Το ζήτημα του σεβασμού στο μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη δεν είναι καθόλου δευτερεύον. Δεν είναι κάτι που το νιώθεις στην τσέπη, όπως την ακρίβεια ή την κακή ποιότητα των υπηρεσιών του κράτους. Το νιώθεις όμως αλλού, εκεί που βρίσκεται στον καθένα μας το αίσθημα της εθνικής αξιοπρέπειας, το αίσθημα δηλαδή του σεβασμού προς τους αγώνες και τις θυσίες των γενεών που προηγήθηκαν, ώστε να είμαστε όπως είμαστε σήμερα. Στην πορεία αυτή, οι πραγματικοί ήρωες είναι εκείνοι των οποίων τα ονόματα δεν πρόκειται να μάθουμε ποτέ, γιατί είναι οι χιλιάδες «ανώνυμοι» που σκοτώθηκαν, όχι απαραιτήτως ηρωικά, στους πολέμους. Δεν έχω αμφιβολία ότι αν τους πιάναμε αυτούς έναν προς έναν και τους ρωτούσαμε, οι περισσότεροι θα προτιμούσαν να έχουν ζήσει τη ζωή τους. Μια συνηθισμένη ζωή, χωρίς περιπέτειες, ας ήταν και βαρετή. Θα προτιμούσαν η μνήμη τους να έχει περάσει στα παιδιά και τα εγγόνια τους, παρά να συμβολίζεται από τη μαρμάρινη μορφή ενός αρχαίου οπλίτη, ξαπλωμένου στην πλατεία Συντάγματος.
Αυτοί είναι οι πραγματικοί ήρωες των πολέμων του έθνους μας και προς τιμήν τους υπάρχει το μνημείο αυτό. Ακριβώς η ίδια λογική διέπει και την ύπαρξη ανάλογων μνημείων σε όλες τις χώρες του κόσμου, ανεξαρτήτως βαθμού σοβαρότητας της χώρας. Είναι σωστή, επομένως, η παρέμβαση της κυβέρνησης, με σκοπό την προστασία του μνημείου από την τακτική της ιδιοποίησής του για πολιτικούς σκοπούς, είτε από πονεμένους είτε από επιτήδειους καθοδηγητές. Δυστυχώς, όμως, η υπόθεση αξιοποιείται από την κυβέρνηση ως εργαλείο προκειμένου να επαναφέρει στην τάξη τον συνεργαζόμενο με την κυβέρνηση Νίκο Δένδια. Ο κ. Δένδιας πάντα ακολουθούσε τη δική του γραμμή, τελευταία όμως το έχει παρακάνει και ειδικά ως προς την περίπτωση Ρούτσι του καταλογίζεται από τους κυβερνητικούς ότι λειτούργησε ως πέμπτη φάλαγγα της πλατείας μέσα στην κυβέρνηση. Η χθεσινή δήλωση του Άδωνη Γεωργιάδη για τα ονόματα, «ρωτήστε τον κ. Δένδια τι θα γίνει», δεν αφήνει αμφιβολία για την πραγματική σκοπιμότητα πίσω από την ανάθεση της καυτής πατάτας στον συνεργαζόμενο. Και συνεργαζόμενος και αντιπολιτευόμενος, πώς γίνεται; Είναι φανερό ότι η υπομονή με τον κ. Δένδια τείνει να εξαντληθεί.
Η συγκεκριμένη κίνηση της κυβέρνησης είχε όμως ακόμη μεγαλύτερο εύρος. Δεν είναι μόνο ο κ. Δένδιας που στριμώχνεται. Η πρωτοβουλία αυτή έχει επίσης τη δυνατότητα να διχάσει την πτέρυγα της λεγόμενης Λαϊκής Δεξιάς, η οποία, φανερά ή κρυφά, είχε ταχθεί με την πλευρά Ρούτσι. Με την παρέμβασή της, η κυβέρνηση τους υποχρεώνει να επιλέξουν ανάμεσα στον Αγνωστο Στρατιώτη και στη δήθεν δημοκρατική ασυδοσία. Αν λάβουμε υπ’ όψιν ότι η πατρίς μπαίνει πάντα μπροστά από την εκκλησία και την οικογένεια στο γνωστό τρίπτυχο της Λαϊκής Δεξιάς, αντιλαμβανόμαστε ότι το δίλημμα είναι δεινό για έναν παραδοσιακό δεξιό. (Μια παρέκβαση για ένα μικρό ζήτημα πολιτικής θεωρίας. Η σύγχρονη Λαϊκή Δεξιά, αυτή που εκφράζεται από πρόσωπα όπως οι Κ. Καραμανλής, Π. Παυλόπουλος, Α. Σαμαράς κ.ά., έχει μετατρέψει το τρίπτυχο σε τετράπτυχο, καθώς έχει προσθέσει και τον σοσιαλισμό: πατρίς, θρησκεία, οικογένεια, σοσιαλισμός.)
Ολα αυτά βεβαίως έχουν την πλάκα τους και είναι αλήθεια ότι χρειαζόμαστε κάτι διασκεδαστικό στη βαρετή πολιτική καθημερινότητα, που είναι τόσο φτωχή ώστε τα πάντα ανακυκλώνονται ξανά και ξανά, ακόμη και ο Τσίπρας. Το πρόβλημα όμως είναι ότι η παρέμβαση της κυβέρνησης δεν αποκαθιστά την αξιοπρέπεια του μνημείου· αντιθέτως, τη φθείρει ακόμη παραπάνω, αλλά με διαφορετικό τρόπο. Διότι, όπως και οι κάθε είδους διαμαρτυρόμενοι χρησιμοποιούν τον χώρο ως πεδίο προβολής των αιτημάτων τους, παρομοίως και η κυβέρνηση χρησιμοποιεί τον χώρο (τον κατά τα λοιπά ιερό, υποτίθεται…) για να λύσει εσωτερικές διαφορές. Ο συνεργαζόμενος γίνεται λοιπόν ο πρωταγωνιστής, ενώ το μνημείο περνάει στο φόντο ως ντεκόρ.
Την τροπή αυτή επιβεβαιώνει η εξέλιξη του θέματος, διότι από πλευράς του υπουργείου Εθνικής Αμυνας διέρρευσε ότι η καθαριότητα και η συντήρηση του μνημείου θα ανατεθούν σε ιδιωτική εταιρεία! Επομένως, η Αστυνομία θα προστατεύει τον χώρο από βεβηλώσεις, κάποια ιδιωτική εταιρεία θα καθαρίζει και η αρμοδιότητα – με την ουσιαστική έννοια του όρου – διαλύεται και χάνεται κάπου μέσα στο κουβάρι των επιμέρους αρμοδιοτήτων. (Παρεμπιπτόντως, έτσι φτιάχνεται στην Ελλάδα αυτό που λέμε «κράτος» – χωρίς πλάκα…). Τι πέτυχε η κυβέρνηση λοιπόν; Ανέδειξε ένα πρόβλημα, το οποίο όμως δεν μπορεί να λύσει. Πού είναι το όφελος;
