Η επικαιρότητα με αναγκάζει να επανέλθω στο πολύ σοβαρό ζήτημα της σχέσης πολιτικής ορθότητας – τέχνης που είχε απασχολήσει την ανά χείρας στήλη πριν από λίγους μήνες, όταν αφηγήθηκα την ιστορία ενός φίλου σκηνοθέτη, καθηγητή κινηματογράφου σε ιδιωτική σχολή της Αθήνας, ο οποίος βρέθηκε στην πολύ δύσκολη θέση του «υπόλογου» επειδή επέλεξε ως μάθημά του ταινίες ενός σημαντικότατου γερμανού σκηνοθέτη της δεκαετίας του 1970, ανοιχτά ομοφυλόφιλου, του οποίου το έργο, όχι πάντα, αλλά στο μεγαλύτερο μέρος του, θεωρούνταν το ίδιο προκλητικό με τη θυελλώδη προσωπική ζωή του (πέθανε το 1984).


Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε
Ή εγγραφείτε
Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ