Ισως να ήταν πιο βολικό. Αδικο, βέβαια, αλλά πιο βολικό. Το να τελείωνε δηλαδή ο πόλεμος στην Ουκρανία σε δύο εβδομάδες, όπως ήταν το αρχικό σχέδιο της Μόσχας. Τα ρωσικά στρατεύματα θα έφταναν στο Κίεβο, ο Ζελένσκι θα φυγαδευόταν σε μια δυτική χώρα και τη θέση του θα έπαιρνε ένα πιόνι του Κρεμλίνου, ένας ουκρανός Λουκασένκο. Η διεθνής κοινότητα βέβαια θα διαμαρτυρόταν, η Ουάσιγκτον θα επέβαλλε αυστηρές κυρώσεις, οι ευρωπαίοι ηγέτες θα διακήρυτταν ότι ποτέ, ποτέ, δεν θα αναγνώριζαν την κυβέρνηση-μαριονέτα, στις μεγάλες πρωτεύουσες θα γίνονταν διαδηλώσεις διαμαρτυρίας κατά της ρωσικής επιθετικότητας. Αλλά οι αντιδράσεις δεν θα κρατούσαν για καιρό. Σύντομα η σκληρή πραγματικότητα θα γινόταν αποδεκτή, ο πρόεδρος Μακρόν θα επισήμαινε ότι δεν νοείται ευρωπαϊκή αρχιτεκτονική χωρίς τη Μόσχα, ενώ κάποιοι αναλυτές θα επαναλάμβαναν ότι, για γεωγραφικούς λόγους, η Ουκρανία δεν μπορεί δυστυχώς να είναι μια κυρίαρχη χώρα.

Μόνο που τα πράγματα δεν εκτυλίχθηκαν έτσι. Ο πρόεδρος Ζελένσκι αρνήθηκε να εγκαταλείψει τη χώρα του, οι Ουκρανοί απέκρουσαν τον εισβολέα, το Κίεβο άντεξε και η Δύση αναγκάστηκε να αποδείξει έμπρακτα τη δέσμευσή της στον σεβασμό της εδαφικής ακεραιότητας και το απαραβίαστο των συνόρων: έδωσε στην Ουκρανία όπλα για να υπερασπιστεί τη δημοκρατία της, υποσχέθηκε ότι θα σταθεί δίπλα της «για όσο χρειαστεί» και δεσμεύτηκε να της βρει προσεχώς θέση στην ευρωπαϊκή, ενδεχομένως και στη νατοϊκή, οικογένεια.

Πέρασαν έτσι δύο χρόνια. Και σήμερα στο μέτωπο επικρατεί ένα «στρατηγικό αδιέξοδο». Ο πρόεδρος Πούτιν είναι διατεθειμένος να θυσιάσει όσες ζωές χρειαστούν για να εκπληρώσει το σχέδιο της ανασύστασης της αυτοκρατορίας. Και οι Ουκρανοί είναι αποφασισμένοι να πολεμήσουν μέχρις ενός για να σώσουν την πατρίδα τους. Από την άλλη πλευρά, η κοινή γνώμη στη Δύση αρχίζει να κουράζεται και να πιέζει τις ηγεσίες να βρουν μια λύση. Τα όπλα δείχνουν να στερεύουν. Και το «για όσο χρειαστεί» έχει γίνει «για όσο είναι δυνατό».

Θα υπάρξει, για άλλη μια φορά ειρήνη, χωρίς δικαιοσύνη; Το δεύτερο είναι όλο και πιο δύσκολο. Αλλά και το πρώτο μοιάζει με μαγική εικόνα: αν ο πόλεμος τελειώσει με τους όρους της Μόσχας, είναι θέμα χρόνου να ξεσπάσει εκ νέου κάπου αλλού.