει αναγνωρίσει ως δίκαια και η δημοτική Αρχή, η οποία, με απόφαση του δημάρχου Γιώργου Καμίνη, έχει παρασταθεί δικαστικά υπέρ των συμφερόντων τους (και των δημοτικών αστυνομικών). Η χθεσινή κατάληψή τους, μάλιστα, είχε και μια πρωτοτυπία: στον χώρο δεν υπήρχε ούτε ένας σχολικός φύλακας. Αντίθετα, κάποια στιγμή, έσπευσε ο εκπρόσωπος του κόμματος Καμμένου (λησμονώ τον τίτλο του), Βασίλης Καπερνάρος. Οπου γάμος και χαρά…

Η κατάληψη, τελικά, έληξε άδοξα χθες το βράδυ. Είχαν πάει τρεις κι ο κούκκος. Μακάρι ο υποψήφιος του ΣΥΡΙΖΑ Γαβριήλ Σακελλαρίδης, οι συνεργάτες του, ίσως και η ηγεσία του κόμματός του να αντιλήφθηκαν ότι η εποχή των κραυγών και της αγανάκτησης έχει περάσει. Οτι δεν προηγείται τυχαία ο Γιώργος Καμίνης στις δημοσκοπήσεις, κι ας ηγήθηκε του Δήμου Αθηναίων στην πιο κακή περίοδο στην Ιστορία της πρωτεύουσας μετά την Κατοχή.

Πλάκα πλάκα, ο Καμίνης όντως έδειξε ότι η πιο ουσιαστική πολιτική στάση είναι η μέθοδος και η σοβαρότητα για τα προβλήματα. Ο Γαβριήλ Σακελλαρίδης βρίσκεται μπροστά σε δύο δρόμους. Ο ένας, ο δρόμος της Αγανάκτησης (αλλά και της Απελπισίας), οδηγεί σε έμφαση στον ακτιβισμό και στη διαμαρτυρία, στην καταγγελία και στην κομματική αργκό. Ο άλλος, ο ουσιαστικός, περνάει υποχρεωτικά από τη διαχείριση των προβλημάτων –των σκουπιδιών, των πόρων, της ποιότητας ζωής στην πόλη.

Οι πολίτες, πάντως, βαρέθηκαν την γκρίνια. Θέλουν (και επιβραβεύουν) πολιτικές προτάσεις. Να αναμένουμε;

Τελευταία Νέα