«Ο Φρανσουά Ολάντ πρέπει να δηλώσει επισήμως ότι θα θέσει βέτο σε μια εκδίωξη της Ελλάδας από την ευρωζώνη ό,τι και να συμβεί. Οι Ευρωπαίοι πρέπει επιτέλους να δεχθούν να διαπραγματευτούν την αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους. Το 2012 είχαν υποσχεθεί μια αναδιάρθρωση στους Ελληνες από τη στιγμή που θα παρουσίαζαν πρωτογενές πλεόνασμα. Το κατάφεραν στα τέλη του 2014, αλλά οι Ευρωπαίοι αθέτησαν την υπόσχεσή τους». Αυτή είναι η άποψη που κατέθεσε σε συνέντευξή του στη «Μοντ» ο διάσημος γάλλος οικονομολόγος Τομά Πικετί, συγγραφέας του μπεστ-σέλερ «Το κεφάλαιο τον 21ο αιώνα» (στα ελληνικά από τις Εκδόσεις Πόλις). Ο Πικετί δεν προκρίνει μόνο τη λύση της αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους, τάσσεται υπέρ και της αναδιάρθρωσης του συνόλου των ευρωπαϊκών χρεών.

Αν η Γαλλία «εξακολουθήσει να επιδεικνύει μαλθακή συμπεριφορά» στο ζήτημα της Ελλάδας, επισημαίνει, υπάρχει πραγματικός κίνδυνος να καταστρέψουν οι συντηρητικοί την Ευρώπη, εκδιώκοντας μια χώρα με πολύ βίαιο τρόπο, προκαλώντας ασφυξία στην οικονομία της. «Αυτό θα προκαλέσει στην Ελλάδα δυσφορία και πικρία τις οποίες δεν μπορούμε καν να διανοηθούμε! Οταν θα έχουμε εκδιώξει τον Τσίπρα από την εξουσία, θα βρεθούμε με την Ελλάδα κοντά στη Ρωσία. Κάθε λογής ακροδεξιά ρητορική θα βρεθεί ενισχυμένη. Εχουμε να κάνουμε με μαθητευόμενους μάγους που φαντάζονται ότι θα πειθαρχήσουμε, θα σταθεροποιήσουμε την ευρωζώνη εκδιώκοντας μια χώρα».

Ο γάλλος οικονομολόγος εκτιμά ότι η ΕΕ πρέπει να αναλάβει το μέρος του χρέους της Ελλάδας στο ΔΝΤ, ένα θεσμό που ανέκαθεν υπήρξε ιδιαίτερα συντηρητικός και αρνείται εκ πεποιθήσεως κάθε αναδιάρθρωση χρέους. «Είναι 20 ή 30 δισ. ευρώ, ενώ το ποσό που θα διαθέσει η ΕΚΤ με την πολιτική της ποσοτικής χαλάρωσης του Μάριο Ντράγκι πρέπει να αυξηθεί από τα δύο στα τρία τρισ. Μιλούμε για μια χώρα το ΑΕΠ της οποίας ισοδυναμεί με το 2% της ευρωζώνης. Πρέπει να αρχίσουμε βγάζοντας το ΔΝΤ από το παιχνίδι».

Δύο πράγματα χρειάζονται, σύμφωνα πάντα με τον Πικετί, ώστε να ξεπεράσει η Ευρώπη την κρίση: πρώτον, μια διάσκεψη των χωρών της ευρωζώνης για το χρέος, όπως συνέβη μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ώστε να αναδιαρθρωθεί το σύνολο των ευρωπαϊκών χρεών –όχι μόνο το ελληνικό, και το πορτογαλικό, και το ιταλικό∙ και δεύτερον, να βρεθεί ένα κλειδί κατανομής όσον αφορά τις αυξήσεις των χρεών που καταγράφτηκαν μετά τη χρηματοπιστωτική κρίση. «Θα χρειαστεί επίσης μια νέα δημοκρατική διακυβέρνηση ώστε να αποφευχθεί επανάληψη της καταστροφής».

Η Ευρώπη, σημειώνει ο Πικετί, έχει χάσει κατά τη διάρκεια αυτής της κρίσης πολύ περισσότερα χρήματα λόγω της (απουσίας) ανάπτυξης από ό,τι θα μπορούσε να χάσει με το ελληνικό χρέος. «Κάποια στιγμή, όταν τα χρέη είναι υπερβολικά υψηλά, η ανάπτυξη επιβαρύνεται με τρόπο τέτοιο που είναι καλύτερα να τα διαγράφουμε. Διανύουμε επί του παρόντος μια περίοδο κατά την οποία υπάρχει πολλή ιστορική αμνησία, ακόμα και ιστορική άγνοια κάποιες φορές, και αυτό είναι προβληματικό ιδιαίτερα αφού πρόκειται για την Ευρώπη, για τη Γερμανία, για τη Γαλλία». Με όρους ποσοστού επί του ευρωπαϊκού ΑΕΠ, υπενθυμίζει ο γάλλος οικονομολόγος, η διαγραφή του γερμανικού εξωτερικού χρέους το 1953 ήταν πολύ πιο σημαντική από το ελληνικό δημόσιο χρέος σήμερα.

Χρειάζεται λοιπόν, επαναλαμβάνει τη γνωστή του πια θέση ο Τομά Πικετί, να εγκαθιδρυθεί ένα Κοινοβούλιο της ευρωζώνης, εντός του οποίου κάθε χώρα θα εκπροσωπείται από βουλευτές του εθνικού της Κοινοβουλίου αναλογικά με τον πληθυσμό της. «Το σώμα αυτό θα καθόριζε τον ρυθμό της διαγραφής των χρεών, όπως επίσης ένα κοινό επίπεδο δημόσιου χρέους καθώς και δημόσιων επενδύσεων. Είναι απόλυτα λογικό: από τη στιγμή που έχουμε ένα κοινό νόμισμα, πρέπει να το κάνουμε από κοινού αλλά με δημοκρατικό τρόπο. Θα έχουμε έτσι δημοσιονομική πειθαρχία, αποφεύγοντας όμως τη λιτότητα. Η παράκαμψη της δημοκρατίας με άτεγκτους κανόνες και τεχνοκρατικές διαδικασίες είναι που μας οδήγησε στο χείλος της αβύσσου».

Πρόταση χωρίς νόημα

«Πώς μπορούμε να λέμε στις νέες γενιές των Ελλήνων – που αντιμετωπίζουν ένα ποσοστό ανεργίας 30%, που έχουν υποστεί μια δημοσιονομική προσαρμογή της τάξης του 12% του ΑΕΠ την τελευταία πενταετία – ότι θα πρέπει να αυξήσουν το πρωτογενές τους πλεόνασμα από 1% του ΑΕΠ το 2015 στο 2% το 2016, 3% το 2017, 4% το 2018 και ότι θα αποπληρώνουν κατόπιν για 40 χρόνια το 4% του ΑΕΠ; Αυτή είναι πάντα η επίσημη πρόταση της Κομισιόν, δημοσιεύτηκε στον ιστότοπό της το περασμένο Σαββατοκύριακο. Δεν βγάζει κανένα νόημα».

Τελευταία Νέα