Αναζήτηση
Τελικά τι ισχύει; Είμαστε όλοι μουλόπουλοι; Ή μήπως είμαστε όλοι τατσόπουλοι; Χάρη στη χθεσινή συνεδρίαση της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ έχουμε την απάντηση. Ευτυχώς, δεν είμαστε τίποτε από τα δύο. Ενας από τους πιο διασκεδαστικούς καβγάδες στα χρονικά της Αριστεράς έληξε ισόπαλος. Και αυτό γιατί ο Αλέξης Τσίπρας, ως νεοαριστερός Σολομών, βρήκε έναν τρόπο να ισορροπήσει ανάμεσα σε δύο πρόσωπα που έχουν αμφότερα στασίδι, ή έστω μαξιλάρι, στην πορτοκαλοκόκκινη Αυλή του. Δεν φταίει ούτε ο ένας ούτε ο άλλος. Φταίνε, μας είπε ο Τσίπρας, τα social media.
Μπα – είναι η ηλεκτρονική «φωνή λαού» που στοχοποίησε τον Τατσόπουλο; Και όχι ο άλλοτε Γλέζος στη θέση του Γλέζου –ως πρώτος βουλευτής Επικρατείας το 2009 –Μουλόπουλος που έγραφε για «βιζιτούδες» και άλλα εξόχως πολιτικά μεγέθη; Οσο για τον σταλινισμό που χρεώνει στoν ΔΟΛ ο Τσίπρας, μάλλον αποτελεί χαρακτηρισμό που δικαιώνει αυτούς που λένε ότι ο νυν αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ εκφράζει μια γενιά όχι και τόσο διαβασμένη. Δίκες της Μόσχας –ευτυχώς χωρίς καταδίκες –θύμιζε ο χθεσινός διαγωνισμός Τατσόπουλου – Μουλόπουλου για το ποιος θα ενοχοποιήσει τον άλλο ότι έχει περισσότερα χρόνια (συν)εργασίας στον ΔΟΛ.
Επιστρέφοντας στα σοβαρά, για άλλη μια φορά αποδεικνύεται ότι ο Τσίπρας έχει μεγάλη αδυναμία χειρισμού οποιουδήποτε εσωκομματικού θέματος. Αθικτος –ευτυχώς –ο «αντάρτης» Τατσόπουλος που διάφοροι περίμεναν τη διαγραφή του. Αθικτος –δυστυχώς –και ο Μουλόπουλος για χαρακτηρισμούς που τοποθέτησαν την «Αυγή» στη λωρίδα ταχείας κυκλοφορίας του πάλαι ποτέ «αυριανισμού». Αθικτος –φευ! –και ο Παναγούλης για τα λιντσαρίσματα και άλλες αγριότητες. Αθικτος –κατά τρόπο θλιβερό –και ο Αλέξης Μητρόπουλος για τα μπλεξίματα με το ΣΔΟΕ και τις δικηγορικές αμοιβές.
Ο αρχηγός ενός νεοαριστερού κινηματικού σχηματισμού που αγγίζει το 30% και ετοιμάζεται να ρίξει στον Καιάδα όσους δεν συμφωνούν μαζί του είναι άφωνος έναντι όσων συμβαίνουν το κόμμα του. Η αλήθεια είναι πως ήδη ο Λαφαζάνης, η Ζωή, ο Γλέζος και ο κάθε Νταβανέλλος αλώνιζαν, και μάλιστα για θέματα σοβαρής πολιτικής, όχι για βιζιτούδες και συντάξιμα χρόνια ή συνεργασία στον ΔΟΛ.
Με ποιον μοιάζει –σε αυτό αλλά και σε άλλα –ο Τσίπρας; Μα, με τον Κώστα Καραμανλή! Και αυτός ήταν περίπου αμέτοχος στα εσωκομματικά του κόμματός του. Τις διαγραφές των έξι –Σουφλιά, Μάνου και σία –δεν τις έκανε ο ίδιος, αλλά οι πρεσβύτεροι του καραμανλισμού που ενεργοποιήθηκαν αυτοβούλως για λογαριασμό του. Με τον ίδιο τρόπο που ο Κουβέλης και οι συν αυτώ σηκώθηκαν και έφυγαν από τον ΣΥΡΙΖΑ προκαλώντας σοκ στον Αλέξη και στους προεδρικούς.
Ο Τσίπρας μοιάζει επίσης με τον Καραμανλή κατά το ότι έχει δείξει μια προτίμηση προς δημοσιογράφους και διανοούμενους της «άλλης πλευράς». Ο Καραμανλής, παρότι καθαρόαιμος εκφραστής της ελληνικής Δεξιάς, είχε τον Ρουσόπουλο και τη Δημουλά –που αμφότεροι έρχονταν από Αριστερά. Ο Τσίπρας, παρότι ξεσπαθώνει κατά του ΔΟΛ, έχει τον Μουλόπουλο που έκανε καριέρα στο «Βήμα» και τον Τατσόπουλο που ήταν χρόνια συνεργάτης και αρθρογράφος στα «ΝΕΑ». Αν και τον τελευταίο καιρό τον Τσίπρα πάνε να κυκλώσουν τα δεξιά εξαπτέρυγα του δημοσιογραφικού συστήματος Ρουσόπουλου. Ειδικά το τελευταίο αυτό φαινόμενο θα ήταν αλλόκοτο αν το «βρώμικο ’89» δεν αποτελούσε ύλη για σπουδαστές της ακατανίκητης έλξης μεταξύ Δεξιάς και Αριστεράς –αμφίδρομο και αμοιβαίο πάθος επιπέδου τουλάχιστον «Ζωής της Αντέλ».
Το ένα συμπέρασμα είναι ότι όλα αυτά είναι εντόνως παρακμιακά και ότι, με πιθανή εξαίρεση τον Τσίπρα, οι υπόλοιποι εμπλεκόμενοι έχουν γεράσει νωρίς και άσχημα.
Το άλλο συμπέρασμα είναι ότι η φθορά της εξουσίας αρχίζει από το πρώτο λεπτό, αλλά στον ΣΥΡΙΖΑ του Τσίπρα η φθορά έχει ξεκινήσει από πριν –χωρίς καν να είναι βέβαιο ότι η εξουσία θα έρθει.
