Το μακεδονικό ζήτημα – με ή χωρίς εισαγωγικά – απασχόλησε υπερβολικά και συχνά υστερικά την ελληνική εξωτερική πολιτική από τις αρχές της δεκαετίας του ’90 μέχρι τον Ιούνιο του 2018, οπότε και υπογράφηκε η συμφωνία των Πρεσπών. Η αλλαγή της συνταγματικής ονομασίας «Δημοκρατία της Μακεδονίας» και η καθιέρωση της ονομασίας Δημοκρατία της Βόρειας Μακεδονίας ήταν προϋπόθεση για να αρθεί το αδιέξοδο στις σχέσεις με την Ελλάδα και για να ενταχθεί σε διεθνείς οργανισμούς όπως το ΝΑΤΟ. Η συμφωνία των Πρεσπών υποβλήθηκε σε δημοψήφισμα το οποίο έλαβε χώρα στις 30 Σεπτεμβρίου 2018 με 91% όσων ψήφισαν να την αποδέχονται, με συμμετοχή ωστόσο μόλις 37% ενώ το προβλεπόμενο από το Σύνταγμα όριο ήταν 50%. Η χαμηλή συμμετοχή ήταν απόδειξη της περιορισμένης συναίνεσης ως προς τη συμφωνία και των πολιτικών διαιρέσεων που εξακολουθούν και σήμερα να υφίστανται στη χώρα. Αυτές οι διαιρέσεις την οδηγούν άλλωστε αυτό τον μήνα σε διπλές εκλογές, προεδρικές και κοινοβουλευτικές, με τον πρώτο γύρο στις 24 Απριλίου και τον δεύτερο στις 8 Μαΐου.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ