Σαν σήμερα, πριν από ακριβώς 97 χρόνια και μία ημέρα, στις 28 Ιουνίου 1914, μια σειρά από τυχαίες επιλογές έφερε τον αρχιδούκα της Αυστρίας Φερδινάνδο απέναντι στο όπλο ενός σέρβου φοιτητή στο Σαράγεβο: σε 15 ημέρες ξεκινούσε ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος.

Μπορεί άραγε, σήμερα, η πίεση που δέχεται από τους συγχωριανούς του να κάνει έναν βουλευτή να πει το καθοριστικό όχι στο Μεσοπρόθεσμο και να οδηγήσει την Ελλάδα, την Ευρώπη και την παγκόσμια οικονομία σε μια αγνώστων διατάσεων περιπέτεια; Είναι ένα ενδεχόμενο που κανένας δεν μπορεί να αποκλείσει τελείως.

Το σενάριο αυτό είναι τόσο τρομακτικό που, αν ίσχυε η κοινή λογική, θα έπρεπε όλοι μας να κάνουμε το παν για να το αποτρέψουμε. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το Μνημόνιο είναι μια τεχνοκρατική συνταγή που σπανίως έχει φέρει τα επιθυμητά αποτελέσματα. Οπως δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η (μη σωστή) εφαρμογή του έχει υποβαθμίσει τη ζωή των περισσότερων από εμάς. Για τις χιλιάδες των Ελλήνων που έχουν μείνει άνεργοι, ίσως η απόρριψη του Μνημονίου και οι συνέπειές της να είναι μια απελπισμένη φυγή προς τα εμπρός. Είναι όμως, ακόμη και γι’ αυτούς, λύση η χρεοκοπία; Η στάση πληρωμών; Η αδυναμία του κράτους να πληρώσει συντάξεις, μισθούς, επιδόματα ανεργίας; Η παράλυση των νοσοκομείων; Εχουμε σκεφθεί τι ακριβώς μπορεί να σημαίνει ένας τέτοιος παλικαρισμός δεδομένης της συγκυρίας και του συσχετισμού δυνάμεων ο οποίος είναι συντριπτικά εις βάρος εκείνου που χρωστάει;

Δεν υποστηρίζω ότι όλα αυτά θα συμβούν αύριο αν η Βουλή καταψηφίσει απόψε το Μεσοπρόθεσμο. Δεν μπορώ όμως και να το αποκλείσω. Οπως δεν μπορώ να πιστέψω ότι υπάρχουν άνθρωποι που διακινδυνεύουν τόσα πολλά για τόσα λίγα.

Ολα όμως δείχνουν ότι μάλλον το αντίθετο γίνεται. Η απόρριψη του (άδικου και εξουθενωτικού) Μεσοπρόθεσμου τείνει να γίνει ταυτόσημη με την εθνική υπερηφάνεια και τη μοναδική διέξοδο από την κρίση. Και η υπερψήφισή του τείνει να θεωρείται εσχάτη προδοσία, ο δρόμος που οδηγεί κατευθείαν στο Γουδή.

Πώς μπορεί να ερμηνευθεί αυτή η μανία και η επιμονή με την οποία πολιτικοί, συνδικάτα και πλατείες φαίνονται να ωθούν τη χώρα στην περιπέτεια;

Ισως κάποιοι να αισθάνονται ότι ήρθε η ώρα ο αδούλωτος λαός μας να οδηγήσει μέσα από τις στάχτες της χώρας του την Ευρώπη ολόκληρη σε έναν άλλο κόσμο ένθα ουκ έστι λύπη, ου πόνος, ου στεναγμός, όπου «δεν χρωστάμε, δεν πουλάμε, δεν πληρώνουμε».

Ισως κάποιοι άλλοι απλώς να μπλοφάρουν. Σε ένα παιχνίδι στο οποίο οι ζημίες θα είναι τεράστιες και τα κέρδη ελάχιστα, ποντάρουν αμφίβολα και κοντοπρόθεσμα μικροκομματικά οφέλη πάνω στην υπόθεση ότι οι Ευρωπαίοι θα αποτρέψουν τελικά τη σαμψώνεια λογική τύπου «αποθανέτω η ψυχή μου μετά των αλλοφύλων».

Και ίσως αυτό να ισχύει για όλους, είτε βρίσκονται στα έδρανα της αντιπολίτευσης μέσα στη Βουλή είτε έξω από αυτήν, στην πλατεία: η βεβαιότητα ότι όσα και να φάγαμε, όσα και να ήπιαμε, ό,τι και να κάνουμε, στο τέλος πληρώνουν πάντα οι Γερμανοί. Και ευτυχείς που είμαστε και πάλι ο ομφαλός της Γης, με τη γαλανόλευκη να στολίζει τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων του κόσμου, εθνικά υπερήφανοι, φορτώνοντας την ανακουφιστική «προδοσία» στους άλλους, φεύγουμε για τα μπάνια που μας ανήκουν και δεν τα εκχωρούμε σε κανέναν ξένο, με τίποτε.

Προσοχή μόνο στους σέρβους φοιτητές.

Τελευταία Νέα