Η πολεμική σύγκρουση του Ισραήλ με το Ιράν (Περσία) έχει βαθιές ιστορικές ρίζες. Πρόκειται για δύο αρχαιότατους λαούς που κατοικούν στα εδάφη αυτά για πολλούς αιώνες και μοιράζονται πολλές πολιτιστικές και ιστορικές εμπειρίες. Να μη μας διαφεύγει πως η περσική αυτοκρατορία των προ- και μεσαιωνικών χρόνων κάλυπτε και μεγάλο μέρος του Ιράκ, και όχι μόνο, στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής. Οι Εβραίοι πάλι, διότι κράτος του Ισραήλ δεν υπήρχε πριν από το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, ήταν διασκορπισμένοι σε διάφορες περιοχές της λεγόμενης Εύφορης Ημισελήνου (από ακτές Μεσογείου και τη Μεσοποταμία μέχρι απαρχές σημερινού Ιράν). Εκεί ακριβώς αναπτύχθηκαν και οι σύγχρονοι πολιτισμοί της ανθρωπότητας όπως και οι σπουδαιότερες θρησκείες (ιουδαϊσμός, χριστιανισμός, Ισλάμ).
Πριν από την εμφάνιση του Ισλάμ, αυτά που κυριαρχούσαν στην εγγύτερη Μέση Ανατολή, στην περιοχή της Μεσοποταμίας και στην κυρίως Περσία ήταν ο χριστιανισμός (Βυζαντινή Αυτοκρατορία), ο ιουδαϊσμός και ο Ζωροαστρισμός (Περσία και Μεσοποταμία). Σαν συνέπεια και οι τρεις επέδρασαν αποφασιστικά στις διδασκαλίες και τις παραδόσεις του Ισλάμ. Ιδιαίτερα τα Χαντίτ (ιερές διδασκαλίες που αποδίδονται στον προφήτη Μωάμεθ) είναι έντονα επηρεασμένα από τον ιουδαϊσμό και τον Ζωροαστρισμό. Οι θεϊκές αποκαλύψεις που ενσωματώθηκαν στο Κοράνι και συμπληρώθηκαν αργότερα από προφορικές παραδόσεις που εντάχθηκαν απο έγκυρους μελετητές στα Χαντίτ μοιάζουν πολύ με τον τρόπο δημιουργίας του ιουδαϊκού ιερού βιβλίου Ταλμούδ. Το Ταλμούδ προήλθε εξ αποκαλύψεως και οι συνακόλουθες προφορικές ιερές παραδόσεις ενσωματώθηκαν σε αυτό αργότερα στη Μεσοποταμία, στις σχολές της Σούρα και της Μπλουμπεντίτα. Το λεγόμενο «Ταλμούδ της Βαβυλώνας» αποτελεί ουσιαστικά το κυριότερο ιουδαϊκό ιερό κείμενο και δείχνει τις στενές διασυνδέσεις – και αντιθέσεις βέβαια – της εβραϊκής θρησκείας με το Ισλάμ και βέβαια με την ευρύτερη περιοχή της Περσίας.
Επίσης, σημαντικές ισλαμικές παραδόσεις έχουν ρίζες στις διδασκαλίες του περσικού Ζωροαστρισμού. Η αυστηρή επιταγή των Χαντίτ για θανάτωση των αποστατών (αυτών που εγκαταλείπουν τη θρησκεία δηλαδή), που δεν υπάρχει στο Κοράνι, έχει σαφή προέλευση απο τις καταδικαστικές σχετικές εντολές των ιερέων του Ζωροαστρισμού. Το ίδιο ακριβώς ισχύει για τη χρήση του πέπλου (τσαντόρ) για την κάλυψη του προσώπου των γυναικών, όπως και για τη μανιακή περίπου χρήση οδοντογλυφίδων για τον καθαρισμό των οδόντων των πιστών.
Υπάρχουν όμως και σημαντικές ιστορικές βάσεις για την αντιπαράθεση Ιουδαίων και σημερινών Περσών. Τον 6ο αιώνα π.Χ., χιλιάδες Ιουδαίοι μεταφέρθηκαν στη Βαβυλώνα (σημερινή πόλη Χιλά του κεντρικού Ιράκ), όπου και παρέμειναν αιχμάλωτοι για 48 χρόνια. Αυτό όμως που πλήγωσε βαθιά την ιουδαϊκή ψυχή ήταν πως οι δυνάμεις του αυτοκράτορα των Βαβυλωνίων Ναβουχοδονόσορα, που έσυραν τις χιλιάδες αιχμαλώτους, ισοπέδωσαν τον περίφημο ναό του Σολομώντα στην Ιερουσαλήμ. Αν και οι Ιουδαίοι απελευθερώθηκαν τελικά από την Περσική Αυτοκρατορία του βασιλιά Κύρου και πολλοί παρέμειναν σε περιοχές που είχαν αποκτήσει στη Μεσοποταμία, η αίσθηση απώλειας δεν εξαλείφθηκε ποτέ από την ιουδαϊκή ψυχοσύνθεση. Τοτε ξεκίνησε και η έννοια της «εβραϊκής διασποράς».
Ολα αυτά λοιπόν παίζουν τον ρόλο τους στην αντίθεση Ιράν και Ισραήλ. Βαθιά ριζωμένες, δηλαδή, θρησκευτικές επιρροές και αντιθέσεις.
