Αναζήτηση
Το διπλό «όχι» του πρώην πρωθυπουργού
Διάβασα την έκκληση 75 στελεχών του ΠΑΣΟΚ προς το «όλον» ΠΑΣΟΚ να μετάσχει στο επικείμενο Συνέδριο του κόμματος, αλλά τους ενημερώνω ότι ένας τουλάχιστον εξ αυτών προς τους οποίους απευθύνεται η έκκληση δεν θα την αποδεχθεί. Δεν προτίθεται δηλαδή να μετάσχει στις διαδικασίες του Συνεδρίου. Ομιλώ για τον πρώην πρωθυπουργό Κώστα Σημίτη (μικρή φωτογραφία), προς τον οποίο απηύθυνα το σχετικό ερώτημα χθες το μεσημέρι.
–Θα μετάσχετε στο Συνέδριο; τον ρώτησα.
Μου απάντησε έπειτα από μικρή, σε διάρκεια, παύση:
–Οχι βεβαίως, δεν θα παραστώ. Για ποιον λόγο, άλλωστε; Να κάθομαι στην πρώτη σειρά για τις φωτογραφίες; Θεωρώ ότι δεν έχω να προσφέρω κάτι με την παρουσία μου και, για να είμαι ειλικρινής, δεν συμφωνώ με πολλά πράγματα από αυτά που γίνονται.
–Είχατε όμως παραστεί στην περυσινή Συνδιάσκεψη…
–Στη Συνδιάσκεψη πήγα γιατί ήθελα με την παρουσία μου να τονίσω την ανάγκη για συνεργασία όλων των δυνάμεων για να διασωθεί η χώρα…
Τον ρώτησα ποιες είναι οι ενστάσεις του για τη σημερινή κατάσταση στο ΠΑΣΟΚ. Μου επισήμανε την ανυπαρξία μιας νέας πολιτικής πρότασης, η οποία θα οριοθετήσει το ΠΑΣΟΚ έναντι της Νέας Δημοκρατίας και θα δώσει στον κόσμο την εντύπωση ότι το κόμμα έχει κάτι να πει στις καινούργιες συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί.
Η επόμενη ερώτηση είναι εάν μετέχει των διεργασιών για την ανασυγκρότηση της Κεντροαριστεράς.
–Δεν μετέχω, και δεν θα μπορούσα να μετέχω. Παρακολουθώ τις εξελίξεις, δέχομαι κόσμο εδώ στο γραφείο μου (στη Βουλή), αλλά με την έννοια που δίνεται από ορισμένους, όχι. Δεν έχω πολλά πράγματα να συνεισφέρω σε αυτό…
Η αλήθεια είναι πάντως ότι το προσπάθησε. Είδε πολλούς –πρόσφατα πέρασαν από το γραφείο του νέοι βουλευτές, αλλά και κορυφαία στελέχη, όπως ο Ανδρέας Λοβέρδος. Εχει άποψη για το τι πρέπει να γίνει; Φυσικά και έχει. Και τη διατυπώνει. Για παράδειγμα, πιστεύει ότι για να υπάρξει επανασυσπείρωση στο ΠΑΣΟΚ θα πρέπει τα λεγόμενα κορυφαία στελέχη (Αννα Διαμαντοπούλου, Ανδρέας Λοβέρδος, Μιχάλης Χρυσοχοΐδης κ.ά.) να καταλήξουν σε μια συμφωνία στήριξης της σημερινής ηγεσίας, διετούς διάρκειας, και αφού ανακάμψει το ΠΑΣΟΚ να προχωρήσουν από κοινού στην εκλογή νέας ηγεσίας, εφόσον προκριθεί αυτή η λύση.
Κατά τα λοιπά, εκτιμά την «κινητικότητα» που επιδεικνύει ο Πρωθυπουργός, δεν φοβάται για τη συνοχή της κυβέρνησης (ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ, πιστεύει, δεν έχουν άλλη επιλογή από τη στήριξή της), εκτός και αν δημιουργηθεί κάποια ρωγμή από βουλευτές της ΝΔ.
Θέλει να ελπίζει ότι η κυβέρνηση δεν θα κάνει καμιά «τρέλα» για εκλογές σύντομα και περιμένει ότι ώς τις γερμανικές εκλογές όλο και κάτι θετικό θα προκύψει για την Ελλάδα –«κάποιο νέο κούρεμα του χρέους»…
Μακάρι, και για να το λέει ο Σημίτης (κατά τη γνώμη μου ένας από τους καλούς πρωθυπουργούς που ευτύχησε ποτέ να έχει η χώρα) κάτι θα ξέρει…
Τι τον κρατάνε;
Θα πρόσθετα επίσης ότι πολλά εξαρτώνται και από την ανοησία που κυριαρχεί σε όλη την κλίμακα της κυβερνητικής μηχανής. Για παράδειγμα, αδυνατώ να καταλάβω ποιο ήταν το κίνητρο που ώθησε τον γενικό γραμματέα του υπουργείου Οικονομικών Γ. Μέργο να θέσει θέμα και νέας μείωσης του κατώτατου μισθού. Προφανώς ο άνθρωπος θα ήθελε κάτι δραστικό, του είδους μισθοί Ινδίας, Κίνας, Πακιστάν ή, για ακόμη πιο δραστικές λύσεις, Μπανγκλαντές! Το ερώτημα είναι γιατί παραμένει μέλος της κυβέρνησης (και μάλιστα τον έχει και ο Σαμαράς συντονιστή στη διυπουργική επιτροπή γενικών γραμματέων) και δεν αναζητεί την τύχη του στη λαγγεμένη Ανατολή.
Η Λούκα διδάσκει στον ΣΥΡΙΖΑ το know how
Την απάντηση θα τη δώσω ο ίδιος –σιγά μην περιμένω τον Μέργο. Μια και το έφερε η κουβέντα, αλήθεια, αυτοί που τον όρισαν γενικό γραμματέα γιατί δεν έκαναν ένα τηλεφώνημα, ας πούμε στη Φάνη Πάλλη Πετραλιά η οποία τον είχε γραμματέα στο υπουργείο Εργασίας επί Καραμανλή, να τους ενημερώσει σχετικά με τις «επιδόσεις» του; Προφανώς τους διέφυγε. Σε αυτή τη χώρα ξεχνάμε εύκολα. Πάσχουμε από συλλογική αμνησία. Ακούω, για παράδειγμα, τον ΣΥΡΙΖΑ να εξανίσταται για τις «σκέψεις» του υπουργού Εργασίας Βρούτση να επιχειρήσει αλλαγές στον ν. 1264/82 που εξασφαλίζει μόνο προνόμια στους εργατοπατέρες και επιτρέπει σε μικρές μειοψηφίες να επιβάλλουν απεργίες. Το κάνει για πολύ συγκεκριμένους λόγους –έχει μαζέψει τους εργατοπατέρες που έθρεψε το ΠΑΣΟΚ όλα αυτά τα χρόνια, και τώρα την έκαναν με ελαφρά πηδηματάκια από αυτό προκειμένου να πιάσουνε εγκαίρως στασίδι.
Αλλά ποιος ήταν ο εμπνευστής τού να λαμβάνονται οι αποφάσεις για απεργίες με καθολική ψηφοφορία μεταξύ των εργαζομένων, και με πλειοψηφία 50%+1; Ο τεράστιος Γεράσιμος, Μάκης για τους φίλους, Αρσένης, το 1985, ως υπουργός Εθνικής Οικονομίας. Ηταν το περίφημο «άρθρο 4» –για να μαθαίνουν οι νέοι και να θυμούνται οι παλαιότεροι.
Και ποια συζητάει «απευθείας με τον πρόεδρο» τη μεταπήδησή της στον ΣΥΡΙΖΑ; Η σύζυγος του Μάκη, κυρία Λούκα (μεγάλη φωτογραφία, με τον Αλέξη Τσίπρα).
Για να μεταφέρει, προφανώς, το σχετικό know how…
«Δεν υπάρχουν προνόμια, μας αδικείτε…»
Τα όσα ανέφερα χθες για τα προκλητικά προνόμια τα οποία απολαμβάνουν οι εργατοπατέρες-συνδικαλιστές προκάλεσαν την (αναμενόμενη) αντίδραση του προέδρου της ΓΣΕΕ Γιάννη Παναγόπουλου. Μου τηλεφώνησε χθες το μεσημέρι.
–Μας αδικείς, μου είπε. Δεν υπάρχουν προνόμια.
–Ε, πώς δεν υπάρχουν. Υπάρχει συνδικαλιστής σήμερα ο οποίος να δουλεύει; Πείτε μου έναν, αντέτεινα.
–Επισήμως, μόνο τα 15 μέλη της Εκτελεστικής Γραμματείας της ΓΣΕΕ δεν εργάζονται, και φαντάζομαι δεν θέτει θέμα κανείς γι’ αυτούς. Ολοι οι άλλοι υποχρεούνται να εργάζονται.
–Και οι συνδικαλιστικές άδειες;
–Εντάξει, υπάρχουν και αυτές, αλλά εξαρτώνται από τον αριθμό των μελών ενός σωματείου. Για παράδειγμα, αν το σωματείο έχει πάνω από 1.000 εργαζομένους, ο πρόεδρος και ο γραμματέας του σωματείου δικαιούνται αδείας 9 ημέρες τον μήνα.
–Προφανώς τις υπόλοιπες τις παίρνουν «από τη σημαία»…
–Κοιτάξτε, υπάρχουν και οι επιμέρους συμφωνίες που έχουν κάνει, ειδικά στις ΔΕΚΟ, οι συνδικαλιστές, αλλά αυτές δεν προβλέπονται από το νομικό πλαίσιο, καθορίζονται από τις διοικήσεις. Επίσης οι συνδικαλιστές δεν πληρώνονται επιπλέον της εργασιακής τους αμοιβής…
Διακόψαμε τη συζήτηση με δική μου πρωτοβουλία. Γιατί αν άρχιζα να του λέω για τα «ταξιδάκια», τις «παροχές» άλλου είδους, τις βαθιές βουτιές στα αποθεματικά συνδικαλιστικών σωματείων κ.λπ., δεν θα βγάζαμε άκρη…
