«Τα παιδιά, τα παιδιά, σαν καμένη ροδιά / Τρελαμένα / Γύρω γύρω στη γη με μια λύσσα μουγγή / Τελειωμένα / Και φεγγάρια σκληρά / Που οδηγούν σιωπηρά στα χαμένα / Για να παίρνουν σειρά / Τα καινούργια μωρά / Ηττημένα…». Οσο και να τα έκρυβε ο Σταμάτης Κραουνάκης (φωτογραφία)τα πολυτσαλακωμένα χαρτιά με τις παραπομπές και τις πολύχρωμες σημειώσεις, σε έναν απογευματινό καφέ, οι λέξεις και η χαρά από το κείμενο του «Βικτόρ ή Τα παιδιά στην εξουσία», όπως το έχει μεταπλάσει σε όπερα για το Θέατρο Τέχνης (από 4 Φεβρουαρίου), με την άδεια των Γάλλων του Ροζέ Βιτράκ, έφτασαν μέχρι τα μάτια μου. Οπως στα αφτιά μου έφτασε πρώτα ο ενθουσιασμός κι έπειτα το σάστισμά του για το «πόσο επίκαιρο είναι το έργο». Τα είχε δει όλα «ο σουρεάλας, τη διάλυση της Ευρώπης μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν όλη η ανθρωπότητα ήλπιζε», πιστεύει ο συνθέτης που επιστρέφει στη μουσική και δη στην –πρώτη του –όπερα, σε σκηνοθεσία Μαριάννας Κάλμπαρη, με μια χαρά και μια φόρα που είναι δύσκολο να μπουν σε λέξεις, εδώ. Να ταιριάζει και στον ακήρυκτο πόλεμο που σοβεί στις μέρες μας ο «Βικτόρ», τον οποίο θα ενσαρκώσει στη σκηνή, ξυρίζοντας το μούσι του και αφήνοντας ένα τεράστιο τσουλούφι, σαν τον μικρό Νικολά (αφού γυρίσει από παραστάσεις του «Ολοι ένα» στο Λονδίνο); «Ακήρυκτος; Εχει κηρυχθεί από το 2000» μου λέει. Και ο Βικτόρ του είναι εκείνος που ελπίζει να φέρει τα παιδιά στην εξουσία. Και σ’ αυτόν τον πόλεμο.

Τελευταία Νέα