Αναζήτηση
O λόγος στους αναγνώστες. Ο Γ. Μουμουζιάς, αντιπρόεδρος του «Συλλόγου Ανδρικής και Πατρικής Αξιοπρέπειας», γράφει:
«Αγαπητέ κύριε Παπαδόπουλε, Με αφορμή το κείμενό σας που δημοσιεύτηκε στις “Ματιές” στις 4-10-08, θα ήθελα να θέσω υπόψη σας τα παρακάτω: Σύμφωνα με τον υπάρχοντα νόμο, σε περίπτωση διαζυγίου χωρίς κοινή συμφωνία, η επιμέλεια (δηλαδή η φροντίδα για τα καθημερινά, όπως ένδυση, φαγητό κ.λπ.) των παιδιών ανατίθεται στον “καταλληλότερο” γονέα, ενώ η γονική μέριμνα (εκπαίδευση, υγεία) ασκείται και από τους δύο γονείς.
Πιθανόν τις περισσότερες φορές πιο “κατάλληλος” γονέας για να ασκεί την επιμέλεια να είναι η μητέρα. Ούτε, όμως, αυτό συμβαίνει πάντοτε ούτε σημαίνει ότι ο “λιγότερο κατάλληλος” γονέας θα πρέπει να απομακρύνεται από το παιδί του. Η πλειονότητα των ειδικών επιστημόνων αποδέχεται την άποψη ότι το παιδί έχει ανάγκη και τους δύο γονείς του εξίσου. Αυτό έχει γίνει αντιληπτό στις προοδευμένες χώρες (Σκανδιναβικές, ΗΠΑ, Γαλλία κ.ά.) οι οποίες έχουν θεσπίσει κοινή επιμέλεια και- όπου είναι δυνατόν- εναλλασσόμενη κατοικία.
Δυστυχώς, στη χώρα μας η πρακτική των δικαστηρίων είναι να δίνουν σχεδόν πάντα την επιμέλεια στη μητέρα (το 99,2% των περιπτώσεων), χωρίς να εμβαθύνουν στην ιδιαιτερότητα της κάθε περίπτωσης, περιορίζοντας την επικοινωνία με τον πατέρα σε ένα Σαββατοκύριακο και ένα απόγευμα το δεκαπενθήμερο. Ο πατέρας είναι τυχερός εάν η μητέρα σέβεται την απόφαση του δικαστηρίου. Εάν όμως είναι κακόβουλη και χρησιμοποιεί το παιδί σαν μέσο εκδίκησης ή σαν μοχλό οικονομικής πίεσης προς τον πατέρα, μπορεί να παρεμποδίζει την επικοινωνία παιδιούπατέρα, χωρίς ο τελευταίος να μπορεί να κάνει τίποτα! Ακόμα κι αν τιμωρηθεί η μητέρα, δεν θα υπάρχει επίπτωση στην αλλαγή επιμέλειας. Πατέρας και παιδί αποξενώνονται και πολλές φορές στο παιδί προκαλούνται από το περιβάλλον της μητέρας αρνητικά συναισθήματα για τον πατέρα του.
(Στον Σύλλογό μας έχουν αναφερθεί περίπου 20.000 τέτοιες περιπτώσεις).
Τι λύση υπάρχει για την αποφυγή τέτοιων καταστάσεων, από τη στιγμή που στη χώρα μας δεν υπάρχει θεσμός οικογενειακού δικαστή; Όπως αναφέρετε στο κείμενό σας, ο νόμος που ισχύει τώρα διαμορφώθηκε έπειτα από εργασία νομοπαρασκευαστικών επιτροπών, που περιελάμβαναν πανεπιστημιακούς, δικαστές, δικηγόρους και εκπροσώπους γυναικείων οργανώσεων. Δεν υπήρχε δηλαδή καμία πατρική ή ανδρική εκπροσώπηση και ο νομοθέτης δεν ξέφυγε, για πολλοστή φορά, από τη λογική ότι ο πατέρας είναι για να στηρίζει οικονομικά την οικογένεια και η μητέρα για να τη φροντίζει.
Μήπως θα πρέπει την ώρα που η Πολιτεία έχει μεριμνήσει (και πολύ σωστά) για τα εργασιακά δικαιώματα της γυναίκας, να φροντίσει και για τα οικογενειακά τού πατέρα;».
