Αναζήτηση
Ως απλός πολίτης και ψηφοφόρος δεν αισθάνομαι την ώρα αυτή αρκετά
παλαιομοδίτικα αριστερός για να με εκφράσει το κόμμα της αξιωματικής
αντιπολίτευσης. Διότι το στομάχι μου δεν αντέχει τη μονόπατη θεώρηση της ουράς
του ΚΚΕ! Οι μάχες για να διατηρηθούν τα κεκτημένα τού χθες είναι άσκοπες και ξεπερασμένες
Σ’ ένα πολιτικό σύστημα κλονισμένο, αβέβαιο και διαβρωμένο, το ξεκίνημα μιας
καινούργιας πολιτικής προσπάθειας προσφέρει πάντοτε ελπίδα. Το κρίσιμο σημείο
βρίσκεται στη δυνατότητα μετατροπής της ελπίδας σε κοινωνικό ρεύμα αρχικά και
σε πολιτική δυναμική στη συνέχεια. Στο ερώτημα αν υπάρχει κόσμος που λογικά θα
πρέπει να αισθάνεται σήμερα πολιτικά ακάλυπτος, θα απαντούσα χωρίς δισταγμό
καταφατικά.
Σε μια εποχή που η υφήλιος συντονίζει τον βηματισμό της με τα επιτεύγματα των
ανοιχτών αγορών και οριοθετεί τις πολιτικές της πραγματικότητες πάνω στις
αξίες της ελευθερίας και των ατομικών επιτευγμάτων, στην Ελλάδα κυριαρχεί ο
συντεχνιακός κρατισμός και η θεωρητική προβληματική ενός ξεπερασμένου
αριστερού κοινωνισμού. Όλα τα κόμματα απηχούν τις αντιλήψεις μιας
κρατικοδίαιτης κοινωνίας, φροντίζοντας αποκλειστικά σχεδόν τους παραλήπτες της
κρατικής απλοχεριάς και αδιαφορώντας προκλητικά για τους φορολογουμένους γι’
αυτούς δηλαδή που βάζουν το χέρι στην τσέπη. Αυτούς ουσιαστικά κανένας δεν
τους εκπροσωπεί. Δεν υπάρχει κόμμα που να υποστηρίζει πως η φορολογία είναι
κλοπή, εφ’ όσον δεν συνοδεύεται από συγκεκριμένες ανταποδοτικές παροχές ή υπηρεσίες.
Αν δηλώσεις σήμερα «αριστερός» οπουδήποτε στον κόσμο, υποχρεώνεις τους γύρω
σου να αναζητούν με ενδιαφέρον τα αίτια του, ψυχολογικού κατά βάση,
προβλήματός σου. Στην Ελλάδα, αντιθέτως, βρίσκεσαι στο κέντρο του
ενδιαφέροντος υποχρεώνοντας τα κόμματα να εκλιπαρούν την εύνοιά σου. Σε μια
εποχή που η κοινωνία στην Ελλάδα είναι στην πράξη περισσότερο φιλελεύθερη από
κάθε άλλη φορά παράδειγμα ο πυρετός του Χρηματιστηρίου τα κόμματα
διαγωνίζονται για το εγκυρότερο πιστοποιητικό αριστερών φρονημάτων. Και αυτό
βέβαια δεν μπορεί παρά να προέρχεται από τα εκδοτήρια του Περισσού.
Σε ολόκληρο τον κόσμο η πολιτική σήμερα είναι μια πάλη ανάμεσα στο καινούργιο
και το παλιό. Ανάμεσα στον εκσυγχρονισμό και την αναπαλαίωση. Ανάμεσα στην
πρόοδο και τη συντήρηση. Και το παλιό, το αντιδραστικό και το αναπαλαιωμένο,
μπορεί κάποιος να το βρει μέσα και στην παλιά Δεξιά, αλλά και στην παλιά
Αριστερά. Μονάχα εδώ το πολιτικό μας σκηνικό μονοπωλείται από τους μονομάχους
τού χθες. Μονάχα στην Ελλάδα οι μάχες εξακολουθούν να δίδονται κάτω από τις
ρετρό ταμπέλες της Δεξιάς και της Αριστεράς. Μιας Δεξιάς όμως, που δεν
πιστεύει στις αγορές και μιας Αριστεράς που αρνείται τυφλά την πρόοδο.
Ως απλός πολίτης και ψηφοφόρος δεν αισθάνομαι την ώρα αυτή αρκετά
παλαιομοδίτικα αριστερός για να με εκφράσει το κόμμα της αξιωματικής
αντιπολίτευσης. Διότι το στομάχι μου δεν αντέχει τη μονόπατη θεώρηση της ουράς
του ΚΚΕ! Οι μάχες για να διατηρηθούν τα κεκτημένα τού χθες είναι άσκοπες και
ξεπερασμένες. Όπως μάταιες είναι και οι προσπάθειες ανασυγκρότησης μιας
παράταξης που πεισματικά αρνείται να ξεπεράσει τις αγκυλώσεις του παρελθόντος
και να αντικρύσει με δυναμισμό και στόχους το μέλλον.
Εκτιμώ τις προσπάθειες του Πρωθυπουργού και κάποιων εκ των συνεργατών του.
Συμφωνώ με πολλές από τις προθέσεις του. Βέβαια, χρειάζεται αρκετός δρόμος
ακόμη για να μπει το νερό στ’ αυλάκι, να ξεπεραστούν τα εμπόδια και οι
ενδημικές αντιδράσεις, ώστε η παράταξη της οποίας ηγείται να γίνει γνήσια εκσυγχρονιστική.
Το εγχείρημα των Φιλελευθέρων είναι τολμηρό. Και συνάμα επικίνδυνο. Το μήνυμά
τους είναι επίκαιρο. Και μπορεί να συγκινήσει πολύ κόσμο. Φθάνει να φθάσει
μέχρι αυτούς στους οποίους αφορά.
Όμως οι επικοινωνιακοί κόμβοι είναι μπλοκαρισμένοι απ’ όσους με φανατισμό
επιμένουν στην επιβίωση του «κράτους-γκουβερνάντα». Απ’ όλους εκείνους που
έχουν συμφέρον το Δημόσιο να ελέγχει τα κυρίαρχα ύψη της οικονομίας. Απ’
αυτούς, που αντί για την αβεβαιότητα του ανταγωνισμού της αγοράς, προτιμούν τη
σιγουριά της εύκολα εξαγοράσιμης εύνοιας της δημόσιας γραφειοκρατίας.
Από την κρατικοδίαιτη ντόπια ολιγαρχία δηλαδή, που λατρεύει τις καπιταλιστικές
συνήθειες, αλλά προπαγανδίζει τις σοσιαλιστικές αξίες. Ισότητα δηλαδή στη
μιζέρια για τους πολλούς και πλούτος, μέσω κρατικής εύνοιας και παροχών, για
τους λίγους.
Το πρόβλημα επικοινωνιακής συσκότισης καταντάει ίσως απαγορευτικό για κάθε
σοβαρό και φιλόδοξο νέο ξεκίνημα. Ο κεντροδεξιός χώρος σήμερα κρατάει στα
χέρια του τις τύχες του τόπου. Είναι ο χώρος που επενδύει στις δυνατότητες τού
αύριο, δεν φοβάται τις νέες τεχνολογίες και τα καινούργια οικονομικά δεδομένα
και δημιουργεί με τη δράση του πλούτο για την εξασφάλιση της ποθητής
κοινωνικής συνοχής. Όποιος κερδίσει τελεσίδικα αυτούς τους ανθρώπους θα
κυβερνήσει και την Ελλάδα στο χάραμα της νέας χιλιετίας. Και ο χώρος αυτός δεν
κερδίζεται με κούφιους λαϊκισμούς και ανέξοδες υποσχέσεις ούτε και με την κενή
συνθηματολογία μιας γραφικά υστερικής αριστεροδεξιάς εθνικιστικής συμπαράταξης.
