Κρίση κυβερνησιμότητας είναι όταν μια πολιτική δύναμη διατηρεί την πλειοψηφία, έχει θεσμική και πολιτική και κοινοβουλευτική νομιμοποίηση αλλά έχουν διαμορφωθεί όροι εμπλοκής στο κυβερνητικό της έργο τέτοιοι που την καθιστούν αποσταθεροποιούμενη. Πολιτική κρίση, από την άλλη, είναι όταν οι πολιτικές εκφράσεις ενός τόπου βρίσκονται σε πλήρη αναντιστοιχία με τις κοινωνικές διαθέσεις. Οταν το κενό εκπροσώπησης γίνεται κυρίαρχο. Στην πρώτη περίπτωση η κρίση προέρχεται και όταν συνήθως το σχήμα είναι είτε πολυεταιρικό, και άρα ένα εκ των κυβερνητικών μερών έχει διαταράξει την κυβερνητική ισορροπία, ή όταν πρακτικά παρακωλύεται η εφαρμογή του νομοθετικού έργου ακόμα και με όρους λευκής απεργίας της κυβερνητικής πλειοψηφίας.
Στην πολιτική κρίση πάλι συνήθως είναι τα αίτια πιο μακροχρόνια και αντανακλούν μια συνολικότερη κρίση είτε θεσμική είτε του κομματικού φαινομένου. Σήμερα η Ελλάδα είναι σε ένα διαφορετικό σημείο. Η τεράστια φθορά της κυβέρνησης και η αποτυχία της σε πολλούς τομείς την ίδια στιγμή δεν εκβάλλει ακόμα σε πολιτική κρίση. Και αυτό λόγω του κατακερματισμού της αντιπολίτευσης και της έλλειψης δικομματισμού. Ενας κραταιός διπολισμός εξάλλου έχει την ικανότητα να διαμορφώνει αμφίδρομες ροές των ψηφοφόρων μεταξύ των δύο βασικών πόλων και να δίνει χώρο για εκείνους τους κοινούς τόπους που καθιστούν το πολιτικό σκηνικό πλήρες. Σήμερα ο βασικός υποδοχέας της κυβερνητικής δυσαρέσκειας είναι ένα κοινωνικό ρεύμα. Δυναμικό μεν – όχι πολιτικό ακόμα. Χωροταξικά προσδιορίζεται στην πλατεία Συντάγματος και στη μεγάλη τομή του δυστυχήματος των Τεμπών. Για την ακρίβεια, τα αιτήματα (ορθά) για απόδοση Δικαιοσύνης συμπαρασύρουν και άλλα κοινωνικά αιτήματα. Ως γεγονός τα Τέμπη και όπως εξελίσσεται διαμορφώνει όρους συγκερασμού μιας κοινωνικής δυσαρέσκειας και μιας νέας αναζήτησης στο πολιτικό επίδικο. Δεν αποτελεί όμως ούτε καν ακόμα πρώτη ύλη μιας πολιτικής δύναμης. Ούτε επίσης το κύμα αυτό προσχωρεί σε μία υπάρχουσα κοινοβουλευτική έκφραση ή δύναμη και να εκπροσωπείται ή να εγγράφεται σε αυτήν.
Σήμερα περισσότερο θα προσδιορίζαμε το πολιτικό σκηνικό ως μετέωρο. Προφανώς ανοιχτό σε πολλαπλές δυναμικές και μεταβολές αλλά ακόμα στατικό, με δυνατότητα οριοθέτησης της δυσαρέσκειας και μια ανθεκτικότητα εν μέρει της σημερινής κυβερνητικής πλειοψηφίας με πιλότο τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Ακόμα και παράλληλα ρεύματα δυσαρέσκειας, όπως για παράδειγμα αυτό των αγροτών και των κτηνοτρόφων, δεν εκτρέπονται σε μια δυναμική που θα έβαζε σε κίνδυνο τη σημερινή κυβέρνηση αλλά φαίνεται πως είτε μετακινούνται οι ίδιοι στις ομάδες των αναποφάσιστων είτε πάνε προς την Ελληνική Λύση. Πάνε κοινώς στη διαμαρτυρία. Οχι στη θετική εναλλακτική. Ολα τα παραπάνω βέβαια ανατρέπονται εύκολα. Η κυβέρνηση σήμερα μοιάζει όλο και περισσότερο να μπαίνει σε μια δική της εσωτερική δίνη, ακόμη και με επενέργειες σε θέματα εξόχως ευαίσθητα όπως τα εθνικά. Ο χρόνος δεν είναι πολύς για κανέναν.
Αυτός, Αυτή, Αυτό: Γκροτέσκο
Θα κάνει κόμμα ο Φειδίας. Ολα είναι πιθανά. Και αν άλλοτε ο κύπριος ινφλουένσερ θα αντιμετωπίζονταν ως πρώτη ύλη επιθεωρήσεων, οι 71.330 ψήφοι που πήρε στις ευρωεκλογές του 2024 δεν αφήνουν τον χώρο για χλεύη. Λίγες χιλιάδες εξάλλου παραπάνω είχε πάρει το ιστορικό ΑΚΕΛ. Εδώ και δέκα χρόνια η Πολιτική έχει αλλάξει άρδην. Η εισβολή της επικοινωνίας στον πυρήνα της δεν συμπαρασύρει απλώς τον συσχετισμό δύναμης. Η επικοινωνία υποκαθιστά την ίδια την Πολιτική. Περσόνες των κοινωνικών δικτύων μετατρέπονται σε ηγέτες χωρίς καν τα στοιχειώδη χαρίσματα. Κλικ θέλει και καλό Ιντερνετ.
#Hashtag: Νοικοκυραίοι
Μεγάλη η συζήτηση για τους νοικοκυραίους. Την άνοιξε και η κυβέρνηση μέσω των πιο επίσημων ιμάντων της, δηλαδή του κυβερνητικού εκπροσώπου. Για την Αριστερά ο όρος μεταπολιτευτικά ήταν ολίγον απαξιωτικός.
Αυτός που ήθελε ακινησία και ησυχία κατατασσόταν στην εν λόγω ομάδα. Η Αριστερά δεν ήθελε απλώς να αλλάξει τη συνείδηση των νοικοκυραίων αλλά και να δώσει φωνή στους πιο επισφαλείς. Και μετά ήλθε το 2015. Η Αριστερά, ΟΚ ένα μέρος της, μετά την κυβερνώσα και τη συνθηκολόγηση έταζε επίσης… ησυχία. Και τώρα στόχευε στους νοικοκυραίους που αν θέλετε: την ψήφισε τον Σεπτέμβρη του 2015. Η εκδίκηση του εμποράκου.
