Ο Χρόνης Αηδονίδης, που πέθανε σε μεγάλη ηλικία, ήταν ένας ευτυχισμένος άνθρωπος. Ηταν καλλιτέχνης. Δεν ήταν μοντέρνος. Ηταν περισσότερο αφιερωμένος στον τόπο του κι η αφιέρωσή του αυτή έγινε το δημιουργικό κίνητρό του. Συνδύασε τη βυζαντινή μουσική, που είχε διδαχτεί, με το ιδίωμα των δημοτικών τραγουδιών της Θράκης και, αφού έμαθε καλά τα πάντα για τον άυλο πλούτο της περιοχής του, τον διέσωσε, ανασύροντας λόγια και μουσικές, δισκογραφώντας το υλικό, διαδίδοντάς το μέσω της καλλιτεχνικής σχέσης του με δημοφιλείς λαϊκές φωνές και υποχρεώνοντας το κράτος να αποδεχτεί τη σημασία του έργου του και σε ένα βαθμό να πριμοδοτήσει δομές συντήρησής του και διάσωσής του.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή