Λένε ότι η επίθεση του Ισραήλ στο Ιράν είναι το κυρίως πιάτο στο μενού του Νετανιάχου. Αλλοι πάλι λένε ότι ο βομβαρδισμός ξεμπρόστιασε τον τραμπικό απομονωτισμό και τον έφερε προ τετελεσμένου. Αλλοι πάλι λένε άλλα. Οτι π.χ. τίποτα δεν μπορεί να γίνει στη Μέση Ανατολή αν δεν βάλουν το χεράκι τους οι Αμερικάνοι. Περσινά ξινά σταφύλια, μετά συγχωρήσεως. Η πολιτική ανάλυση που ξέραμε δεν κάνει πλέον δουλίτσα γιατί τα εργαλεία της σκούριασαν, οι κατασκευές τις ξεσουλουπώθηκαν, η Χαλιμά γλάρωσε και οι δυναμικές της Ιστορίας δεν αντέχουν άλλες χαζοβιόλικες δυτικότροπες αναγνώσεις. Το τονίζω αυτό το τελευταίο και γυρίζω τη μνήμη μου σε μαυρόασπρο mode, τότε που στα ευρωπαϊκά και τα αμερικάνικα πανεπιστήμια δοξολογούσαν το σαρίκι του Χομεϊνί, στέλνοντας στο στόμα του λύκου Ιρανόπουλα που διέπρεπαν στη Δύση αλλά γύρισαν πίσω για να ζήσουν τoν απόλυτo τρόμο. Οι Παχλεβί και οι μουλάδες ήταν από το ίδιο πανί αλλά ο δυτικός κόσμος δεν αποχωρίζεται εύκολα τη δίψα του για ηρωισμούς, αρκεί να τους κάνουν άλλοι. Ορισμένως μου φαίνεται πιο κολλημένος κι από τη νηπιότητα της Ανατολής που άφησε την Αραβική Ανοιξη να μαδήσει μέσα σ΄ένα μήνα – τόσο κοντές που ήταν οι ρίζες της – είδε κάποτε και τον Ερντογάν σαν αναδυόμενο παράγοντα ειρήνης που θα ένωνε, λέει, τα δύο ημισφαίρια. Κλαυσίγελως. Οι πόλεμοι δεν είναι ο πιο ενδεδειγμένος τρόπος να γνωρίσεις κόσμο.
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε
Ή εγγραφείτε
Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ
