Το βασικό πρόβλημα δεν είναι πια πόσο θα ζούμε. Είναι το τι κάνουμε με το αυξανόμενο προσδόκιμο ζωής σε έναν κόσμο που στήθηκε για μικρότερο. Αν οι μισοί από όσους γεννιούνται σήμερα στις ανεπτυγμένες χώρες φτάσουν τα 100, όπως είπε ο υπουργός Εθνικής Οικονομίας και Οικονομικών Κυριάκος Πιερρακάκης, τότε δεν μιλάμε για πρόβλεψη – αλλά για μετάβαση. Το διεθνές συνέδριο για τα «Οικονομικά της Μακροζωίας και της Γήρανσης» ανέδειξε με οξύτητα ότι οι οικονομίες, τα ασφαλιστικά συστήματα και οι αγορές εργασίας είναι εγκλωβισμένα σε έναν μεταπολεμικό σχεδιασμό που αντιστοιχούσε σε σύντομες, γραμμικές ζωές. Σήμερα χρειάζεται κάτι ριζικά διαφορετικό. Η σύνδεση του προσδόκιμου ζωής με την ηλικία συνταξιοδότησης, η ευελιξία στα ωράρια και η διά βίου μάθηση είναι πολιτικές που δεν κοστίζουν όσο φοβόμαστε – αλλά καθυστερούν την αποδόμηση του παραγωγικού ιστού.
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε
Ή εγγραφείτε
Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ
